Πολλοί άνθρωποι που πέρασαν απο τούτη τη ζωή, έφυγαν αθόρυβα. Όσο ζούσαν, ήταν χρήσιμοι στην μικρή τους ή στην μεγάλη κοινωνία που έζησαν. Το όποιο αποτύπωμα που άφησαν πίσω τους, το έσβησε η σκόνη του χρόνου. Λησμονήθηκαν και χάθηκαν σαν να μην υπήρξαν ποτέ.
Είναι μεγάλη μου συγκίνηση όταν βρίσκω κάποιον ολότελα ξεχασμένο, να υπάρχει κάπου έστω και σε μια μικρή ξεθωριασμένη φωτογραφία και θεωρώ χρέος μου να τιμήσω την μνήμη του.
Από τούτο εδώ το μικρό μου βήμα, σας παρουσιάζω δύο από αυτούς τους λησμονημένους που τους προσπέρασε ο χρόνος.
Ο πρώτος (από το αρχείο του φωτογράφου Πάνου Ηλιόπουλου), ήταν από τα Φιλιατρά. Τζίρο τον έλεγαν. Καθάριζε βόθρους, όσο δεν υπήρχε ακόμα αποχετευτικό σύστημα στην ιδιαίτερη πατρίδα μου.Τον έλεγαν επίσης Ντίνο καπακά, γιατί κρατούσε στις κηδείες τα καπάκια των φερέτρων καθώς πήγαιναν τους νεκρούς συμπολίτες μας στην τελευταία τους κατοικία.
Ο δεύτερος τον αποτύπωσε η κάμερά μου το 1973 στην πλατεία Κοτζιά καθισμένο, καθώς περίμενε μαζί με άλλους ασπριτζίδες μήπως έρθει κάποιος και τους πάρει για κανα μεροκάματο. Η φωτογραφία του υπάρχει στην ταινία μου ΑΓΩΝΑΣ απο τότε, άγνωστος μεταξύ αγνώστων. Ώσπου πριν τρια χρόνια μου τηλεφώνησε μια κυρία απο την Γαλλία, Ελληνίδα ήταν που είχε φύγει χρόνια από την Ελλάδα. Μου είπε είδε την ταινία και γνώρισε τον παππού της στη φωτογραφία αυτή, και τον θυμήθηκε όπως τον ήξερε μικρή. Με παρακάλεσε να της την στείλω γιατί δεν είχε καμία άλλη φωτογραφία γι αυτόν.