• Ο Δημοσθένης, ο Κωστάκης, το Μαράκι περιμένουν υπομονετικά κάθε πρωί το σχολικό τους λεωφορείο. Στην προκαθορισμένη στάση την προκαθορισμένη ώρα. Με τα σχολικά τους σακίδια περασμένα στην πλάτη ανεξαρτήτως καιρού και συνθηκών.

• Τα χειμωνιάτικα δρομολόγια εκτελούνται μέσα στο απόλυτο σκοτάδι. Ένα αχνοφέγγισμα μοναχά υπάρχει στην Ανατολή κι αυτό μόνον όταν ο καιρός δεν είναι μουτρωμένος.

• Τα παιδιά ωστόσο έχουν το χάρισμα να μην επηρεάζονται από την μαυρίλα και τον καιρό. Η φωτιά μέσα τους είναι στις απαρχές της και καίει δυνατά. Σκαρφαλώνουν στο λεωφορείο πρόσχαρα πάντοτε και χαιρετούν τον οδηγό.

• Μπούμε να καθίσουμε μπροστά?

• Μερικοί οδηγοί την έχουν αυτή την παραξενιά. Δεν θέλουν άτομα στις πρώτες θέσεις. Πιθανότατα για να μη υπάρχουν μάρτυρες όταν ψιλοκαπνίζουν ή όταν πιάνουν εκείνα τα ατελείωτα λακριντί στα κινητά τους. Εχω πετύχει οδηγούς χειρότερους και από την κυρά Κατίνα -την διπλωματούχο κουτσομπόλα της γειτονιάς μου. Μπλα, μπλα, μπλα,από την αρχή ίσαμε το τέλος της διαδρομής.

• Τι να κάνουν και αυτοί οι έρμοι θα μου πεις? Αχαρο πράμα τα πρωινά δρομολόγια….

• Οι μανάδες σπανίως συνοδεύουνε τα πιτσιρίκια. Μόνο μία έχω εντοπίσει να τηρεί το έθιμο. Να συνοδεύει την κορούλα της έως την πόρτα του οχήματος και να στρέφει νώτα, μόνον όταν σιγουρευτεί πως εκείνη στρογγυλοκάθησε στο κάθισμα της.

• Στρογγυλοκάθισε….

. • Αυτό είναι ένας τρόπος του λέγειν. Αφού κανένα απολύτως παιδί δεν κάθεται σωστά. Όλα θρονιάζονται στητά σαν λαμπάδες ΦΟΡΩΝΤΑΣ ΤΑ ΣΑΚΚΙΔΙΑ. Απίστευτα άχαρη και απίστευτα ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ στάση μέσα σε λεωφορεία εν κινήσει. Αν ο μη γένοιτο ο οδηγός αναγκαστεί να φρενάρει απότομα, αυτά τα πιτσιρίκια χωρίς δεύτερη κουβέντας είναι όλα τους για το νοσοκομείο. Αυτό κάποτε, κάποιος, θα πρέπει να τους το κάνει μάθημα στα σχολεία ή θα πρέπει να μπει μια ειδική προειδοποιητική πινακίδα μέσα στα λεωφορεία. Μόνο έναν οδηγό έχω δει να τηρεί το πρωτόκολλο και τους επιβάλει να αφαιρέσουν τα σακίδια και να καθίσουνε κανονικά. Οι λοιποί αδιαφορούν.

• Ε, μικρή είναι η διαδρομή, σκέφτονται, που να βάζεις και να βγάζεις σακίδια τωρααα… Εξάλλου στην Ελλάδα ζούμε όπου, ως γνωστόν, κανένα κακό ποτέ δεν συμβαίνει σε μας/ όλα συμβαίνουνε στους άλλους, οπότε ποιος ο λόγος να παίρνεις μέτρα και να χαλάς την ζαχαρένια σου? • Δυο ακόμη πράγματα είναι που μου έχουν κάνει εντύπωση:

• Το πρώτο είναι η ευγένεια που ακόμη διατηρούν τα παιδιά των χωρικών και το δεύτερο είναι η συμπεριφορά των αδέσποτων σκύλων στα χωριά μας

• Όλα τα πιτσιρίκια ανεβαίνουν/κατεβαίνουν, χαιρετώντας τον οδηγό. Στον πληθυντικό παρακαλώ!!!! Με το ‘σεις’ και με το’ σας’. Καλημέρα σας! Γειά σας! Και με τον σωστό τόνο. Όχι ψόφια πράματα….

• Τα δε αδέσποτα κάθε χωριού συνοδεύουν τα πιτσιρίκια έως τις στάσεις και περιμένουν εκεί τα λεωφορεία μαζί τους υπομονετικά. • Κάθονται στα πίσω τους πόδια και κοιτούν στοργικά τους προστατευόμενους τους να ανεβαίνουν τα σκαλιά του οχήματος και ΜΟΝΟΝ όταν κλείσουνε οι πόρτες, κουνούν την ουρίτσα τους και φεύγουν.

• Φρουρά κανονική, λέμε.

• Στις δε σχολικές μονάδες απέξω, διαβιούν μονίμως κάτι θεόρατοι σκύλοι με το συνήθειο να ξαπλώνουν στην μέση του δρόμου.

• Αυτοί είναι οι σεκιουριτάδες. Προστατεύουν και παιδιά και κτήρια. Ασε που κανονικά υποδύονται και τους ρόλους των σχολικών τροχονόμων. Δεν είναι δυνατόν σε κανένα τροχοφόρο να κάνει την υπέρβαση και κανένας δεν μπορεί να πατήσει παιδί πριν περάσει αναγκαστικά επάνω από τον σκύλο.

• Το δέσιμο που υπάρχει ανάμεσα στα ζώα αυτά και στα παιδιά ακτινοβολεί και όλοι το καταλαβαίνουν.

• Κι εδώ που λέμε καλά πολύ καλά κάνουν και το καταλαβαίνουν γιατί αλίμονο τους έτσι και το παραγνωρίσουν…