Το ένιωθα εδώ και πολύ καιρό ότι πλησιάζει η ώρα να πούμε το αντίο. Μου άφηνες σιγά σιγά το χέρι χωρίς να το θέλεις, μια ανώτερη δύναμη σε έπαιρνε μακριά μου. Ένα χρόνο πριν, μου είπες ότι θα πετάξεις ψηλά, λες και ήξερες ότι το κακό έρχεται. Έφυγες για ταξίδι και δεν άκουσα την φωνή σου, φοβήθηκες μην καταλάβω ότι δεν είσαι καλά. Λίγο πριν φύγεις για το αεροδρόμιο, αισθάνθηκα ότι έρχεται η μέρα που αυτή η αγάπη θα σβήσει απότομα, έτσι ξαφνικά όπως άρχισε.
Και τότε μου κράτησες για τελευταία φορά το χέρι, ήταν ακόμα ζεστό το αίμα στις φλέβες κυκλοφορούσε, η καρδιά χτυπούσε. Αισθάνθηκα το άγγιγμά σου, λύτρωση και θάνατος μαζί, ταυτόχρονα σαν να μπήκε ο ήλιος μα και το σκοτάδι μέσα στο κορμί. Μέρα με την μέρα μου άφηνες το χέρι και τώρα ήρθε η τελευταία που μπορούσα να σε νιώσω, που ακόμα μετέφερε την ζεστασιά της αγάπης.
Μα πονάω τώρα που το χέρι πάγωσε, η καρδιά σταμάτησε, το χέρι μου όμως δεν άφησε.
Άνδρεα Αρβανιτίδου