Η διαδρομή στον κόσμο του βιβλίου συνεχίζει το μαγευτικό της ταξίδι με τον σπουδαίο Έλληνα λογοτέχνη Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη και το έργο του «Πασχαλινά διηγήματα», από τις Εκδόσεις Πατάκη.
O Aλέξανδρος Παπαδιαμάντης γεννήθηκε στη Σκιάθο στις 4 Μαρτίου 1851, τέταρτο παιδί από τα οχτώ που έφεραν στη ζωή ο παπάς Αδαμάντιος Εμμανουήλ και η Αγγελική (Γκιουλώ) Μωραΐτη. Τα πρώτα του γράμματα τα έμαθε στο νησί του και στη Σκόπελο, ενώ στις γυμνασιακές τάξεις μαθήτευσε στη Χαλκίδα και κατόπιν στον Πειραιά. Το 1872 εγκατέλειψε προσωρινά το σχολείο και πήγε προσκυνητής στο Άγιον Όρος για ένα εξάμηνο, αργότερα όμως επέστρεψε στα μαθήματά του και πήρε το απολυτήριό του από το Βαρβάκειο.
Το 1874 ο Παπαδιαμάντης εγγράφηκε στο Πανεπιστήμιο, στη Φιλοσοφική Σχολή, απ’ όπου όμως δεν έμελλε ν’ αποφοιτήσει ποτέ και να πάρει δίπλωμα. Γράφει ο ίδιος ότι κατά τη φοίτησή του <<ήκουα κατ΄εκλογήν ολίγα μαθήματα φιλολογικά, κατ ιδίαν δε ησχολούμην εις τάς ξένας γλάσσας>> Δεινός μεταφραστής από τα γαλλικά και τ’ αγγλικά, δούλεψε για πολλά από τα στερημένα στην Αθήνα χρόνια του στον Τύπο, συνήθως έναντι ενός γλίσχρου μισθού.
Στα 1879-80 δημοσιεύτηκε το μυθιστόρημά του H Μετανάστις και ακολούθησαν: Οι Έμποροι των Εθνών (1882-83, μυθιστόρημα), Η Γυφτοπούλα (1884, μυθιστόρημα) και το ιστορικό αφήγημα Χρήστος Μηλιόνης (1885). Από το 1887 ο συγγραφέας στράφηκε οριστικά στη διηγηματογραφία, εγκαινιάζοντας αυτήν τη δεύτερη περίοδο της δημιουργίας του με το διήγημα Το Χριστόψωμο. Το 1903 εκδόθηκε Η Φόνισσα, το αριστούργημά του, έργο που ως τις μέρες μας θεωρείται η πιο διαχρονική δημιουργία του, αξεπέραστη και μοναδική, ακόμα και μέσα στο σύνολο της νεοελληνικής πεζογραφίας.
Από το διάσπαρτο σε εφημερίδες και περιοδικά έργο του, ο Παπαδιαμάντης δεν κατόρθωσε να δει ούτε ένα βιβλίο του τυπωμένο. Η γραφή του, απαράμιλλη σε λυρισμό και ψυχογραφική δύναμη, κατέλιπε —κοινό αγαθό στον πολιτισμό— πάνω από 170 διηγήματα, τα μυθιστορήματα και τα ποιήματά του, τις μελέτες και τα άρθρα του. Το έργο του και η ζωή του υπήρξαν πάντοτε υποστάσεις αδιαχώριστες. Ό,τι αφομοίωνε η αισθαντική ψυχή και η νόησή του το λεπτουργούσε και το εξωτερίκευε η τέχνη του, η οποία ποτέ δεν αφηγούνταν απλώς και μόνο μια κατάσταση, κάποια ιστορία: ζωγράφιζε και αποτύπωνε στο χαρτί πλήρεις εικόνες ψυχής και ζωής μέσα στο περιβάλλον τους, αναδιφώντας πάντοτε το θεμέλιο της ανθρώπινης ύπαρξης, την ουσιωμένη έννοιά της στο είναι και στο όντως υπάρχειν της. Το έργο που μας άφησε πίσω του μας έκανε όλους βαθύτερους αναγνώστες.
Η σπάνια προσωπικότητα του Παπαδιαμάντη, το τεράστιο ψυχικό και πνευματικό του κύρος, η διαφορετικότητά του σε όλα και απ’ όλους τους σύγχρονούς του τροφοδότησαν μύθους και θρύλους, αλλά και διάφορα μυθεύματα γύρω από τη ζωή αυτού του ξεχωριστού ανθρώπου. Η φιλέρημη μοναξιά του, η αποστροφή του στη συνάφεια με τους πολλούς, οι απολυτρωτικές ψαλμωδίες του έθρεψαν τις ανυπόστατες φήμες ότι ήταν αντικοινωνικός, συντηρητικός, θρησκομανής, ανέραστος και μισογύνης ακόμα. Πολλά ρηχά και αδάπανα διαδόθηκαν για τον άνθρωπο και τον δημιουργό που με ανανταπόδοτη συνέπεια αρνήθηκε κάθε σύμβαση της εποχής του και δεν εντάχθηκε ποτέ σε κατεστημένη τάξη πραγμάτων, είτε αυτή αφορούσε τη λογοτεχνική, την κοινωνική, την πολιτική, την εκκλησιαστική ή οποιαδήποτε άλλη. Μετά τον θάνατό του (Σκιάθος, 2 προς 3 Ιανουαρίου 1911), ό,τι προηγουμένως διασάλπιζαν οι πιστοί θαυμαστές του, πως ο Παπαδιαμάντης ήταν «ο μεγαλύτερος ποιητής» της νεοελληνικής πεζογραφίας, το επαύξησε και το καθιέρωσε η ίδια η ζωή στη συνείδηση του αναγνωστικού κοινού. (σύνταξη βιογραφικού σημειώματος, Κώστας Σταμάτης).
Περίληψη
Τα πασχαλινά διηγήματα του Παπαδιαμάντη θα φέρουν τον αναγνώστη στο κλίμα των ημερών της Μεγάλης Εβδομάδας και της Ανάστασης, αλλά και στον κόσμο του Σκιαθίτη διηγηματογράφου.
Για να μεταφερθεί ο αναγνώστης στην εποχή του Παπαδιαμάντη, αποφασίστηκε να παρουσιαστούν τα κείμενα όπως κυκλοφόρησαν στην πρώτη τους δημοσίευση σε εφημερίδες ή περιοδικά της εποχής (ή, στις περιπτώσεις που αυτό δεν κατορθώθηκε, σε μια όσο το δυνατόν πιο παλιά έκδοση). Είναι χαρακτηριστική η ορθογραφία εκείνων των καιρών και δίνει την εικόνα μιας φάσης στην εξέλιξη της ιστορικής ορθογραφίας της γλώσσας μας.
Απόσπασμα
Όταν παιδίον διηρχόμην εκεί πλησίον , επί οναρίου οχούμενος, δια να υπάγω να απολαύσω τας αγροτικάς μας πανηγύρεις, των ημερών του Πάσχα, του Αγίου Γεωργίου και της Πρωτομαγιάς, ερρέμβαζον γλυκά μη χορταίνων να θαυμάζω περικαλλές δένδρον, μεμονωμένον, πελώριον, μίαν βασιλικήν δρυν. Οποίον μεγαλείον είχεν!