Άσε με ήσυχη ρε κόσμε. Μη με ζαλίζεις με τα «πρέπει» σου. Μην με παιδεύεις με τα «μη» σου. Μην με κουφαίνεις με τις ψεύτικες κοσμοθεωρίες σου. Με κούρασαν οι γνωματεύσεις σου. Απεχθάνομαι τους ανίκανους ηγέτες σου και τους ακαδημαϊκούς σοφούς σου.

Αντιπαθώ τους ρήτορες και τους κατακριτές της κοινωνίας σου. Με απωθούν οι κατήγοροι σου.

Μισώ τη στοχοποίησή σου.

Δεν συμμερίζομαι τις μικροαστικές σου απόψεις που μου στερούν το δικαίωμα της ισότητας. Δεν αντέχω τις οικονομικές σου σκοπιμότητες που υποβιβάζουν το βιοτικό μου επίπεδο. Δεν ανέχομαι πια τα πολιτικά σου συμφέροντα να καταστρέφουν το μέλλον μου. Τις κοινωνικές σου παρατάξεις να με στιγματίζουν.

Θέλω να ξεπεράσω τις κόκκινες γραμμές σου. Να περάσω τα όρια που μου έθεσες. Θέλω να ξεφύγω από τα σύνορα σου.

Με αηδιάζει η κοινωνική κατακραυγή σου. Θέλω να ξεκολλήσω από τους ανθρώπους τις ταμπέλλες που τους κόλλησες.

Να αποβάλω από το μυαλό μου τις κούφιες ιδέες που μου υποβάλλεις. Να αφαιρέσω από μέσα μου τις ανασφάλειες και τις φοβίες που μου μετέδωσες.

Άσε με ρε κόσμε να ονειρεύομαι χωρίς να σκοτώνεις τα όνειρα μου. Να πραγματοποιήσω τις επιθυμίες και τα θέλω μου χωρίς να τα καταπιέζεις. Άφησε με να συλλογιέμαι ελεύθερα χωρίς να χειραγωγείς τις σκέψεις μου.

Να νιώσω όμορφα συναισθήματα χωρίς τον φόβο της χυδαιότητας σου. Να ζήσω την ζωή μου όπως εγώ θέλω, χωρίς κανόνες ευπρέπειας και κώδικες καλής συμπεριφοράς. Άσε με να δίνομαι χωρίς τον φόβο της αχαριστίας σου. Να αγαπάω χωρίς τους φραγμούς σου.

Να εμπιστεύομαι χωρίς τις άμυνες σου.

Άσε με ήσυχη να ζωγραφίζω τους τοίχους της ζωής μου με τα δικά μου χρώματα. Μην τους βάφεις με το δικό σου μαύρο.

Άσε την ψυχή μου να ζεσταθεί από το λιοπύρι. Μην μου κρύβεις τον ήλιο. Άφησε με να απολαύσω το τοπίο της ύπαρξης μου και μην μου κρύβεις την θέα. Να αλητεύσω στους δρόμους της ζωής μου χωρίς να με κυνηγάς από πίσω. Άσε με να ζήσω ελεύθερη χωρίς ταυτότητα. Μη δίνεις αριθμό στην ύπαρξη μου.

Μην αλλοιώνεις τον χαρακτήρα μου με τις δικές σου νοοτροπίες. Θέλω να είμαι αυθεντική και όχι το αντίτυπο σου.

Μην με βάζεις στα δικά σου καλούπια. Ασε με μόνη να ανακαλύψω τον πραγματικό εαυτό μου. Θέλω να ανοίξω τα δικά μου φτέρα. Μην μου δανείζεις τα δικά σου για να πετάξω. Μην με πνίγεις κλέβοντας μου τις ανάσες. Άσε μου λίγο αέρα να αναπνέω. Μην δολοφονείς καθημερινά τις ελπίδες μου για ένα καλύτερο αύριο. Εσύ μου έμαθες ότι η ελπίδα πεθαίνει τελευταία.

Αρνιέμαι να γίνω η μαριονέττα στο καλοστημένο σου τσίρκο. Το λαδωμένο γρανάζι στον καλοκουρδισμένη σου μηχανή.

Ο αλυσοδεμένος σκλάβος της καταναλωτικής σου μανίας. Δεν θέλω να πάρω μέρος στις υποκινούμενες παρελάσεις και τα εικονικά συλλαλητήρια σου. Δεν με αγγίζουν τα κάλπικα ιδανικά και τα ξεπεσμένα είδωλα σου. Δεν με συγκινούν οι φανφάρες και τα ψεύτικα φτιασίδια σου. Εγώ κρατάω την τρέλα μου ομπρέλα και την ανοίγω όποτε μου καπνίσει.

Υποκύπτω στους πειρασμούς και αμαρτάνω για να μην έχω απωθημένα. Κάνω ότι γουστάρω χωρίς να συνάδω με τα ‘’καθώς πρέπει‘’ σου. Εκφράζομαι όπως νιώθω γιατί επιλέγω να είμαι η εξαίρεση του κανόνα σου.

Μην με κρίνεις που δεν είμαι όμοιος σου. Γεννήθηκα για να ξεχωρίζω. Μην με περιγελάς που δεν σου ανήκω, δεν με αφορά η άποψη σου. Μην με κοροϊδεύεις που δεν σου μοιάζω, αδιαφορώ για την γνώμη σου. Μην με απορρίπτεις που δεν ακολουθώ το ρεύμα σου. Έμαθα να βαδίζω πάντα κόντρα στον άνεμο. Μην με κατηγορείς που δεν είμαι μέρος σου.

Δεν κλείνεται το ελεύθερο πνεύμα μου στα «κόσμια πλαίσια» σου.

Για αυτό σου λέω, παράτα με. Εγώ θα λύσω τα δεσμά που με κρατάνε μαζί σου και να φτιάξω ένα δικό μου καλύτερο κόσμο.