H Ειρήνη Ματσακά, εκπαιδευτικός άφησε πίσω της καθημερινό στρες της μεγαλούπολης και επέστεψε στο χωριό  ζώντας μια ήρεμη ζωή και με όλες τις ανέσεις.

Η δασκάλα που επέστρεψε στο χωριό της

Πότε έφυγες από το Κορακοβούνι;

Στα 18 μου. Έφυγα για σπουδές στο Βόλο και για τα επόμενα 20 χρόνια ζούσα σε διάφορες πόλεις ανάλογα με τις ανάγκες της δουλειάς μου. Προτιμούσα πάντοτε να εργάζομαι σε μικρές επαρχιακές πόλεις, όπως το Άργος, το Ναύπλιο, η Σπάρτη, η Κόρινθος, το Λουτράκι. Οι μεγάλου πληθυσμού πόλεις μου φαίνονταν πολύ απρόσωπες και τρομακτικές.

Πώς ήρθαν τα πράγματα και επέστρεψες;

Ο σύζυγός μου είναι από Αθήνα και αυτός με παρότρυνε να έρθουμε στο Κορακοβούνι. Ήθελε πολύ να ζήσει σε ένα χωριό. Αρχικά δεν ήθελα. Στο τέλος, όμως, με έπεισε. Πιστεύοντας ότι αυτή η προσωρινή μετακόμιση δεν θα ήταν σε καμία περίπτωση μόνιμη, αποφάσισα να έρθουμε στο χωριό για 1-2 χρόνια.

Πώς ήταν ο πρώτος καιρός;

Αρχικά, ήταν δύσκολα για μένα. Οι περισσότεροι φίλοι που είχα εδώ παλιά είχαν φύγει και αισθανόμουν μοναξιά. Δεν έκανα προσπάθειες να ανοίξω τον κοινωνικό μου κύκλο, γιατί όπως άλλωστε προανέφερα, αυτή η μετακόμιση ήταν για μένα προσωρινή. Όμως, είμαστε ήδη 8 χρόνια εδώ και, στην παρούσα φάση, η σκέψη και μόνο να φύγω από εδώ, μού δημιουργεί τεράστια ανασφάλεια και άγχος.

Τι διαφορετικό ξαναβρίσκεις εδώ;

Το Κορακοβούνι μού δίνει δύναμη και η αγάπη που παίρνω και δίνω στους ανθρώπους εδώ, με βοηθάει να ονειρεύομαι ένα πολύ όμορφο μέλλον. Η ζωή εδώ κυλάει με ήρεμους ρυθμούς, οι ανθρώπινες σχέσεις είναι όντως ανθρώπινες και τα παιδιά μου δεν τα έχω κλείσει μέσα σε ένα διαμέρισμα. Αντιθέτως, είναι ελεύθερα και απολαμβάνουν τα βιολογικά, αγνά και φρέσκα προϊόντα που καλλιεργούμε μόνοι μας στον κήπο μας, τρώνε καθαρό κρέας από τα ζώα που εκτρέφει η γιαγιά τους και χαίρονται με παιχνίδια στη φύση και στον καθαρό αέρα.

Ποιες διαφορές βλέπεις γενικότερα και στα παιδιά στο σχολείο;

Αυτό το βλέπω και μέσα από τη δουλειά μου. Όλα τα παιδιά που ζουν στα χωριά μας είναι τυχερά γιατί κάθε απόγευμα, μετά από τη μελέτη τους, συναντώνται στις γειτονιές και στις πλατείες και παίζουν μέχρι να νυχτώσει. Είναι πιο αυτόνομα και πιο ανεξάρτητα σε σχέση με τα παιδιά των μεγάλων πόλεων και αναπτύσσουν πιο γρήγορα και πιο εύκολα κοινωνικές δεξιότητες. Θεωρώ ότι, σίγουρα, θα είναι τα τελευταία, τα οποία θα έχουν ανάγκη την ηλεκτρονική απεξάρτηση, αφού οι ώρες που βρίσκονται μπροστά από μια οθόνη μειώνονται εξ ορισμού, όταν οι προκλήσεις της φύσης είναι τόσες πολλές. Ιδιαίτερα δε το καλοκαίρι, απολαμβάνουν τη θάλασσα σε καθημερινή και πολύωρη βάση αφού την έχουν τόσο κοντά τους.

