Λέγαμε για τον καιρό ο οποίος υποτίθεται πως θα έκανε ένα-δυο ξαφνικά γυρίσματα δίνοντας μας ελπίδες για χιονισμένες γιορτές, μα πάλι ο άτιμος μας ξεγέλασε και έστρωσε ένα κλίμα που πιο πολύ ταιριάζει σε εποχή Πάσχα παρά σε Χριστούγεννα
. Θα πρέπει ίσως να το πάρουμε απόφαση πως το κλίμα της περιοχής μας έχει οριστικά αλλάξει και οι παλιοί βαριοί χειμώνες που τόσο συνηθισμένοι ήταν στα μεριά μας, θα είναι πολύ δύσκολο πια να εμφανιστούν σ’ αυτό το γεωγραφικό πλάτος.
Αν ήταν για κάτι γνωστές στο πανελλήνιο η Καστοριά κι η Φλώρινα ήταν ακριβώς ια αυτό το πράγμα: Για την αγριότητα των χειμώνων τους και τους πρώιμους χιονάδες τους που από τα μέσα κιολας του φθινοπώρου σκέπαζαν τα πάντα κι έκαναν πολύ δύσκολο να ξεμυτίζει άνθρωπος από το σπίτι του.
Η λίμνη ειδικά, στα μεγάλα και παρατεταμένα κρύα, πάγωνε, κι αν τύχαινε κατόπιν να χιονίσει κιόλας τότε μετατρεπόταν σε μια τεράστια επίπεδη επιφάνεια που σε τίποτε δεν ξεχώριζε από τα γύρω της εδάφη
Η παράδοση μάλιστα λέει ότι, κάποια Χριστούγεννα, πριν 300 περίπου χρόνια, ένα Τούρκος ειρηνοδίκης (Καδής ή Κατής στα τούρκικα) ο οποίος μόλις είχε πάρει μετάθεση για Καστοριά, κατηφορίζοντας με την άμαξα του από το Νταούλι, είδε ο άνθρωπος όλο αυτό το αναπεπταμένο λευκό σεντόνι και -μη γνωρίζοντας τον τόπο- το πέρασε για χωράφια.
Σαν έφτασε λοιπόν στο τέρμα της στερεάς γης εκεί στο Δισπηλιό κι είδε τις καμινάδες της πόλης να καπνίζουν απέναντι, μαστίγωσε τα άλογα και τράβηξε όλο ευθεία. Με τον τρόπο αυτό έφτασε στην Καστοριά στο 1/3 του χρόνου που θα έκανε κανονικά αν πήγαινε από τον αμαξιτό και κατέληξε κάπου εκεί στο σημερινό σιντριβάνι του πάρκου της Ολυμπιακής φλόγας το οποίο, κατά τα χρόνια εκείνα, δεν ήταν παρά ένας εξαιρετικά επικίνδυνος βάλτος…
Εν τω μεταξύ ένα σωρό άνθρωποι είχαν μαζευτεί στην ακτή και, όπως τον έβλεπαν ανύποπτο να καταφθάνει, του κουνούσανε χέρια, ανεμίζανε μαντήλια και του φωνάζανε προειδοποιήσεις. Μα κείνος τίποτε δεν καταλαβε κι ίσα ίσα που τα θεώρησε όλα αυτά καλοπροαίρετα καλωσορίσματα των ντόπιων…
Μόνο αφού ξεπέζεψε και έμαθε την αλήθεια, αντιλήφθηκε το πόσο τυχερός στάθηκε στο τόλμημα αυτό της άγνοιας του. Τι εύνοια μοναδική του επέδειξε η τύχη σε όλη τη διαδρομή και δεν τσάκισε ο πάγος κάτω από την άμαξα και δεν έστερξε να τον καταπιεί κανά ρουκάνι…. Φοβήθηκε βεβαίως ο Κατής αλλά φοβήθηκε μεταχρονολογημένα.
Κι ευλαβής μωαμεθανός κατά πως ήταν, απέδωσε την σωτηρία του στον Αλλάχ. Όπως ακριβώς κάνουμε και μείς σήμερα που πάμε και στήνουμε από ένα εκκλησάκι στο σημείο που κοντέψαμε να μείνουμε στον τόπο, έτσι κι ο Χασάν φιλοτιμήθηκε κι έστησε και αυτός ένα εκκλησάκι. Καθ’ ότι όμως τον φυσούσε τον παρά, το δικό του το εκκλησάκι έγινε κομμάτι πιο μεγάλο από τα σημερινά δικά μας.
Σ’ εκείνο λοιπόν το σημείο που στέκει σήμερα το περίπτερο του Στράτου, πήγε κι έκτισε ο Χασάν Κατής ένα τεράστιο περίτεχνο Τζαμί το οποίο για χρόνια ολόκληρα ήταν το πρώτο, μπαίνοντας στην καστροπολιτεία, μα και το πρώτο θρησκευτικό μνημείο της Καστοριάς που όφειλε την ανέγερση του σε κλιματικά αίτια.
φωτογραφια fb