Όταν είσαι αναγκασμένος να διεκδικήσεις τα αυτονόητα….να φεύγεις!
Όταν πρέπει να παρακαλάς για έρωτα και για λίγα ψίχουλα αγάπης….να φεύγεις.

Όταν τις όμορφες κουβέντες λαχταράς και δεν μπορείς να τις αποκτήσεις, τότε να φεύγεις!

Όταν ψάχνεις να βρεις ένα χάδι, για να σε ζεστάνει και να σε ηρεμήσει, όμως μένει το χέρι σου μετέωρο στο κενό – χωρίς ανταπόκριση – να φεύγεις!

Όταν τα μάτια γίνονται ψυχρά, απρόσιτα και αποφεύγουν βαθιά να σε κοιτάξουν, μην τύχει κι αποκαλυφθούν, να φεύγεις.

Όταν τα γέλια χάνονται και τα χείλη μένουνε βουβά, χωρίς να φιληθούν, τότε να φεύγεις.

Μην παρατάς τα όνειρα και τις δικές σου ανάγκες. Μην κάνεις βήματα συνεχώς προς τα πίσω και δικαιολογείς την κάθε συμπεριφορά.

Μην εγκλωβίζεσαι σε νοσταλγικές στιγμές του παρελθόντος και στη λήθη της συνήθειας. Μην βολεύεσαι σε μία λευκή ζωή και σπαταλάς άδικα τα χρόνια σου.

Μην φοβάσαι τις επιπτώσεις και την αρνητική κριτική του κόσμου. Δεν ζει ο κόσμος μέσα στο σπίτι σου!

Μην θυσιάζεις την ταυτότητα σου, την προσωπικότητα σου και την ζωή σου, σε σχέσεις που σε πνίγουν και αφαιρούν κάθε στοιχείο της αξιοπρέπειας σου.

Να φεύγεις….

Να φεύγεις, για κάθε πρωινό που τα παγωμένα σεντόνια, σου επιβεβαιώνουν: την ανύπαρκτη ερωτική επιθυμία.

Να φεύγεις, για κάθε ηλιοβασίλεμα, που η απουσία της αγκαλιάς, αδειάζει ολοένα και περισσότερο τα ψυχικά σου αποθέματα.

Να φεύγεις, για όλα εκείνα τα μικρά πράγματα που ζήτησες, μα δεν τα πήρες ποτέ!

Για όλους εκείνους τους δύσκολους δρόμους που τους πέρασες μόνη/ος και δεν υπήρχε ένα χέρι…μια φωνή να σε στηρίξει.

Να φεύγεις, για όλες εκείνες τις ψεύτικες υποσχέσεις που δεν υλοποιήθηκαν ποτέ. Για όλες αυτές τις προσδοκίες, που κατέρρευσαν σαν χάρτινοι πύργοι και κομμάτιασαν την ψυχή σου.

Το ρολόϊ της ζωής σου, ουρλιάζει μέσα σου και φωνάζει μόνο μια φράση: «να φύγεις».

Δεν πρέπει να το αγνοήσεις άλλο.
Ήρθε η ώρα να ελευθερωθείς.
Ήρθε η ώρα να ξαναγεννηθείς.
Μην αργείς…