Παρμενίδια δηλώνω: Υλη σκοτεινή, Μα ο Θεός αλλιώς. Μια, δυο, τρεις Στις έξι- άφθονο νερό, πλάθοντας

Τον Κόσμο, τα θεριά κι εμάς Παρασκευή Μόλις παρασκεύασε, μέρα τη στερνή Για να σώσει η Κιβωτός κάθε δείγμα Αυτών επί δυο, ώστε «αυξάνεσθε», σώσει Απ’ το νερό! «Πάντρεμα αδύνατο!»,- Φωνάζει ο Ελεάτης: άλλο Νους αιώνιος Άφθαρτος ακίνητος κι άλλο των αισθήσεων Κόσμος ο ρευστός, θνητός κι αβέβαιος! Μα ο Χριστός νικά!! Είχε φύσεις δυο.

Τη στρατιά Ουράνια άνθρωπος συστήνει: Άγγελοι κι Άγιοι, φωτιά τρανή με μακριές Σπιθάτες φλόγες φλογερές, χέρια, Που αγκαλιάζουν κάθε γης σπιθαμή Και γεμίζουν κάθε κυβικό τ’ αέρα… Κι εγώ τη μοναξιά μου παντρεύω

Στα ηλιόφωτα λιβάδια, σε γκρεμούς, Ποταμούς, ωκεανούς, τη γλαυκή λίμνη, Την άσπρη έρημο, δάση μαύρα, βουνά, Φαράγγια, στο μπλε γιαλό. Σωτηρίας Μόλις στ’ εκατομμυριοστό το εγχείρημα… (Ποίημα της Ελένης Κωστέα του Θωμά)