Και η ενασχόλησή σου με τον σύλλογο;

Το γεγονός ότι αποφάσισα να ασχοληθώ με τον Αθλητικό Εκπολιτιστικό Επιμορφωτικό Σύλλογο Κορακοβουνίου (Α.Ε.Ε.Σ.Κ.) θεωρώ ότι έγινε η κινητήριος δύναμη για την εξέλιξη, τα όνειρα και την ικανοποίηση των αναγκών και επιθυμιών μου. Πιστεύω ότι η κάθε περιοχή έχει τη δική της μοναδικότητα και, ως μέλος του Συλλόγου μας, οραματίζομαι να αναδείξουμε τη μοναδικότητα του χωριού μας σε όσους περισσότερους επιθυμούν να μας γνωρίσουν και να περάσουν όμορφα μαζί μας.

Ένα ζευγάρι μηχανικών από την Αθήνα, ο Κωνσταντίνος και η Μελίνα, πήγαν να ζήσουν σ’ ένα χωριό μόλις 15 κατοίκων στα Ζαγοροχώρια, το πανέμορφο Καπέσοβο.

Σε συνέντευξη που παραχώρησε στο dinfo το ζευγάρι μηχανικών, μίλησε για την απόφαση να αποδράσει από την πρωτεύουσα και δίνει συμβουλή σε κάποιον που σκέφτεται να κάνει το ίδιο.

Πώς γνωριστήκατε;

Μελίνα: “Η ιστορία μας ξεκινά ένα χρόνο πριν. Γνωριστήκαμε με τον Κωνσταντίνο κατά τη διάρκεια της επετειακής έκθεσης για τα 100 χρόνια μνήμης από τη Μικρά Ασία: ‘κύματα προσφυγιάς-κράματα μνήμης’, (https://100hroniamikrasia.gr/) στην οποία ήμουν συνεπιμελήτρια και εκθεσιακός σχεδιαστής. Χρειαζόμουν μία ιδιαίτερη φωτογραφία ορεινού τοπίου για να πλαισιώσει σκηνογραφικά μία μοναδική συλλογή από παραδοσιακές φορεσιές των συλλόγων της Μακεδονίας. Γνώριζα την εξαιρετική δουλειά του Κωνσταντίνου ως φωτογράφου τοπίων και έτσι έγινε η πρώτη επαφή. Ο Κωνσταντίνος εδώ και 10 χρόνια έχει εγκαταλείψει την Αθήνα, όπου εργαζόταν ως πολιτικός μηχανικός και μετακόμισε στο Καπέσοβο, για να μπορεί να είναι στον τόπο που τον εμπνέει και να ζει πιο ανθρώπινα, πιο ήρεμα, πιο δημιουργικά. Ο τρόπος ζωής του ήταν και δικός μου διακαής πόθος, αλλά φάνταζε πριν τον γνωρίσω ακατόρθωτος. Βλέπετε είχα κι εγώ τις δραστηριότητες μου ως αρχιτέκτονας και μουσειολόγος σε πλήρη εξέλιξη και το όνειρο για απόδραση μετατίθενται κάθε δεκαετία για την επόμενη. Η απόφαση να είμαστε μαζί, λειτούργησε ως καταλύτης για την απόφαση και της δικής μου απόδρασης.

