Λένε ότι η οικειότητα δύσκολα χτίζεται και εύκολα γκρεμίζεται. Έτσι ξαφνικά παύει να υπάρχει.

Εγώ θα το διαψεύσω. Αν με έναν άνθρωπο δημιουργηθεί κάτι με βάσεις, μια χημεία μια επικοινωνία μια αλληλοκατανόηση, αυτό ότι και να γίνει δε χάνεται. Θα υπάρχει εκεί, θα καραδοκεί.

Ίσως αλλάξουν οι κωδικοί, ίσως θελήσει λίγο παραπάνω χρόνο να μεταφράσει τι άλλαξε, αλλά αν θέλει, πάντα μπορεί να σε διαβάσει γιατί του έμαθες πώς να το κάνει. Και αυτό είναι κάτι που δεν ξεχνιέται.

Η καρδιά θυμάται, τα μάτια ξέρουν γνώριμα μονοπάτια και δε χάνουν χρόνο να τα διαβούν. Τι και αν μεσολάβησε ο χρόνος ή και χρόνια; Τι και αν άλλαξες; Kαι οι 2 αλλάξατε.. Ούτε αυτό αποτελεί εμπόδιο. Δε φαίνεται να χει επίδραση ο χρόνος. Ίσα ίσα ωριμάζεις και μπορείς να δεις πιο ξεκάθαρα τα δείγματα, να διαβάσεις πιο σίγουρα τις ενδείξεις.

Είναι καλό στο διάβα σου να συναντήσεις τέτοιους ανθρώπους γιατί βλέπεις πόσο αβίαστα βγαίνει η επικοινωνία, πόσα πράγματα μπορείς να πεις έστω και άθελα σου γιατί η γλώσσα προτρέχει του νου, σαν να σου πάτησαν ένα κουμπί και συ υπνωτισμένος λες ότι έχεις να πεις μέχρι «να αδειάσει το μέσα σου».

Είναι τόσο λυτρωτικό, σαν ψυχοθεραπεία. Πόσο εύκολο είναι «να ανοιχτείς» και χωρίς κόπο, αν ο άλλος απλά στο βγάζει ή έχει τον τρόπο! Ειδικά πλέον που η επικοινωνία φαντάζει τόσο δύσκολη, που οι δίαυλοι επικοινωνίας ασθενούν και χάνονται, ίσως εκτιμήσεις την ουσία μιας ειλικρινής συζήτησης, ενός διαλόγου άνευ όρων και διαπιστώσεις ότι είναι το σημαντικότερο τελικά.

Να νιώθεις ότι μπορείς να βασιστείς σε κάποιον, να σου σταθεί, να σε καταλάβει. Κυρίως το τελευταίο. Δεν είναι ακατόρθωτο τελικά να σε καταλάβει κάποιος.

Ακόμη και σήμερα. Αρκεί να ξέρεις που να κοιτάξεις, αρκεί να ναι αυτό προτεραιότητα σου.