Π. Σπυρίδων Σκουτής
Mας αρέσει ένας Θεός που δεν έχει σχέση με εμάς. Θέλουμε έναν Θεό σε απόσταση.
Απλά να πατάμε το κουμπάκι για να έρχεται όποτε τον θέλουμε ενώ γενικά τον έχουμε γραμμένο. Θέλουμε ένα Θεό στις υπηρεσίες των παθών μας.
Μας αρέσει αυτός ο Θεός , ο αόριστος που τον κάνουμε θρησκείες και του φτιάχνουμε είδωλα. Μας αρέσει ο Θεός που ικανοποιείται με ανταλλάγματα «Θα σου δώσω οπότε θα μου κάνεις αυτό που θέλω».
Aυτός ο Θεός μας καλύπτει την υπερφυσική υπαρξιακή μας αναζήτηση και δεν θέλει πολλά. Επιλεγώ και μια γκλαμουράτη θρησκεία και είμαι μια χαρά. Μου γεμίζει το θρησκευτικό μου συναίσθημα οπότε οι όποιες πνευματικές ανησυχίες μέσα μου κοιμούνται μια χαρά.
Εγώ στο κελί του εγωϊσμού μου , ο Θεός στον ουρανό ως αόρατη δύναμη σαν τον ρεύμα της ΔΕΗ και άρα είμαστε εντάξει. Ας δεν μου τα φέρνει όπως θέλω θα τον βρίζω και όποτε τον έχω ανάγκη θα του απαιτώ την βοήθεια του κάνοντας και κάποια δωρεά για να αναπαύω και την συνείδηση μου. Μια χαρά !
Χαρακτηριστικό είναι το απόσπασμα από το βιβλίο του Δημήτρη Μαυρόπουλου – Διερχόμενοι δια του Ναού – σελ 152 : «Ψυχολογικά ο άνθρωπος έχει την ανάγκη μιας υπέρτατης αρχής έξω από αυτόν και μακριά από αυτόν. Δεν μπορεί να αποδεχτεί την άμεση σχέση με τον Θεό.
Αυτό είναι το μεγάλο μυστήριο κι η τραγωδία της ανθρώπινης ύπαρξης, το ότι η ανθρώπινη ύπαρξη φοβάται την ελευθερία».
Ο Ορθόδοξος δρόμος έχει άλλη προοπτική. Ο Θεός είναι πρόσωπο και μαζί του έχω μια προσωπική και άμεση αναλογική σχέση. Δεν είναι ο Θεός μια αναφορά κάποια μέρα της εβδομάδος με κάποιες προσευχές. Είναι η ζωή μου. Είναι ο συνοδοιπόρος μου.
Είναι ο πατέρας μου. Αφού έλαβε σάρκα με καταλαβαίνει και του μιλάω. Μου κάνει βασιλικό τραπέζι και με προσκαλεί εμένα τον άθλιο για να μου προσφέρει ο Θεός τον ίδιο του τον εαυτό.
Μιλάμε για έναν Θεό που έχω σχέση ελευθερίας μαζί του. Και σε αυτή την σχέση
έχω ευθύνη, έχω χρήση ελευθερίας και συγκατάθεση προαιρέσεως. Δεν εκτελώ σε αυτή την σχέση εντολές αλλά η εντολή γίνεται έκφραση της καρδιάς μου.
Δεν προσπαθώ σε αυτή την σχέση να διορθώσω κάποιες εξωτερικές εκφράσεις της προσωπικότητας μου αλλά να θεραπευθώ και να αλλοιωθώ εν Χριστώ μέσα από τα φάρμακα της Εκκλησίας.
Να ολοκληρώσω την πληρότητα της φύσεως μου που είναι να γίνω Άγιος; δηλαδή …. Όλες μου οι εσωτερικές δυνάμεις να Χριστοποιηθούν μέσα από τον αγώνα της ασκήσεως.
Ένα Θεός προσωπικός που η σχέση μαζί του τα έχει όλα : Διαφωνίες, πτώσεις, κραυγές, δάκρυα, γέλια, αμφισβητήσεις , και αγκαλιά. Είναι μια σχέση μάχης, μια πορεία ένας αγώνας.
Δεν μου ζητάει φανουρόπιτες , αρτοκλασίες, και πολυελαίους απλά για να είμαι καλό παιδί και να ζήσω κάποια χρονάκια παραπάνω . Απλά περιμένει να του πάω τις πληγές μου ώστε να μου τις θεραπεύσει για να κάτσω μαζί του στο βασιλικό τραπέζι.
Ζητάει περιμένοντας την μετάνοια μου. Να ζητάω εκείνον χωρίς κάτι από αυτόν. Μας τρομάζει η σχέση γιατί στην σχέση χρειάζεται να έχεις ευθύνη να έχεις προορισμό. Θα χρειαστεί να ματώσεις, να λερωθείς.
Ένας Θεός που δεν έμεινε μια αόρατη δύναμη χωρίς να έχει σχέση με τον κόσμο αλλά πήρε έναν ολόκληρο κόσμο και όλη την ιστορία του ανθρώπινου γένους επάνω στο σταυρό με μια εκούσια θυσία και έτσι άνοιξε τον δρόμο της σωτηρίας.
Έκανε τον θάνατο κοίμηση και το τέλος αρχή. Ένας Θεός πάντα πάρων, ο οποίος αποκαλύπτεται στο ποσοστό που θέλω εγώ να μου αποκαλυφθεί στην ζωή μου.
Ας φύγουμε τρέχοντας από την θρησκειοποίηση της πίστεως. Να σχετιστούμε με τον Χριστό σε προσωπικό και καθημερινό επίπεδο. Δεν είναι ο Χριστός για δυο ώρες την Κυριακή το πρωϊ ως ένα καθήκον για να τα έχουμε καλά μαζί και να μην μας πειράξει. Να γκρεμίσουμε τους τοίχους και ας μπούμε στην σχέση , έτσι όπως είμαστε με ευθύνη και πόθο σωτηρίας.