Στοχάζεσαι κι αναπολείς, καθώς μυρίζεις τη βροχή και νιώθεις τη φθινοπωρινή δροσιά. Αξάφνου, έρχονται εικόνες στο μυαλό από τις όμορφες και τις δυνατές στιγμές που έζησες. Θαρρείς ότι προβάλλουν εμπρός στα μάτια σου σκηνές από κινηματογραφική ταινία.

Ένας θησαυρός είναι η επίγεια ζωή, που εσωκλείει εντός της στιγμές χαρμολύπης.

Σκέφτεσαι στιγμές, που μοιράστηκες με την οικογένεια. Θυμάσαι τις εκδηλώσεις αγάπης και τις ζεστές αγκαλιές των καρδιακών ανθρώπων, τις φιλίες, το Σχολείο, τα παιχνίδια, τα παιδικά όνειρα, που πραγματώνονται μεγαλώνοντας, τις σπουδές, τη γνώση, τις επαγγελματικές επιτυχίες, τις συγκινήσεις, τα ταξίδια, τα γέλια, τα γλέντια, τα νιάτα, που τρέχουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα και τις προσευχές.Το πρόσωπό σου λάμπει από την αγαλλίαση, που αναδύεται από τα μύχια της καρδιάς.

Είναι ωραία η ζωή, με τις ανηφοριές, τις κατηφόρες, τις στροφές, τα κακοτράχαλα μονοπάτια, τις χαρές και τις δοκιμασίες που σου δίνει για να αντέξεις στην πορεία σου, να περπατήσεις στο δρόμο σου και να διαβείς ελπιδοφόρα μπροστά με πανιά ανοιχτά.

Άνθρωπε, μοναχά το τώρα ζεις, κι αυτό δεν είναι δικό σου. Δώρο είναι η αναπνοή, το ότι άνοιξες τα μάτια σου σήμερα το πρωί κι ότι προχωράς.

Αγγελική Τριάντη

Πηγή: https://www.askitikon.eu/agiologio/ofelima-psychis/57764/i-zoi-ine-toso-glykia-2/