• Ένα πράμα που διδάσκεται στους φοιτητές της διοίκησης/ management στα αμερικανικά πανεπιστήμια είναι πως κανείς δεν βγαίνει ουσιαστικά κερδισμένος από μια απεργία. (nobody wins a strike).
• Ωστόσο κανείς ποτέ δεν ισχυρίστηκε και το αντίθετο. Ότι δηλαδή όλες οι απεργίες, ανεξαιρέτως, αποτυγχάνουν ή πως δεν έχουν λόγο ύπαρξης.
• Γιατί, και από μόνο του, το γεγονός πως μια εργαζόμενη ομάδα φτάνει στο σημείο να πετάει χάμω τα εργαλεία της, να σταματά την δουλειά της και να βγαίνει στους δρόμους, να φωνάζει και να διεκδικεί πράγματα, σημαίνει πως η κατάσταση γι αυτήν έχει πλέον φτάσει στο ‘ως εδώ και μη παρέκει’. Πως τα πράματα για τα οποία φωνάζει έχουν φτάσει σε ένα τόσο οριακό επίπεδο που πέρα από εκεί καιροφυλακτεί η απελπισία…
• Οι έλληνες αγρότες λοιπόν φαίνεται πως έφτασαν -ή πλησίασαν πολύ- σε αυτό το όριο γι αυτό και παράτησαν τα χωράφια τους, πήραν τα τρακτέρια τους και βγήκανε στους δρόμους.
• Πολύς κόσμος έδειξε να αντιλαμβάνεται και να συμμερίζεται τον αγώνα τους και να δικαιολογεί τις κινήσεις τους. Κυρίως επειδή η αγροτική εργασία είναι συνυφασμένη με την γη και την παραγωγή τροφίμων και οι τιμές των τρόφιμων, την τελευταία εποχή, έχουν πιάσει να τραβούν την ανηφόρα με σημαίες και με ταμπούρλα….
• Η απεργία (από) δείχνει στον κόσμο πως οι αγρότες δεν είναι υπεύθυνοι για αυτή την παρεκτροπή, πως και οι ίδιοι υποφέρουν και συμπάσχουν από αυτή. Πως οι κινήσεις τους ίσως και καταφέρουν να ασκήσουν την πίεση που απαιτείται επάνω στην κυβέρνηση μπας και αυτή η τελευταία δεήσει να επέμβει ρυθμιστικά και διορθώσει κάπως τα πράγματα.
• Εκεί που η αγροτιά και λαός διαχωρίζουνε τα συμφέροντα τους είναι στο θέμα του αποκλεισμού των εθνικών οδών και της παρεμπόδισης των μετακινήσεων και μεταφορών. Ο Λαός θέλει ανοικτές λεωφόρους. Οι αγρότες θέλουν κλειστές, σαν κύριο μέσο πίεσης και εκβιασμού.
• ΑΥΤΟ είναι το κατεξοχήν ιστορικό εργαλείο πίεσης τους προς τα άνω.
• Ωστόσο στην επικοινωνιακή μας εποχή και λόγω της ανελλιπούς χρήσης των κοινωνικών δικτύων, έχουν πλέον αντιληφθεί ότι σε όλα τα ενεργούμενα οφείλουν να τίθενται κάποια όρια. Ότι δεν τους συμφέρει να τα σπάσουν με την κοινή γνώμη.
• Ετσι, για πρώτη φορά στη μακραίωνη ιστορία των αγροτικών κινητοποιήσεων τα ανοιγοκλείματα των δρόμων έχουν πλέον γίνει «συμβολικά» και κρατάνε τόσο μόνον όσο απαιτείται να στείλουν ένα μήνυμα δύναμης, το οποίο διαβάζεται ως ‘Κοιτάξτε τι ΜΠΟΡΟΥΜΕ να κάνουμε, αν και εφόσον θελήσουμε να το κάνουμε και το καλό που σας θέλουμε είναι να μη μας εξωθήσετε να το κάνουμε….»
• Καινούργια βέλη έχουν προστεθεί στις αγροτικές φαρέτρες που έχουν κυρίως να κάνουν με θεατρικά δρώμενα και με συμβολικές ενέργειες, όπως το χύσιμο γαλάτων, σαλτσών, μαρμελάδων, κοπριών, με εισβολές σε βουλευτικά και περιφερειακά γραφεία…. τέτοια.
• Κι επειδή στην κυβέρνηση είναι όλοι σαΐνια και σπίρτα σε κάτι τέτοια και δεν θέλουν να σπάσουν πολλά αυγά προκειμένου να κάνουν ομελέτα , φροντίσανε και από την δική τους την πλευρά να μη πολυτραβήξουν το σχοινί.
• Καλά βγείτε και φωνάξτε να εκτονωθείτε, τους είπαν και εμείς θα ξύσουμε τους πάτους των βαρελιών -κι ό,τι άλλο βρούμε- και θα σας δώσουμε το κατιτίς σας.
• Αλλά έως εκεί!
• Τωρα, η κατάσταση έχει πλέον περιέλθει στο δια ταύτα.
• Το βαρέλι έχει ξυθεί, οι υποσχέθεις έχουν δοθεί και ο αρραβώνας -στα λόγια- έχει πια τελεσθεί. Οπότε το μέγα ερωτημα είναι ΤΙ θα συμβεί από τούδε και στο εξής? • Θα επιστρέψουν άραγε τα τρακτέρ στα χωράφια ή θα παραμείνουν, σαν φόβητρα, στην εθνική οδό?
• Θα λήξει η αγροτική «απεργία» ή θα παραταθεί έως τις καλένδες?
• Το ζήτημα άλλωστε σε όλες τις μεγάλες συγκρούσεις ήταν ανέκαθεν αυτό:
• Ο τρόπος περαίωσης τους.
• Αυτές που περνούνε στην ιστορία είναι οι συγκρούσεις που, είτε λήγουν νικηφόρα, είτε καταλήγουν ηρωικά. Με αίμα και θύματα.
• Εκείνες οι λοιπές που παρατείνονται στην αιωνιότητα με σκιαμαχίες και ροκανίσματα χρόνου, συνήθως ξεφουσκώνουν από μοναχές τους. Διαλύονται από τις λιποταξίες και τις μουλωχτές αποχωρήσεις των συμμετεχόντων στα εξ’ ων συνετέθησαν.