• Βιώσαμε κατά τα αμέσως προηγούμενα χρόνια μια φιλολογία εναντίον της σκοπιμότητας -και της υλοποίησης- των παρελάσεων γενικά και των παρελάσεων της μαθητιώσας νεολαίας ειδικότερα. Αυτή η τελευταία μάλιστα συχνά χαρακτηριζόταν ως ένα δρώμενο φασιστικής έμπνευσης (πράγμα που εν πολλοίς ισχύει, μιας και η αφετηρία της πηγαίνει πίσω στο 1924 εκεί όπου εκτελέστηκε για πρώτη φορά αλλά και στις 25 Μαρτίου του 1936 όταν συναρτήθηκε με την στρατιωτική από τον τότε δικτάτορα Ιωάννη Μεταξά.)
• Είναι όμως πράγματι τόσο πολιτικάντικο, τόσο εξεζητημένο και τόσο φθηνό το νόημα των παρελάσεων? Η μήπως κατορθώνει να εξυπηρετεί κάποιους ανώτερους σκοπούς?
• Κατά τα γενικώς παραδεκτά οι παρελάσεις έχουνε την ρίζα τους στην αρχαία Ελλάδα και φαίνεται πως πηγάζουν από τους νικητήριους θριάμβους των πόλεων/κρατών έναντι των εχθρών τους και τις επιδείξεις των λαφύρων και των αιχμαλώτων που αποκομίζανε από τις μάχες.
• Εχουν επίσης σχέση με τους τελετουργικούς χορούς των Σπαρτιατών εκεί όπου οι παλαιοί πολεμιστές τραγουδάγανε «Αμμες ποκ ήμες άλκιμοι νεανίαι», οι εν τοις όπλοις πολεμιστές «Αμες δε γ’ είμεν αι δε λης , πείραν λάβε» και οι νεολαίοι «Αμες δε γ’ εσόμεθα πολλώ κάρρονες».
• Όλα αυτά δείχνουν ότι από την ίδια τους την φύση οι παρελάσεις είναι συνυφασμένες με την μαχητικότητα και την πολεμικότητα ενός συνόλου. Ο σκοπός τους έχει να κάνει με την εκδήλωση προς τα έξω, (to whom it may concern/προς πάντα ενδιαφερόμενο που λεν οι αμερικάνοι) , της πρόθεσης μιας κοινωνίας να υπερασπιστεί το έδαφος και τα συμφέροντα της. Με αδιατάρακτη ομοψυχία αλλά και με πειθαρχία, με σωστό συγχρονισμό αλλά και με πεφωτισμένη στρατηγική καθοδήγηση.
• Με την πάροδο των ετών βέβαια ένα-ένα αυτά τα παραπάνω συστατικά στοιχεία μιας παρέλασης έχασαν τον αυθεντικό τους, τον πρωτογενή τους χαρακτήρα και μετατράπηκαν σταδιακά σε συμβολισμούς.
• Η πειθαρχία, η αποφασιστικότητα, ο συγχρονισμός και οι δεξιότητες της μάχης, ανατέθηκαν προς επίδειξη στον σχηματισμό των ουλαμών, στο παράστημα των παρευλαυνόντων, στην αυστηρότητα της έκφρασης και στο αστραποβόλημα του βλέμματος.
• Η εμπιστοσύνη στις δεξιότητες της ηγεσίας και στις νικηφόρες στρατηγικές, διαφαίνονται πλέον στον τιμητικό χαιρετισμό της εκάστοτε εξουσίας.
• Δεν χαιρετούν συγκεκριμένα πρόσωπα οι παρελαύνοντες. Χαιρετούν, σέβονται και δηλώνουν προθυμία εκτέλεσης των διαταγών των εκάστοτε προιστάμενων τους πολιτικών και στρατιωτικών αρχών, των κεφαλών που επέλεξαν να κυβερνούν τον τόπο και την πατρίδα τους. Τιμούν τους φορείς των θεσμών.
• Δεν είναι κακό πράγμα κατά συνέπεια οι παρελάσεις. Είναι η ευκαιρία που έχει κάθε κοινωνία να ομογενοποιηθεί και να συνασπιστεί γύρω από έναν κοινό σκοπό και ένα κοινό έμβλημα.