Δεν θυμάμαι πως ακριβώς το διατύπωνε ο Καστοριάδης αλλά η βασική του ιδέα ήταν πως μια αποσαθρωμένη κοινωνία διατηρεί τις ισορροπίες χάρη στους ανθρώπους μιας κάποιας ηλικίας που διατηρούν και επιβάλλουν μια πιο στιβαρή ηθική.
Αν η Ελλάδα του σήμερα ακόμη κάπως συντηρείται και δεν διαλύεται στα εξ’ ων συνετέθη, είναι ακριβώς για τον λόγο ότι βρίσκονται εν ζωή –ακόμη- οι άνθρωποι εκείνοι που ανατράφηκαν και διατηρούν τα παλιά ιδανικά που θυμούνται τον παλιό τρόπο ζωής που εφαρμόζουν το παλιό σύστημα κοινωνικών αξιών.
Πράγματι οι άνω των 55 θυμούνται πολύ καλά πως σηκωνόταν στα λεωφορεία για να καθίσουν οι ανήμποροι και οι ηλικιωμένοι, πως περίμεναν στις ουρές στωϊκά να πληρώνουν λογαριασμούς, πως λέγανε ‘ευχαριστώ’ κάθε φορά που τους έδιναν κάτι ή τους έκαναν μια χάρη, πως δεν κάνανε ιδιαίτερα στο σπίτι ή σε φροντιστήρια, παρά διαβάζανε μόνοι τους για να περάσουνε τα μαθήματα, πως ντρεπόντουσαν όταν παίρνανε κακούς βαθμούς, πως τρώγανε χαστούκια και βιτσιές στην παλάμη από τους δασκάλους τους κάθε που κάνανε απρέπειες και αταξίες, πως απευθυνόντουσαν στον πληθυντικό -και με κάθε σεβασμό- στους μεγαλύτερους τους, πως δεν συγχέανε την 28η Οκτωβρίου με την 25η Μαρτίου και όταν είχανε ελεύθερη ώρα βγαίνανε να παίξουν μπάλα και τσιλίκι και τα μήλα μαζί με τους συνομήλικους τους, στις αυλές, στις αλάνες και στους παραδρόμους, πως πέφτανε και πληγώνανε χέρια και πόδια και δεν κλαίγανε καθόλου, και πίνανε νερό στις χούφτες από βρύσες και πηγάδια, πως παίζανε κιθάρα και τραγουδούσανε σε μεγάλες συντροφιές και διασκεδάζανε τα βράδια τους σε ταβέρνες ή σε μπουζουξίδικα και όχι σε σκυλάδικα.
Η γενιά αυτή, που σιγά σιγά αποχωρεί, ήξερε να κάνει κόρτε και φλερτ, και ήξερε να προσφέρει λουλούδια στις κοπέλες. Βοηθούσε τους γείτονες στις μετακομίσεις τους, έκανε πάρτυ γεμάτα γέλιο και χαρές μέσα στα σπίτια, διώχνοντας τους γονείς, διάβαζε βιπεράκια μέσα στα λεωφορεία και στα τραίνα, περίμενε εναγωνίως το πότε θα κυκλοφορούσε ο νέος δίσκος του αγαπημένου της συγκροτήματος, συμπλήρωνε λευκώματα με έξυπνες ατάκες και πίσω από ψευδώνυμα, έγραφε μακρόσυρτες και γεμάτες συναίσθημα επιστολές στους ξενιτεμένους της και έπαιρνε χαρτάκια με νούμερο να μιλήσει ‘υπεραστικά΄από τηλεφωνικούς θαλάμους του ΟΤΕ.
Η γενιά αυτή δούλευε πιλοφόρι και μυστρί και τραγούδαγε στις οικοδομές τρώγοντας ψωμί κρεμμυδι και ελιές. Έκανε οικογενειακά πικ-νικ σε κοντινές δασωμένες τοποθεσίες, καλλιεργούσε κήπους και γλάστρες και είχε τα μπαλκόνια της γεμάτα άνθη. Εκκλησιαζόταν ανελλιπώς φορώντας τα καλά της τις Κυριακές και έτρωγε εν πλήρη οικογενειακή σύναξη στο μεγάλο τραπέζι της σαλονοτραπεζαρίας μαζί με τους γονείς τους παππούδες φαγητά που ερχότανε απευθείας από τους φούρνους μέσα σε ταψιά.
Η γενιά αυτή πίστευε στην τίμια εργασία και στην αποταμίευση και πάλευε να φτιάξει οικογένεια με πολλά παιδιά, να αγοράσει δικό της σπίτι να πάρει αυτοκίνητο να κερδίσει ελεύθερο χρόνο για να τον απολαύσει.
Κοιμόταν και ξυπνούσε με τις κόττες και μάθαινε τα νέα από δυο μόνον κρατικά κανάλια. Αυτοί οι άνθρωποι ζούνε πια στα παρασκήνια της σημερινής κοινωνίας βλέπουν τις εξελίξεις και απορούν αλλά έχουν γνώμη κι άποψη και καλά κρυμμένα ιδανικά και αξίες που όταν ρωτιούνται εκφράζουν Αλλά ρωτιούνται? Ποιος ενδιαφέρεται πια για τις ιδέες και τις εμπειρίες αυτές μιας παρωχημένης εποχής?