Στον όποιο βαθμό γενικής πληροφόρησης υφίσταται, δεν υπάρχουν για την πόλη της Καστοριάς ειδικές μελέτες πλημμυρικών φαινομένων. Και είναι γενικά παραδεκτό ότι εξαιτίας της αμφιθεατρικότητας της η πόλη δεν κινδυνεύει σοβαρά από τέτοιου είδους φαινόμενα.

Τουλάχιστον στα ανώγεια της. Τα νερά των βροχών όπου κι αν αυτά πίπτουν παίρνουν την κατιούσα και με τον Α’ ή τον Β’ τρόπο καταλήγουν τελικά στην λίμνη. Όλα? Δυστυχώς όχι όλα. Και όχι με τους χρόνους που θα επιθυμούσαμε εμείς οι δημότες.

Γιατί υπάρχουν ορισμένα σημεία μέσα στην πόλη τα οποία χρήσουν ειδικής αντιμετώπισης Σημεία που λειτουργούν σαν νεροπαγίδες και σαν ταμιευτήρες.

Είναι γνωστά σημεία. Τα ίδια και ίδια κάθε φορά. Παρόλα αυτά μένουν πάντα στην κατάσταση που έχουν και δημιουργούν σταθερά προβλήματα σε κάθε μείζονα βροχόπτωση. Θα ήταν βέβαια ευχής έργο να είχε προηγηθεί η κατασκευή ενός σοβαρού υπόγειου αντιπλημμυρικού διαύλου

ΠΡΙΝ από την ανοικοδόμηση των 60’s και 70’s, αλλά αυτό εκείνες τις εποχές συνιστούσε πολύ εξεζητημένο έργο. Κανείς δεν σκέφτηκε στα σοβαρά να το κάνει ή -αν τυχόν το σκέφτηκε- το απέρριψε αμέσως ως εξόχως κοστοβόρο. Ετσι σήμερα, στις μεγάλες νεροποντές κάθε χρονιάς ζούμε την δημιουργία ενός ή δυο τεχνητών καταρρακτών και μερικών τεχνητών λιμνών. Νερά που μαζεύονται σε τυφλά σημεία/γούβες τα οποία δεν έχουν διέξοδο προς την Ορεστιάδα.

Ενας διάσημος και πολυφωτογραφισμένος καταρράκτης είναι τα σκαλιά της πρώην Εθνικής Τράπεζας. Ενας ταμιευτήρας είναι η Αθανασίου Διάκου,κάπου εκεί πέριξ των ΚΤΕΛ. Ένας άλλος ταμιευτήρας είναι ένα μονοπάτι μπροστά από το Αντιδημαρχείο Πολιτισμού μέσα στο πάρκο της Ο.Φ. και ένα ακόμη σημείο είναι η άσφαλτος του parking της Νομαρχίας, δίπλα ακριβώς από την λίμνη. Κάποια στιγμή κάτι θα πρέπει να γίνει με αυτά.

Δεν απαιτούνται παρά κάποιες στοχευμένες μικρές παρεμβάσεις που θα διορθώνανε άρδην την κατάσταση και -ακόμη κι αν δεν το καταφέρνανε ολοκληρωτικά- τουλάχιστον θα το επιτυγχάνανε σε έναν βαθμό που θα απέτρεπε τις μεγάλες κρίσεις.