Η Sarah Knott (Σάρα Νοτ) είναι συγγραφέας, φεμινίστρια και ιστορικός. Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης και στο Πανεπιστήμιο της Πενσιλβανίας. Πλέον διδάσκει Αμερικανική και Ατλαντική Ιστορία, Ιστορία του Φύλου και της Μητρότητας, και Ιστορικές Μεθόδους στο Πανεπιστήμιο της Ιντιάνα. Έχει γράψει επίσης το βιβλίο Sensibility and the American Revolution (2009) και αρκετά άρθρα.
Περίληψη
ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΜΗΤΕΡΑ ΣΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ;
Όταν η διακεκριμένη ιστορικός Sarah Knott έμεινε έγκυος, έθεσε αυτό το ερώτημα στον εαυτό της. Ωστόσο δυσκολεύτηκε να βρει καταγραφές που αφορούσαν τη μητρότητα. Επί αιώνες τους ιστορικούς απασχολούν θέματα όπως οι πόλεμοι, οι πολιτικές εξελίξεις και οι επαναστάσεις, αλλά οι λεπτομέρειες της καθημερινής φροντίδας ενός μωρού τούς αφήνουν αδιάφορους. Πολλές πτυχές της μητρότητας, τόσο του παρελθόντος όσο και του παρόντος, παραβλέπονται ή λησμονιούνται.
Με γνώμονα το δικό της βίωμα, από την αποβολή ως την κύηση, τον τοκετό και τη βρεφική ηλικία των δύο της παιδιών, η Sarah Knott διερευνά την ολοένα μεταβαλλόμενη εμπειρία της μητρότητας στη διάρκεια των τελευταίων αιώνων. Αντλώντας στοιχεία από μια ετερόκλητη συλλογή τεκμηρίων –ανολοκλήρωτα γράμματα, βιαστικές ημερολογιακές καταχωρίσεις, δικαστικά αρχεία και μια φιγούρα σε μια ζωγραφιά– το βιβλίο αυτό διασώζει και ζωντανεύει τις χαμένες ιστορίες των συνηθισμένων γυναικών, των συνηθισμένων μητέρων.
Από τις ωδίνες μιας σκλάβας στις φυτείες της Νότιας Καρολίνας ως το θριαμβευτικό χαμόγελο της ερωμένης του βασιλιά που έχει συλλάβει τον διάδοχο του θρόνου· από τη νοικοκυρά των προαστίων της δεκαετίας του 1950 ως την εργάτρια που πάει στο εργοστάσιο με το μωρό της· από την έποικο στο Φαρ Ουέστ με τα οχτώ παιδιά ως τη φεμινίστρια του 1970 που μάχεται για το δικαίωμά της να αποφασίζει αν θα κάνει παιδιά, οι Μητέρες συνθέτουν μια συγκινητική εικόνα της μητρότητας.
Απόσπασμα
Όταν ήμουν μικρή, μου φαινόταν μάλλον απίθανο να κάνω ποτέ παιδιά. Ήθελα να ζήσω μια ενδιαφέρουσα ζωή. Ήθελα να είμαι ανεξάρτητη και να έχω μια ισότιμη σχέση – φιλοδοξίες που ταίριαζαν σε μια Αγγλιδούλα του γυμνασίου, που είχε ήδη ωφεληθεί από τον φεμινισμό του δεύτερου κύματος. Η μητρότητα φάνταζε στα μάτια μου βαρετή, περιοριστική, νοικοκυρίστικη και αποστερημένη από ενήλικες συζητήσεις. Αγαπούσα τη μητέρα μου με όλη τη συγκατάβαση των παιδιών που έχουν εισπράξει αγάπη, αλλά με απωθούσε ο σεβασμός που έδειχνε στον πατέρα μου, με τον οποίο επίσης ταυτιζόμουν σε μεγάλο βαθμό. Εκείνου δεν του άρεσαν τα μικρά παιδιά, όπως δεν άρεσαν και σ’ εμένα. Και χρειάστηκε να κλείσω τα είκοσι για να συνειδητοποιήσω ότι η ευγένεια δεν είναι ο μόνος λόγος που βγάζουν ήχους τρυφερότητας και ικανοποίησης μερικοί όταν βλέπουν ένα μωρό. Λίγο αφότου έκλεισα τα τριάντα, μια φίλη, μεγαλύτερη από μένα, την οποία θαύμαζα πολύ, παρατήρησε ότι εκείνο που είχε μετανιώσει στη ζωή της ήταν το ότι δεν είχε κάνει παιδιά. Γνώρισα επίσης γυναίκες πολύ ανεξάρτητες, που λάτρευαν ανερυθρίαστα τα παιδιά τους και αντλούσαν μεγάλη χαρά από αυτά. Ξαφνικά άρχισα να βλέπω το ζήτημα από εντελώς διαφορετική σκοπιά. Αυτού του είδους η αποκάλυψη δεν είναι σπάνια για τον 21ο αιώνα, όπου, απ’ ό,τι φαίνεται, οι άνθρωποι δεν θέλουν να κάνουν παιδιά, μέχρι που κάνουν. Και η απόφαση σε σχέση με το αν θα κάνουν είναι η πιο πρόσφατη εκδοχή της μητρότητας ως υπολογισμού, με μια πολύ σύγχρονη ιδιαιτερότητα: όχι μόνο πόσα παιδιά θα κάνω, αλλά κυρίως αν θα κάνω παιδιά γενικά.
ΕΓΡΑΨΑΝ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ
Συγκλονιστικό. Σε καθηλώνει από την αρχή έως το τέλος.
Diane Atkinson, συγγραφέας
Με έκανε να κλαίω με λυγμούς… Η προκλητική δύναμη της κοινωνικής ιστορίας πηγάζει από την εξαιρετική της ικανότητα ως συγγραφέα και αφηγήτριας
Spectator
Ένας συγκινητικός όσο και διαφωτιστικός στοχασμός πάνω στον πιο βασικό και ωστόσο αδιάκοπα μεταβαλλόμενο δεσμό μεταξύ ανθρώπων.
Fara Dabhoiwala, συγγραφέας