«Αγάπη κι έρωτας είναι μια διεκδίκηση, μια πάλη» μας λέει η κυρία Δημουλά. Και συμφωνούμε. Αλίμονο αν ο έρωτας ήταν βραβείο μετά από κάποιο στίβο που περνάς επιτυχώς, που το στολίζεις σε κάποιο ράφι και είναι για πάντα δικό σου.

Προσοχή στο κενό μεταξύ του «πασχίζω» και του «παρακαλάω». Προσοχή σε κείνη τη λεπτή γραμμούλα που διαχωρίζει τον αποφασισμένο πεισματάρη από τον ψυχάκια ξεφτίλα. Προσοχή σε κείνο το όριο που αν το διαβείς δε χάνεις μόνο τον άνθρωπο που πάσχισες να κρατήσεις, αλλά και την ίδια την αξιοπρέπειά σου.

Αν υπάρχει κάτι πιο αηδιαστικό απ’ τα σαλιατρέχουλα που για να κερδίσουν αυτό που θέλουν χάνουν κάθε έννοια αυτοσεβασμού, είναι εκείνα τα κατοικίδια που πέρασαν μόνα τους ένα πνίχτη στο λαιμό τους κι έδωσαν τον λουρί σε εκείνον που δεν έχουν αποσαφηνίσει αν επέλεξαν για άνθρωπο ή αφέντη τους.

Κι ακόμη χειρότερα, αυτός το κράτησε. Εκείνα τα ηττοπαθή ανθρωπάκια που καταπνίγουν τις επιθυμίες τους αποφεύγοντας με κάθε τίμημα την αντιπαράθεση, και στο τέλος αναρωτιούνται γιατί κατέληξαν τόσο χαμηλά στα μάτια όλων των υπολοίπων.

Στον έρωτα θες να δώσεις. Θες να δώσεις το χρόνο σου, το σώμα σου, τα εσώψυχά σου, όλο σου το είναι. Και δεν υπάρχει μεγαλύτερη ταπείνωση απ’ το να μη θέλει ο άλλος να τα πάρει. Αν κάπου ένιωσες συγκίνηση στην προηγούμενη πρόταση, να συμπληρώσω ότι δεν υπάρχει και μεγαλύτερος εξευτελισμός απ’ το να τον παρακαλάς να το ξανασκεφτεί.

Μην αρχίσουμε τα «όταν είσαι ερωτευμένος μπλαμπλαμπλα». Το τσαλάκωμα δεν ήταν και δε θα είναι ποτέ στοιχείο του έρωτα, αλλά μόνο του οίκτου που πολλές φορές έγινε η αφορμή για προσωρινές υποχωρήσεις κι επιστροφές, κι όλα αυτά λίγο πριν το αναπόφευκτο. Κι ακόμα κι αν ήταν στοιχείο του, πάντα θα νικιόταν απ’ την αυτοεκτίμηση, που αποτελεί το μεγαλύτερο αφροδισιακό μετά την εξυπνάδα, της οποίας φυσικά είναι παρεπόμενο.