Με τι ακριβώς ασχολείστε τώρα;

Μελίνα: “Ερχόμενη στο Καπέσοβο έπαθα κάτι σαν πολιτισμικό σοκ. Ζούσα και ζω σε ένα μνημειακό σύνολο, ένα χωριό παραμυθένιο, γεμάτο μνήμες, αρώματα, αρχιτεκτονική, χρώματα. Αναρωτιόμουν βέβαια αν θα μπορέσω και εγώ να συνεχίσω τις μουσειολογικές μου αναζητήσεις. Σε αυτό στάθηκα πολύ τυχερή, καθώς στο χωριό υπάρχει η Πασχάλειος Σχολή, ένα χαρακτηρισμένο σχολικό κτήριο του 1860 και ο πολιτιστικός σύλλογος Καπεσόβου ‘Αλέξης Νούτσος΄ μου ζήτησε να αναλάβω τη μουσειολογική και μουσειογραφική προμελέτη για τη μετατροπή του σε μουσείο. Η προμελέτη αυτή ολοκληρώθηκε και παρουσιάστηκε και πλέον αναμένουμε τις αποφάσεις εκείνες που θα οδηγήσουν και στην υλοποίηση. Το Ζαγόρι έχει ενταχθεί στην UNESCO ως τόπος με ιδιαίτερα και μοναδικά χαρακτηριστικά. Αυτά ακριβώς τα χαρακτηριστικά θέλουμε και οι δύο να αναδείξουμε καθένας από το δικό του πολιτιστικό μετερίζι. Εγώ μέσα από τα πολιτιστικά δίκτυα και τη Μουσειολογία και ο Κωνσταντίνος μέσα από τη φωτογραφία και τη δημιουργία του πρώτου ψηφιακού μουσείου φωτογραφίας Ζαγορίτικου τοπίου για το οποίο εργάζεται τώρα και θα ανέβει σύντομα με link και στην προσωπική του καλλιτεχνική ιστοσελίδα( https://konstantinosvasilakis.com/)”

Η συμβουλή που δίνει το ζευγάρι μηχανικών σε όσους σκέφτονται να ζήσουν σε χωριό

Είναι η ζωή στο χωριό τελικά εφικτή ως προοπτική για ανθρώπους της πόλης;

Κωνσταντίνος: “Αρχικά τίθεται το ζήτημα του βιοπορισμού. Στη δική μας περίπτωση καταφέραμε να βρούμε και εδώ τρόπο να ασχολούμαστε και μάλιστα με το αντικείμενο που πραγματικά επιθυμούσαμε, καθώς και οι δύο στις πόλεις μας ξεκινήσαμε ως μηχανικοί και όχι δραστηριοποιούμενοι στο χώρο του πολιτισμού. Θεωρώ ωστόσο πως οποιοσδήποτε άνθρωπος θέλει να ξεφύγει από τον αγχωτικό τρόπο ζωής της πόλης και μελετήσει τα δεδομένα και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά ενός τόπου, θα μπορέσει να βρει αντικείμενο. Άλλωστε η βαριά βιομηχανία αυτού του τόπου είναι ο πολιτισμός και ο τουρισμός. Έπειτα και ως δευτερεύον, τίθεται το ζήτημα της κοινωνικοποίησης. Πολύ πριν έρθει εδώ η Μελίνα είχα αποφασίσει να ανοίξω το κοινοτικό καφενείο, τη Μεζαριά στο Καπέσοβο, ώστε παράλληλα με τις φωτογραφικές μου δραστηριότητες και σεμινάρια, να μπορώ να κοινωνικοποιούμαι, τόσο με τους συγχωριανούς μου, όσο και με πολλούς επισκέπτες στο Ζαγόρι. Το καφενείο με την άφιξη της Μελίνας έχει πλέον εξελιχθεί σε γλυκοπωλείο και είμαστε και οι δύο χαρούμενοι που συναντάμε πλήθος κόσμου ειδικά στις γιορτές. Το δικό μας μήνυμα λοιπόν είναι πως ευκαιρίες υπάρχουν παντού, εάν θέλετε όμως να τις συνδυάσετε και με ποιότητα ζωής, ίσως θα πρεπε να επισπεύσετε όλα όσα ονειρεύεστε για μετά και γιατί όχι να επιστρέψετε στην επαρχία, στα όμορφα χωριά μας, να τα ζωντανέψουμε ξανά και να ενεργοποιήσει ο καθένας μας ότι όμορφο και μοναδικό έχει να τους προσφέρει”.