• Ποιο άραγε να είναι το κίνητρο εκείνων των ανθρώπων που βάζουν χέρι στα λεφτά των άλλων? Εκείνων των -κατά τεκμήριο- ικανών και έντιμων ανθρώπων που επιλέχτηκαν να τοποθετηθούν σε θέσεις αυξημένης ευθύνης, με ιδιαίτερες απαιτήσεις εντιμότητας, αλλά, στο μέτρο και στον βαθμό που οι θέσεις αυτές παρέχουν πρόσβαση σε σωρεύσεις χρημάτων, αυτοί απεμπόλησαν κάθε καθήκον και κανόνα κι έστερξαν να απλώσουν χέρι…

• Το ερώτημα δεν είναι ρητορικό. Χρήζει εμπεριστατωμένης εξέτασης μιας και οι άνθρωποι αυτοί σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να εξομοιωθούν με τους απλούς κλέφτες.

• Ο απλός κλέφτης συστήνεται εξ’ αρχής ως τέτοιος.

• Μπαίνει δια της βίας, σπάζει, βανδαλίζει, διαλύει, αρπάζει ό,τι δύναται να αρπάξει και φεύγει ως persona mala.

• Ο καταχραστής από την άλλη είναι άλλου τύπου άνθρωπος

• Εμφανίζεται ως ένα εξέχον κι ευυπόληπτο μέλος της κοινωνίας, ως κύριος ή κυρία, ως καθώς πρέπει αστός, ως άτομο έμπλεο ηθικής και ακεραιότητας.

• Ενώ, εν κρυπτώ και παραβύστω, αδειάζει το ταμείο που του εμπιστεύτηκαν…

• Ο καταχραστής δεν είναι ένας απλός λύκος που επιτίθεται, ως τέτοιος, στο κοπάδι.

• Είναι ένας λύκος ενδεδυμένος την δορά αμνού.

• Ένας λύκος που παριστάνει το πρόβατο.

• Η σύλληψη αυτών των ανθρώπων μας ρίχνει πάντα από τα σύννεφα.

• Μα… δεν ήταν τέτοιος!! Μα φαινόταν τόσο καλό παιδί…..

• Είναι η αφέλεια μας κυρίως αυτή που τους ανεβάζει και τους χαρίζει την δύναμη να κάνουν τις ανομίες τους.

• Και κατόπιν είναι η συμπλεγματική μας καλοσύνη –αν πρόκειται στ αλήθεια για μία τέτοια- αυτή που μας εμποδίζει να τους αποκαλύψουμε, να τους καταλογίσουμε τις ευθύνες τους, να τους διαπομπέψουμε και να εφαρμόσουμε εναντίον τους το γράμμα του νόμου.

• Στην Καστοριά είχαμε ουκ ολίγες περιπτώσεις τέτοιων φρούτων. Ανθρώπων  με πρόσβαση σε λεφτά  φορέων οι οποίοι καταδέχθηκαν να χώσουν το δάκτυλο στο μέλι -και μάλιστα όχι μια φορά. Ανθρώπων που τρώγανε κάθε μέρα μέλι ξεγελώντας μερικές φορές ακόμα και την ίδια τους την συνείδηση λέγοντας ‘θα τα επιστρέψω’. ‘Κάποια στιγμή θα αποδώσουνε οι ‘επενδύσεις’ μου και όταν αυγατίσουν τα κλεμμένα θα επιστρέψω τα ‘δανεικά.’ Θα μου μείνουν και μένα αρκετά να ζήσω την ζωή που θέλω κι ούτε γάτα ούτε ζημιά…’

• Οι επενδύσεις όμως ποτέ δεν απέδωσαν κι οι τρύπες στα ταμεία (όσο καλοκρυμμένες και να ήταν) κάποτε αποκαλύφθηκαν

• Γιατί όμως οι τυχάρπαστοι αυτοί άνθρωποι δεν υπέστησαν ποτέ σοβαρές ποινές και δεν πήγανε ποτέ στην φυλακή?

• Γιατί τα ελλείποντα χρήματα ποτέ δεν συμψηφίστηκαν και δεν αφαιρέθηκαν από τις προσωπικές τους περιουσίες?

• Αυτό είναι μια άλλη –καλή- ερώτηση, αλλά δεν τους αφορά.

• Περισσότερο έχει να κάνει με τα κόμπλεξ και τις αναστολές της κοινωνίας και τις αρρυθμίες του συστήματος που επιλέγει να τους συγκαλύψει, να τους ανεχθεί ή να τους ρίξει στα απαλά. Δεν έχει να κάνει με τους ίδιους.