Τα Σαββατοκύριακα στο κέντρο της Καστοριάς δεν είναι ποτέ πληκτικά. Κάποιες ώρες μετα τα μεσάνυχτα οι κάγκουρες αρχίζουν να εξέρχονται των νυχτόβιων κέντρων και να αναλαμβάνουν δράση.
Μπαίνουν στα αυτοκίνητα τους , μαρσάρουν και σπινιάρουν γύρω γύρω από την πλατεία Δαβάκη. Κατεβαίνουν φρενιασμένα την Κομνηνών, μπάινουν στην 11η Νοεμβρίου με τις μπάντες, κυκλώνουν το οικοδομικό τετράγωνο μπροστά από το Δημαρχείο, ρολάρουν γύρω από την Πλατεία Δαβάκη και ξανά από την αρχή. Γιατί τα κάνουν όλα αυτά? Μήπως πρόκειται για ένα ειδος τελετουργίας? Μπα! Περισσότερο μοιάζει με μια δράση εκτόνωσης.
Μέσα στα οχήματα τους συνήθως μόνοι. Αυτοί και το τιμόνι. Πολύ σπάνια παρέα με κάποιον φίλο. Ανδρα. Με γυναίκα σύντροφο ή φλερτ… ποτέ των ποτών. Οι άνθρωποι αυτοί μοιάζουν μοναχικοί και περιθωριοποιημένοι.
Ανήκουν στην κατηγορία εκείνη που κατά την διάρκεια των παιδικών μας χρόνων αποφεύγαμε να τους παίξουμε, αποφεύγαμε να τους δώσουμε σημασία, αποφεύγαμε ακόμη και να διασταυρώσουμε το βλέμμα μας με το βλέμμα τους ίσως γιατί αντιλαμβανόμασταν μια χαρά τον κίνδυνο.
Τους θεωρούσαμε πανέτοιμους να λύσουν το ζωνάρι τους και να ξεκινήσουνε καυγά έτσι για το τίποτε.
Για ψύλλου πήδημα Τα προβληματικά λοιπόν αυτά πιτσιρίκια, σα μεγάλωσαν, κατάφεραν να μαζέψουν δυο τρεις παράδες και να πάρουν ένα αυτοκινητάκι. Αυτοκινητάκι όταν το πήραν βέβαια. Γιατί μετά άρχισαν να το σκαλίζουν και σιγά σιγά το μετέτρεψαν σε αυτοκινητάρα. Ζάντες, φαρδειά λάστιχα, αεροτομές, κομμένες εξατμίσεις, ηχοσυστήματα με όλο το πορτ μπαγκάζ να μετατρέπεται σε γούφερ, περιμετρικά λέντ, αυτοκόλλητα στις πόρτες ‘Πόντιος Πιλάτος racing’ καταλαβαίνετε τι εννοώ….
Οι κάγκουρες τα αυτοκίνητα τους συνηθίζουν να τα μαστορεύουν σαν μία προέκταση του εγώ τους. Οσο ελαφρύτερο το Εγώ τόσο πιο βαρβάτο το αυτοκίνητο. Ετσι για να γέρνει την παλάτζα υπέρ τους. Και μετά να τα καβαλάνε για να δείξουν σε όλους το «ξέρεις ρε ποιος είμαι εγώ?»
Κι από ότι φαίνεται δυστυχώς είναι πολλοί εκείνοι που δεν ξέρουν. Οπότε οι κάγκουρες είναι αναγκασμένοι να κάνουνε επιδείξεις δυναμης και ισχύος.
Η φασαρία είναι το εργαλείο τους. Βάζουν στο αυτοκινητο-λαλά κάτι που να μοιάζει με μουσική τράμπερ/ τάπερ /τέτοια πράματα, τραγούδια δηλαδή σε ρυθμό τσατισμένης υπαγόρευσης, ανοίγουν τα παράθυρα και ανεβάζουν ένταση για να σιγουρευτούν ότι ακούγονται ίσα με την Πτολεμαίδα.
Μαρσάρουν να ακουστεί καλά το’ μπροοοοουυυμμμμ’ της κομμένης εξάτμισης, σπινιάρουν και φρενάρουν διαδοχικά για να φοβίζουν έως και τα βατράχια της λίμνης και ξεκινάνε σειρές ολόκληρες από γύρες τετραγώνων, σαν ινδιάνοι που πολιορκούνε καραβάνι με αποίκους .
Δεν ξέρω αν έτσι κατάφερε ποτέ κανένας κάγκουρας να συναρπάσει και να ρίξει κανένα θηλυκό αλλά για να ακολουθούνε το ίδιο μοτίβο ξανά και ξανά κάθε Σαββατοκύριακο πάει να πεί ή ότι το σύστημα τους αποδίδει ή ότι είναι ντιπ για ντιπ για βρούβες οπότε θέλει επανάληψη…
Το σίγουρο πάντως είναι ότι ο καγκουρισμός διώχνει μακριά τους τροχαίους. Στα τόσα χρόνια και χρονάκια που παρακολουθώ από το μπαλκόνι τις γυμναστικές τους επιδείξεις, δεν έχω δει ούτε μια φορά τροχαίο να τους σταματά και να τους ελέγχει. Ισως γι αυτό και να αναπαράγεται εις το διηνεκές η ατραξιόν τους…