Μια χώρα σε απόγνωση, αλλά όχι τελειωμένη… Αλλεπάλληλα χτυπήματα, μεγάλης έντασης και καταστροφικών συνεπειών,, για ένα ιδιαίτερα μακρύ χρονικό διάστημα δέχεται η χώρα μας και όλοι οι Έλληνες.
Αν και ποτέ δεν καταφέραμε να φτάσουμε το επίπεδο των Δυτικοευρωπαίων “φίλων” , η Ελλάδα μας είχε να παρουσιάσει το δικό της lifestyle και μια αξιοζήλευτη ποιότητα ζωής , βασισμένη πάνω σε πατροπαράδοτες αξίες, ιδανικά και πιστεύω που οι περισσότερο “αναπτυγμένοι” λαοί δεν μπορούν ούτε να κατανοήσουν, πόσο δε μάλλον να κατακτήσουν.
Παρόλα αυτά, και χωρίς να φταίνε μόνο οι “άλλοι”, τα τελευταία χρόνια ο λαός μας δοκιμάζεται, για πολλοστή φορά στην ιστορία του, από απανωτά χτυπήματα. Χτυπήματα που δεν αποσκοπούν απλά στην υλική και ηθική καταπίεση και εξόντωση του λαού μας, αλλά πάνω από όλα στην κάμψη του ηθικού του και στο τσαλάκωμα του ιδιαίτερου τρόπου ζωής και ευτυχίας του. Το κακό όμως παράγινε. Δεν είναι πλέον μόνο θέμα οικονομικής αποδυνάμωσης.
Μια σειρά από οικονομικά εγκλήματα δεν φάνηκαν ικανά να πτοήσουν τον Έλληνα. Χρηματιστήριο, κούρεμα, φόροι, πτωχεύσεις, ανεργία, μετανάστευση, κατασχέσεις, μνημόνια και ότι άλλο μπορεί να σκαρφίστηκαν κάποιοι δεν απέδωσαν τα αναμενόμενα.
Η Ελλάδα αντέχει, η Ελλάδα επιβιώνει. Και τα καταφέρνει να επιβιώνει χάρη στους Έλληνες, χάρη στα παιδιά της. Και τώρα είναι αυτοί στο στόχαστρο: οι Έλληνες, οι Οικογένειες τα παιδιά της, το μέλλον, η ελπίδα. Τα χτυπήματα και εδώ ανελέητα και συνεχόμενα. Αμφιλεγόμενες συμφωνίες σε εθνικό επίπεδο που ξεπουλάν ιστορία και πολιτισμό της Μακεδονίας μας, ανεξέλεγκτες ροές λαθρομεταναστών που επιβαρύνουν το κράτος και αλλάζουν την σύνθεση του πληθυσμού, πόλεμο ενάντια στην εκκλησία και διαστρέβλωση της ιστορίας αποτελούν τον προάγγελο πολλών δεινών για το μέλλον.
Δεν φτάνει όμως ούτε αυτό. Χρειάζονται χτυπήματα άμεσα. Τώρα. σε όλους, ακόμα και στα παιδιά. Σύμμαχοί των δεινών της χώρας μας οι αέρηδες και οι βροχές, τα χιόνια και ο ήλιος. Δαιμονοποίηση και εύκολη δικαιολογία, κάλυμμα και απειλή όλων των στοιχείων της φύσης. Της ίδιας της ζωής δηλαδή. Και όλα αυτά με θύματα εμάς. Τους Έλληνες, τα παιδιά μας. Οι καταστροφές από την πλημμύρα στην Μάνδρα και οι σκηνές αποκάλυψης από τις φωτιές στην Κινέττα, την Ραφήνα και το Μάτι, Ο θάνατος των 57 παιδιών στα Τέμπη, ανοιχτές πληγές στην καρδιά και στο μυαλό όλων των Ελλήνων, όλων των ανθρώπων.
Οι περιγραφές με τα απανθρακωμένα κορμιά παιδιών, σφιχταγκαλιασμένων με γονείς και παππούδες δεν μπορούν να σβηστούν με όσα επιδόματα και ελαφρύνσεις και αν θεσπιστούν. Άλλη μια μαύρη σελίδα στην ιστορία μας. Άλλη μια θυσία αθώων και ανυποψίαστων ψυχών. Άλλο ένα χτύπημα στην λογική και στην καρδιά μας. Άλλη μια ανείπωτη απώλεια. Απώλεια Ελλήνων. Απώλεια παιδιών.
Των δικών μας, του γείτονα του γνωστού, του άγνωστου, του Έλληνα! Μέσα από την στάχτη και τα αποκαΐδια όμως έρχεται η αναγέννηση. Η αναζήτηση για νέους δρόμους . Η δίψα για ζωή. Η ανάγκη για επιβίωση. Το σφίξιμο των δοντιών. Το άγγιγμα της παλάμης. Πόσο ν αντέξεις; Όσο χρειαστεί. Και ακόμα παραπάνω. Γιατί δεν παλεύεις για σένα. Παλεύεις για το παιδί σου. Πασχίζεις για το μέλλον. Αγωνίζεσαι για την Ελλάδα, την μάνα πατρίδα μας. Έτσι λοιπόν σκουπίζεις τα δάκρια. Σηκώνεσαι από τον καναπέ. Τρέχεις να διαμαρτυρηθείς ειρηνικά, να ακουστείς. Ανεβαίνεις βουνά για να δηλώσεις την αντίθεση σου. Βγάζεις τα τελευταία ευρώ που έχεις και τα προσφέρεις.
Κατεβάζεις τα ράφια από σούπερ μάρκετ με τα πανάκριβα προϊόντα και φαρμακεία για να στείλεις ότι μπορείς, τόσο που σου λένε ‘φτάνει, δεν χρειάζονται άλλα’! Γιατί μόνο ο ‘Έλληνας μπορεί. Μόνο εμείς ξέρουμε τι σημαίνει και πώς εφαρμόζουμε το “φιλότιμο”.
Γιατί πρέπει να ζήσουμε. Να προχωρήσουμε, όσο και αν πονάει, όσο και αν είναι δύσκολο. Να αλλάξουμε ότι αλλάζει. Να δούμε ότι έγινε και να παλέψουμε για το καλύτερο που μας αξίζει. Για μας. Για τα παιδιά μας. Για την Ελλάδα μας.
Αχ Πατρίδα μου πόσα χτυπήματα ακόμη να δεχτείς και από την στάχτη και τα αποκαΐδια ακόμη αναγεννιέσαι