Ο παγκοσμίου φήμης Dr. Εμμανουήλ Κατσάνης, Έλληνας γιατρός από τη Νάξο στο Banner – University Medical Center Tucson ανακάλυψε και χρησιμοποιεί μια καινούργια μέθοδο κατά της λευχαιμίας, βάσει της οποίας βελτιώνονται τα ποσοστά επιβίωσης σε αφροαμερικανούς ασθενείς. Ο Dr. Εμμανουήλ Κατσάνης έχει καταγωγή από το Φιλώτι και οι γονείς του είναι ο Γιώργος και η Μαρία Κατσάνη.

Αυτή η µέθοδος κάνει εφικτή τη µεταµόσχευση µε δότη που είναι ηµισυµβατός σε σχέση µε τα ανθρώπινα λευκοκυτταρικά αντιγόνα ( HLA ) αντί για πλήρως συµβατό δότη. Όποια µέθοδος µεταµόσχευσης και αν χρησιμοποιηθεί είναι σηµαντικό να αναζητηθεί ένας δότης µε ανθρώπινα λευκοκυτταρικά αντιγόνα παρόµοια µε αυτά του ασθενή. Τα συµβατά αντιγόνα ξεγελούν τον οργανισµό που καλωσορίζει τα βοηθητικά ξένα κύτταρα και δεν επιτίθενται σ αυτόν.

Ας δούμε τι σημειώνει το άρθρο το οποίο δημοσιεύτηκε πρόσφατα στην εφημερίδα Arisona Dαily star και μιλάει για τον γιατρό που βρήκε τον τρόπο να θεραπεύσει την λευχαιμία… Και βέβαια να ευχαριστήσουμε την κα Χάιδω Μουστάκη η οποία προέβη στην ανάρτηση της είδησης στην προσωπική της ιστοσελίδα στα social media αναδεικνύοντας την δύναμη ενός ακόμη Ναξιώτη που διαπρέπει στο εξωτερικό

«Εάν κάποιος διαγνωστεί µε λευχαιµία (καρκίνος του αίµατος) και είναι αφροαμερικανός τότε θα έχει λιγότερες πιθανότητες να βρει έναν συµβατό δότη µυελού των οστών για να τον βοηθήσει να απαλλαγεί από αυτή την ασθένεια. Οπως αναφέρει ο Dr Κατσάνης: «Η halpo είναι σχετικά νέα µέθοδος και είναι εντυπωσιακή για µας, γιατί εχούνε ενδείξεις ότι θα προσφέρει βοήθεια στη κοινωνία µας που αποτελείται από πολλές µειονότητες διότι έχει πραγµατικά αυξήσει την επιβίωση τους”.

Ο Dr. Μανώλης Κατσάνης είναι επιπλέον Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Αριζόνας στο τµήµα της Παιδιατρικής, Παθολογοανατοµίας, Παθολογίας και της Ανοσιοβιολογίας στο Louise Thomas Chair στην Παιδιατρική Αντικαρκινική ´Ερευνά και Διευθυντής Κλινικής του τµήµατος Παιδιατρικής Αιµατολογίας Ογκολογίας. Ανέλαβε τη θέση διευθυντή στο University Medical Center στο Πρόγραµµα Μεταµόσχευσης Αίµατος και Μυελού των Οστών το 2012. Εκτός από την εισαγωγή και εφαρµογή της haplo στη Τούσον ο Dr.Κατσάνης έχει αρχίσει µια κλινική µελέτη βασισμένη στην έρευνα των ποντικιών, που δημοσιεύτηκε το 2016 ,για να δοκιµάσει µια πιο αποτελεσματική και ασφαλή χημειοθεραπεία.

Επί του παρόντος οι γιατροί χρησιμοποιούν ένα φάρµακο που λέγεται cyclophosphamide, αλλά το φάρµακο αυτό ενώ λειτουργεί πολύ καλά στο να εµποδίζει τα βλαστοκύτταρα του δότη από το να επιτίθενται στον οργανισµό του δέκτη, ωστόσο εµποδίζει τα κύτταρα του δότη από το να επιτεθούν και στη λευχαιμία. Το φάρµακο που ο Δρ.Κατσάνης δοκιµάζει και που ονοµάζεται Bendamustine, δεν παρουσιάζει αυτές τις υπερβολικές αντιδράσεις και επιδράσεις στα ποντίκια και προσδοκά να αποδείξει ότι το ίδιο θα συµβεί και στους ανθρώπους.

Εύρεση δότη

Ιδανικά ένας ασθενής θα µπορούσε να είχε έναν τέλεια συµβατό δότη από τα βιολογικά του αδέλφια. Όταν όµως αυτό δεν είναι εφικτό, οι γιατροί αναζητούν συµβατότητα εκτός οικογενείας. Εάν ούτε αυτό καταστεί δυνατό, τότε χρησιµοποιούν βλαστοκύτταρα από δότη µε ένα- αντιγόνο ασυµβατό για να πετύχουν µία σχεδόν τέλεια συµβατότητα.

Οι ασθενείς είναι πιο πιθανό να βρούν συµβατότητα ανάµεσα σε οµάδες ανθρώπων της δικής τους φυλής ή εθνικότητας διότι τα αντιγόνα κληρονοµούνται. Οι µειονότητες δυσκολεύονται να βρουν συµβατότητα, για ποικίλους λόγους όπως είναι η έλλειψη εθελοντών εγγεγραμμένων στο Εθνικό Πρόγραµµα Δοτών Μυελού των Οστών (NMDP). Και καθώς η λίστα των δοτών τελικά καθρεφτίζει τον πληθυσµό της Αµερικής, στην περίπτωση κατά την οποία υπάρχει ένα αντιγόνο ασύµβατο, είναι σηµαντικό για τις µειονότητες να έχουν υπερεκπροσώπηση καθώς υπάρχει µεγαλύτερη παραλλαγή αντιγόνων εντός του πληθυσµού των µειονοτήτων απ αυτόν των λευκών, σύµφωνα µε το NMDP, πράγµα που έχει προκληθεί από τη γενετική ανάµειξη οφειλόµενη στη µετανάστευση και στον αποικισμό (Μονίμων διαμένων μεταναστών).

Κι εδώ έρχεται η βοήθεια από τη «haplo», η οποία µπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν εναλλακτική µέθοδος. Τα πλεονεκτήµατα της είναι ότι µπορεί να προσφέρει περισσότερες επιλογές στις µειονότητες, στην περίπτωση που πρέπει να καταφύγουν σε µία µεταµόσχευση και όταν δεν µπορούν να βρουν γρήγορα έναν µη συγγενή δότη. Επειδή οι άνθρωποι, κληρονοµούν από κάθε γονέα τους µόνο ένα σύνολο από ανθρώπινα αντιγόνα λευκοκυττάρων πάντα θα είναι µισή η συμβατότητα. Επίσης, υπάρχει πάντα 50% πιθανότητα να είναι ηµισυµβατός ένας αδελφός/ή, ένα 25% πιθανότητα να υπάρξει τέλεια συµβατότητα και ένα 25% πιθανότητα να έχουν κληρονοµήσει τα αδέλφια αντίθετα αντιγόνα. Υπάρχουν όµως πολλά, λιγότερο σηµαντικά ανθρώπινα λευκοκυτταρικά αντιγόνα τα οποία δεν εξετάζονται και οι ασθενείς είναι πιο πιθανό να µοιραστούν αυτά µε µέλη της οικογένειας τους παρά από δότες µη συγγενείς.

«Αυτό είναι ένα ακόµα πλεονέκτημα του haplo «, τονίζει ο Dr.Κατσάνης.