• Και ξαφνικά μας προέκυψε ένα νέο επεισόδιο σχετικό με το πολυθρύλητο φράγμα Νεστορίου.
• Όπως αποκάλυψε στο Περιφερειακό Συμβούλιο ο π. αντιπεριφερειάρχης κ. Δημήτρης Σαββόπουλος, όλα τα δεδομένα δείχνουν πως ο Δήμος Νεστορίου χάνει πλέον οριστικά(?) τα δικαιώματα ηλεκτροπαραγωγής από την λειτουργία του.
• Ή μάλλον για να το θέσουμε πιο ορθά:
• Χάνει τα δικαιώματα τα οποία ΘΑ αποκτούσε από την υδρο-ηλεκτρική παραγωγή που ΘΑ προέκυπτε, ΕΑΝ και ΕΦΟΣΟΝ το φράγμα ποτέ κατασκευαζόταν….
• Πρόκειται για ένα ζήτημα το οποίο -πέρα από το γεγονός του ότι για την εξέλιξη του δεν φταίει και δεν μπορεί να κατηγορηθεί κανένας τοπικός παράγοντας- είναι κι ένα ζήτημα που έχει μια τραγική και συγχρόνως μια κωμική διάσταση. Ανάλογα με το ποια θα επιλέξει κανείς να δει ή να σκιαγραφήσει…
• Οι αντιπολιτευόμενοι φυσικά (κατά πως ήταν και αναμενόμενο) επέλεξαν να εστιάσουνε αμέσως στην τραγικότητα. Δεν έχασαν την ευκαιρία να αρχίσουν να διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους και να ολοφύρονται για την υποτιθέμενη μεγάλη απώλεια.
• Για ποιο πράμα δηλαδή?
• Γι αυτό δηλαδή που απωλέσαμε την ώρα που δεν το είχαμε ποτέ…
• Εδώ, σα να λέμε, ερχόμαστε πραγματικά αντιμέτωποι με το είδος ακριβώς εκείνης της ψυχοπαθολογίας και του πολύ ειδικού σκεπτικού, το οποίο πρώτος είχε περιγράψει σε κάποιο από τα σπουδαία του διηγήματα ο Χανς Κρίστιαν Αντερσεν.
• Ένας νοικοκύρης λέει κάποτε πάντρευε τη μεγάλη του κόρη, κι ενώ το γλέντι μέσα στην μεγάλη σάλα είχε φουντώσει, παρατήρησε με ανησυχία πως είχε αρχίσει να σώνεται το κρασί. Έκανε νόημα λοιπόν στη μικρότερη του κόρη να κατέβει στο κελάρι, να γεμίσει και να φέρει μια νέα νταμιτζάνα. Κι όντως η κοπελιά πήγε. Αλλά η ώρα άρχισε να προχωράει και αυτή δεν επέστρεφε. Ανησύχησε τότε κι η αδελφή της –η νύφη ντε- και κατέβηκε να δει τι συνέβη.
• Και τι να δει!!!
• Η αδελφή της να έχει ανοικτή την κάνουλα κι εκείνη να τρέχει και να τρέχει κι η νταμιτζάνα νάχει γεμίσει και το περίσσιο κρασί να χύνεται στο πάτωμα.
• Κι η κοπελιά να κοιτά κατά τον τοίχο και να κλαίει με αναφιλητά.
• Τι έχεις βρε αδελφή? τη ρώτησε κατατρομαγμένη. Τι έπαθες? Τι σου συνέβη? • Και κείνη της είπε τον λόγο που οδυρόταν.
• Βλέπεις στον τοίχο αυτό το τεράστιο τσεκούρι που είναι κρεμασμένο από δυο καρφιά?
• Θωρείς μήπως που το ένα έχει σκουριάσει κι είναι έτοιμο να σπάσει?
• Ε σκέψου τώρα συ σε κανά χρόνο, δυο, να κάνεις λέει ένα παιδί, ένα αγοράκι σα τα κρύα τα νερά και κείνο να θεριέψει και να μεγαλώσει και νάρθει κάποια στιγμή στην ώρα του και ναβρει μια ωραία νιά, να την ερωτευτεί, και την ημέρα, λέει, των γάμων τους να ξανατελειώσει μαθές στα τραπέζια το κρασί και να κατέβει -καλή ώρα- ως εδώ να φέρει άλλο.
• Κι έτσι όπως θα σκύβει να γεμίσει την κανάτα, κείνη την ώρα πες και σπάει το καρφί και πέφτει το τσεκούρι και του παίρνει το κεφάλι….. • Ωιμεεεεε!!!
• Και πιάσανε να κλαίνε κι οι δυο αντάμα με δυνατές κραυγές και αναφιλητά για ένα γεγονός που δεν είχε ακόμα συμβεί μα υπολόγιζαν κάποτε να γινόταν…
• Κι έτρεχε η κάνουλα…. κι άδειαζε το βαρέλι…. και πλημμύριζε το υπόγειο με το πολύτιμο κρασί που για έναν τελείως ανόητο λόγο σπαταλιόταν…
• Ώσπου αγανακτισμένος κατέβηκε κι ο ίδιος ο πατέρας. Κι όταν άκουσε την θεοπάλαβη ιστορία τους τις αποπήρε κι έκανε κάτι εξαιρετικά απλό:
• Έπιασε τσουπ ! Και το κατέβασε το τσεκούρι από το ντουβάρι κι ακύρωσε έτσι όλες τις πιθανότητες να συμβεί εκείνο που οι κόρες τους λογίζαν ως αναπόφευκτο.
• Ακριβώς το ίδιο πάει και με την δική μας υπόθεση, αυτή του φράγματος.
• Πρώτα κοιτάζουμε να σηκωθεί το φράγμα, μετά να κατασκευαστεί ο σταθμός, μετά να αρχίσει να φουσκώνει η λίμνη, να φτάσει το νερό ίσαμε να πέφτει στους στροβίλους , ν’ αρχινήσει να γυρνά η μηχανή και να παράγει ρεύμα…. και ΤΟΤΕ πάμε και λαμβάνουμε την χιλιο-ταγμένη άδεια για παραγωγή κι εμπορία από την ΡΑΕ και τότε κάνουμε όμορφα και ωραία τη δουλειά μας!
• Γιατί, τώρα, έτσι κατά πως είχαμε μια άδεια, δίχως φράγμα, έτσι υποθετική στην τσέπη, είναι σα να πίναμε τον καφέ μας δίχως το φλιτζάνι.