Το πανεπιστήμιο του Κεντ στην Αγγλία, κατά το έτος 2009 αν θυμάμαι καλά, είχε εκτελέσει ένα μαζικό πείραμα κοινωνικής ψυχολογίας. Προσπαθώντας να διευκρινίσει το κατά πόσο η προσφορά κοινωνικού έργου είναι σε θέση ή όχι να τονώνει τα θετικά συναισθήματα του ανθρώπου, δημιούργησε μία πειραματική ομάδα εθελοντικής εργασίας στην οποία ανέθεσε τον καθαρισμό ενός πάρκου μέσα στην πανεπιστημιούπολη του Canterbury.
Μετά το τέλος του πειράματος οι συμμετέχοντες συμπλήρωσαν ένα ερωτηματολόγιο στο οποίο –πράγματι- αποφάνθηκαν ότι πέρασαν καλά και ένοιωσαν πολύ θετικά δουλεύοντας αμισθί για λογαριασμό της κοινότητας.
Όμως η ιστορία δεν σταμάτησε εδώ. Ενας από τους υπεύθυνους του προγράμματος, έναν ολόκληρο χρόνο μετά από την διεξαγωγή του, περνώντας τελείως τυχαία από την περιοχή, διαπίστωσε ότι η παλιά εκείνη ομάδα των εθελοντών είχε ΑΤΥΠΩΣ ανασυνταχθεί και ξανα-επιχειρούσε στην ίδια περιοχή. Αυτή την φορά έξω από τα πλαίσια ενός κατευθυνόμενο προγράμματος με πρωτοβουλία των ίδιων των μελών της.
Ο Καθηγητής, γεμάτος περιέργεια τους ρώτησε όπως ήταν φυσικό, γιατί το κάνανε αυτό. Και εκείνοι, με μια φωνή, τον διαβεβαίωσαν πως το έκαναν επειδή είχαν διαπιστώσει ότι, δουλεύοντας όλοι μαζί για κάτι καλό, όχι μόνο είχαν καταφέρει να δημιουργήσουν ακατάλυτους φιλικούς δεσμούς αναμεταξύ τους αλλά και πως είχαν αρχίσει να γεμίζουν τις ζωές τους με μια διαρκή ευεξία και γαλήνη και να βρίσκουν νόημα μέσα στις καθημερινότητες τους.
Με άλλα λόγια οι άνθρωποι αυτοί είχαν ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ διαπιστώσει ότι το μονοπάτι προς την χαρά, την ικανοποίηση την αυτοπραγμάτωση και την ευτυχία τους, δεν ήταν παρά η ανιδιοτελής προσφορά στους άλλους. Κι αυτή η ιστορία μου ήρθε αυθορμήτως στο μυαλό όταν πληροφορήθηκα πως οι Δήμοι της Καστοριάς έχουν σχεδιάσει και έχουν ξεκινήσει με έναν πιο συντεταγμένο και μεθοδικό πλέον τρόπο κάποια νέα προγράμματα κοινωνικού εθελοντισμού.
Μπορεί άραγε ο σύγχρονος άνθρωπος να ξεπεράσει την ιδιοτέλεια του και να ενδιαφερθεί για αυτά, αναρωτήθηκα. Η πραγματικότητα και το έως τώρα ενδιαφέρον αποδεικνύουν ότι μάλλον μπορεί. Κι αυτό επειδή η συναισθηματική επάρκεια και η ευτυχία δεν κυνηγιούνται με τον συμβατικό τρόπο που οι περισσότεροι από εμάς νομίζουμε. Η επιτυχία σε όσα κάνουμε δεν εγγυάται από μόνη της τίποτα απολύτως.
Η επιτυχία είναι σπουδαία ΜΟΝΟΝ όταν έρχεται ως αποτέλεσμα μιας ζωής αφιερωμένης στο καλό που κάνουμε για τους άλλους. Μόνο τότε αισθανόμαστε πλήρεις. Όταν είμαστε χρήσιμοι. Οι άνθρωποι που δεν το καταφέρνουν αυτό έχουν ζωγραφισμένη στο πρόσωπό τους την κατήφεια και όχι σπάνια πέφτουν σε κατάθλιψη. Δεν έχουν συνειδητοποιήσει πως για να είναι καλά με τον εαυτό τους προϋποθέτει το να είναι χρήσιμοι στους άλλους.
Οι πλέον πεφωτισμένοι δάσκαλοι και φιλόσοφοι προτείνουν να ξεκινάμε την ημέρα μας κάνοντας την εξής ερώτηση στον εαυτό μας: «Πως μπορώ να βοηθήσω;» Ο Γουίνστον Τσώρτσιλ είχε καταφέρει με έναν πολύ πειτυχημένο τρόπο να χωρέσει όλη αυτή την φιλοσοφία μέσα σε μία πρόταση: «You make a living from what you earn & a life from what you give.» (Φτιάχνεις μια ζήση με ό,τι κερδίζεις και φτιάχνεις μια ΖΩΗ με ό,τι προσφέρεις)
Κατά συνέπεια αυτά τα δημοτικά προγράμματα εθελοντισμού είναι μια μοναδική ευκαιρία για τον καθένα. Προσφέρουν έναν τρόπο να αναθεωρήσουμε το επίπεδο της συναισθηματικής συναλλαγής μας με τον κόσμο. Προσφέρουν ένα τρόπο να ενισχύσουμε τον πλούτο της καρδιάς μας.
Ό,τι δίνουμε το δίνουμε σε μας τους ίδιους. Ό,τι δεν δίνουμε, το αφαιρούμε από εμάς τους ίδιους. Συμμετέχετε σε αυτά τα προγράμματα. Γίνετε Εθελοντές. Μόνον κερδισμένοι θα βγείτε.