Την ώρα που ο ναός της Αγ. Σοφίας στην Κωνσταντινούπολη, αλλά και οι αντίστοιχοι του, στη Νίκαια και στην Τραπεζούντα, μετατρέπονται σε τζαμιά, με ποια λογική το Υπουργείο Πολιτισμού και το ελληνικό Κράτος ξοδεύουν κολοσσιαία ποσά στην αναστήλωση ενός σωρού τουρκικών μνημείων στην πατρίδα μας?

Η απάντηση επί των εύλογων αυτών ερωτημάτων ωστόσο είναι εξαιρετικά απλή:

Οι αποκαταστάσεις αυτές των μωαμεθανικών μνημείων δεν πρέπει να κρίνονται με χαρακτηριστικά πολιτιστικής αμοιβαιότητας. Δεν πάει έτσι. Δεν σώζουμε εμείς ένα δικό τους μνημείο προκειμένου να σώσουν κι αυτοί ένα δικό μας. Δεν αναστηλώνουμε τζαμιά για να κάνουμε κάποια χάρη στους Τούρκους. Ούτε επειδή επιζητούμε κανένα ‘μπράβο’ από κάποιον υπεροργανισμό στυλ Unesco…

Το Κάνουμε επειδή αυτά τα μνημεία αποτελούν ψηφίδες της ιστορίας μας και η απώλεια τους δημιουργεί σοβαρά κενά.

Το κάνουμε γιατί τα κτήρια αυτά λόγω των μεγάλων συνήθως διαστάσεων τους μπορούν πανεύκολα να μετατραπούν σε χώρους φιλοξενίας πολιτιστικών δράσεων και εκδηλώσεων οι οποίοι είναι γνωστό κατά πόσο απουσιάζουν από τα κέντρα των πόλεων μας. Κατά συνέπεια η διάσωση αυτών των μνημείων και χρήσιμη είναι και κοινωνικά επωφελής.

Ο ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