Το ελληνικό Πάσχα ψυχοκοινωνικά εξυπηρετεί μια μαζική αποθεραπεία η οποία -αν το καλοσκεφθείς- δεν έχει αντίστοιχο της πουθενά. Απαλλάσσει επ’ ολίγον τον άνθρωπο από την μόνιμη φοβία του θανάτου που, έτσι κι αλλιώς, τον κατατρέχει από την στιγμή της γέννησης του φέρνοντας τον αντιμέτωπο με την Αθανασία και την Αιώνιο Ζωή. Του χαρίζει την υπόσχεση αλλά και την ελπίδα μιας ακόμη ευκαιρίας, μιας Ανάστασης, μιας επανόδου από τον κόσμο των νεκρών. Και τέλος, το ελληνικό Πάσχα εμπεριέχει όλες τις αφορμές, δίδει όλες τις ευκαιρίες μιας μεγακοινωνική αντάμωσης.

Οι αστικοί πληθυσμοί αδειάζουν ομοθυμαδόν τις τσιμεντουπόλεις και επιστρέφουν στις πατρογονικές τους εστίες, στα χωριά και στις ρίζες τους. Ανταμώνουν με τα σόγια, με τους ξεκομμένους συγγενείς τους και ξανα-υπογράφουν τα συμβόλαια των παραμελημένων αναμεταξύ τους σχέσεων

. Το ελληνικό Πάσχα έχει και μια τελευταία μυρωδιά, ένα άρωμα ελληνικής ιστορίας. Μια υπενθύμιση των εννοιών της κοινής μας ράτσας της κοινής μας πίστης και των κοινών ηθών κι εθίμων.

Όλα αυτά δηλαδή που την εποχή του αγώνα για την εθνική μας ανεξαρτησία χρησιμοποιήθηκαν ως επισημάνσεις της χαοτικής μας διαφοράς από τους Τούρκους. Κατά συνέπεια, μέσα σε όλο αυτό τον πολυσυστημικό του ρόλο, το Πάσχα των Ελλήνων γιορτάζεται και θα γιορτάζεται εσαεί σαν μια εορτή αναζωογόνησης, χαράς και αισιοδοξίας, συντροφικότητας και εθνικής ενότητας.

Καλό ΠΆΣΧΑ  ωρέ συνέλληνες!