Θεωρούμε δεδομένη την παρουσία τους και την προσφορά τους, ξεχνώντας πως τίποτα δεδομένο δεν υπάρχει και πως κάποια μέρα ούτε εκείνοι ούτε εμείς θα υπάρχουμε στον κόσμο αυτό.
Αν λέγονται τα πιο πάνω δεν είναι για να προκαλέσουν μελαγχολία για τη ροή της προσωπικής μας ιστορίας. Λέγονται για να ενθαρρυνθεί εκείνο το κομμάτι της καρδίας που εκφράζει την ευχαριστία.
Ο κάθε άνθρωπος, ως εικόνα Θεού, έχει μέσα του κρυμμένη μια δυνατή ομορφιά που λέγεται καλοσύνη, φιλότιμο, ευγένεια. Μπορεί οι διάφορες συνθήκες να μας ώθησαν στο να κρύψουμε την ομορφιά. Δεν παύει όμως να υπάρχει!
Αφήνοντας το σκοτάδι των δύσκολων ημερών που μας κάνουν να τα βλέπουμε όλα γκρίζα ή μαύρα, ας δούμε το φως που βγαίνει μέσα από τις πολλές ευεργεσίες, καλοσύνες, που προέρχονται από τους γύρω μας.
Τότε θα διαπιστώσουμε πως έχουμε πολλά να τους ευχαριστήσουμε: για τα ενθαρρυντικά τους λόγια, για τα στοργικά βλέμματά τους, για τις βοηθητικές τους κινήσεις που μας έβγαλαν από τις δυσκολίες, όπως και για την παρουσία τους.
Όμως κι αν τα πιο πάνω δεν συνέβησαν κι, αντιθέτως, εισπράξαμε απόρριψη, αποθάρρυνση, υποτίμηση, και ό,τι άλλο αρνητικό, στην πραγματικότητα, αν μας έγινε αιτία αυτογνωσίας ή διόρθωσης ή ταπείνωσης, ενήργησε ως θετικό. Ο σοφός και ώριμος πνευματικά άνθρωπος, σύμφωνα με το λόγο των Πατέρων, και από τα ενάντια ωφελείται.
Κι αν για τον κάθε άνθρωπο, όπως και να στάθηκε απέναντί μας, θα πρέπει να είμαστε ευγνώμονες και να τον αντιμετωπίζουμε ευχαριστηριακά, πολύ περισσότερο το Θεό των Πατέρων ημών.
Σε κάθε Θεία Λειτουργία, στις ευχές της Αγίας Αναφοράς, ο ιερέας απευθύνεται στο Θεό – Πατέρα και του λέει μεταξύ των άλλων: «σ’ ευχαριστούμε για όλα όσα γνωρίζουμε και όσα δεν γνωρίζουμε, για τις φανερές και μη φανερές ευεργεσίες που έχουν γίνει σε μας».
Όσοι, πέρα από τα τρεχάματα της καθημερινότητας, καταφέρουν να «σχολάσουν», ν’ αφήσουν δηλαδή τις ασχολίες και να ησυχάσουν ερχόμενοι «εις εαυτόν», θα εκπλαγούν από τα πολλά θετικά που έχουν. Θα μπορέσουν να ευχαριστήσουν το Θεό για τις πολλές και ποικίλες δωρεές Του.
Θα μπορούσαν, ενδεχομένως, να Του πουν:
Σ’ ευχαριστώ, Κύριε και Θεέ μου, γιατί μ’ έφερες από την ανυπαρξία στην ύπαρξη και μου χάρισες τη δυνατότητα να ζω ως άνθρωπος στον κόσμο τούτο.
Σ’ ευχαριστώ, γιατί μπορώ, μέσω των αισθήσεων, να γνωρίζω την ομορφιά της δημιουργίας Σου, και να επικοινωνώ με τους ανθρώπους.
Σ’ ευχαριστώ γιατί υπάρχεις στη ζωή μου ως αγάπη και ως ελευθερία, ώστε να χαίρομαι το πρόσωπό μου, να απολαμβάνω τις διαπροσωπικές σχέσεις, αλλά, κυρίως, να μπορώ να γνωρίζω Εσένα τον Τριαδικό Θεό, τη μεγάλη και ανέκφραστη χαρά και ευτυχία.
Τέλος, σ’ ευχαριστώ και για τις δοκιμασίες και δυσκολίες που επέτρεψες να περάσω, ώστε να φύγουν όσα εμπόδιζαν να δω Εσένα το «Φως το αληθινό» και διά του Φωτός Σου την ομορφιά της ζωής.
π. Ανδρέα Αγαθοκλέους
Ησυχαστήριο Αγίας Τριάδος
Πηγή: