Η ελληνική οικονομική κατάσταση αυτή την στιγμή αποτυπώνεται με μια γλαφυρή παρομοίωση. Μπορούμε να φανταστούμε πως από το 2010 και μετά ζούμε όλοι
εδώ μέσα σε ένα μεσαιωνικό κάστρο με υψηλά τείχη και με κλεισμένες όλες του τις πύλες, τελείως αποκομμένοι από τον έξω κόσμο.
Τα πράγματα εντός του κάστρου εδώ και καιρό έχουν γίνει πολύ δυσκολοβίωτα και ό,τι μαλάματα και φιορίνια είχε ο καθένας μας κάτω από το στρώμα, τα χει βγάλει και ξοδέψει σε μια αγορά που ούτως ή άλλως δεν είχε και πολλά να προσφέρει από μόνη της -πέρα από λίγο κρέας μαγειρεμένων σκύλων και νυχτερίδων.
Κάτι ορκισμένοι φίλοι εν τω μεταξύ πουχαμε εκεί εξω, κατά καιρούς μας πετούσανε κάποια φοντάν ληγμένα ψηλοκρεμαστά με καταπέλτες.
Μόνο που σε αντιγύρισμα μας ζητούσαν -οι άθλιοι- να γράψουμε επ ονόματι τους όλα μας τα ακροπύργια, τα κάστρα τις πολεμίστρες, τα κουφώματα, τα πηγάδια, ακόμα κι ότι σερβίτσια είχαμε στα τραπέζια μέσα στο κάστρο.
Εμείς συμφωνήσαμε. Ετσι, παίρναμε τα τρόφιμα τους, ταίζαμε με αυτά, μια χαρούλα τους αυλικούς και την φρουρά μας, ρίχναμε και κανά ξεροκόμματο στον λαουτζίκο και ύστερα τους γράψαμε για δικά τους ό,τι περιουσιακά μας ζήταγαν αυτοί κι ακόμα περισσότερα…
Αυξήσαμε μάλιστα στο έπακρο και τους φόρους μέσα στο κάστρο, καθότι η μάσα των ευγενών, των αυλικών και της φρουράς μας δεν έλεγε να μειωθεί με τίποτα και όλοι τους θέλανε και γλυκάκι μετά το γεύμα. Οσοι από μας μπορούσανε να φύγουν από το κάστρο, φύγανε.
Πήρανε των οματιών τους και την σκαπουλάρανε και τώρα οι μπερμπάντηδες μας γράφουνε σπαραξικάρδια γράμματα από άλλα κάστρα, τι ωραία τάχατες που ζουν αυτοί εκεί και πόσο βλάκες είμαστε εμείς που μένουμε ακόμα εδώ να φυλάμε τα ημέτερα. Κάποια στιγμή εν τω μεταξύ κι οι σύμμαχοι μας απ όξω μας βαρέθηκαν κι αυτοί, μάζεψαν τους καταπέλτες τους και φύγανε, ό,τι φάγατε από μας, φάγατε, μας είπαν πριν μας παρατήσουν μόνους.
Εμείς τώρα ζούμε ένα όνειρο. Βρισκόμαστε περίκλειστοι από ψηλά ντουβάρια, έτοιμοι να φάμε όσα αποθεματικά έχουν απομείνει ακόμα στα κελάρια, αλλά δεν μας πολυνοιάζει. Το γιορτάζουμε και δεν δίνουμε δεκάρα τσακιστή για το μέλλον.
Τρώμε του σκασμού, αυξάνουμε γενναιόδωρα τις μερίδες των ευγενών, διορίζουμε αυλικούς κι άλλα παλικάρια από το σόι μας, να χουν να τρώνε τα παιδιά και μετά κοιτάμε με αισιοδοξία τον ορίζοντα, μπας και φανεί κανάς σερσέμης να μας μοιράσει χρήμα, μπας και συμβεί τίποτε άλλο μαγικό και συνέλθουμε. Θα συμβεί όμως?
Προς το παρόν όλοι εκεί έξω κοιτάνε τις δουλειές τους και μας έχουνε κανονικά γραμμένους…
Λεωνίδας Ενκινζόγλου