Ωστόσο, αυτό το ερώτημα «τις αποκυλίσει ημίν τον λίθον;» είναι και του καθενός μας ερώτημα. Ένας προβληματισμός. Ποιος και με ποιο τρόπο θα μετακινήσουμε τον «λίθον» του εσωτερικού μας κόσμου, τον ογκόλιθο της καρδιάς μας.
Το ζήτημα σήμερα, είναι αυτός, επακριβώς, ο λίθινος τρόπος ζωής, ο λίθινος πολιτισμός, το πέτρινο ήθος, το απάνθρωπο χαρακτηριστικό της κοινωνίας μας. Στέρεψε το δάκρυ των οφθαλμών. Σβήστηκε η συστολή. Χάθηκε η αιδώς και η ερυθρίαση των παρειών. Εξαφανίστηκαν τα συναισθήματα. Σκλήρυνε η καρδιά. Κατέστη «καρδία λιθίνη». Αφήσαμε, η μηχανή, η τεχνητή νοημοσύνη, τα κουμπιά να διαφεντεύουν την ζωή μας. Ανατράπηκε η ισορροπία πνευματικού και τεχνικού πολιτισμού. Ο ένας άνθρωπος κοιτάζει τον άλλο παράξενα, υλιστικά, συμφεροντολογικά, διεκδικητικά, απαξιωτικά. Πως θα καταγγείλουμε και θα καταθέσουμε έστω και αβάσιμη μήνυση, πως θα εκφράσουμε την κακία και απανθρωπία μας. Αλλά κατήντησε έτσι ο σύγχρονος άνθρωπος του λίθινου πολιτισμού, άδικος, εμπαθής, φιλάρεσκος, ανελεύθερος και εν τέλει ασεβής. Μ’ αυτή την υπαρξιακή κατάσταση, ο άνθρωπος γίνεται ή απάνθρωπος ή υπεράνθρωπος. Πάντως παύει νάναι άνθρωπος, «ως χαρίεν άνθρωπος, όταν άνθρωπος η» (Μένανδρος), με ο,τι αυτό συνεπάγεται.*
Όμως, υπάρχει στην ευαγγελική διήγηση και μία συνέχεια. Στο ερώτημα των Μυροφόρων: «Τις αποκυλίσει υμίν τον λίθον», απαντά ο υπαρκτός ουράνιος πνευματικός κόσμος: «Άγγελος Κυρίου εξ ουρανού προσελθών απεκύλισε τον λίθον από της θύρας» (Ματθ. 28,2). Το πρόβλημα και η δυσκολία που τους εμφανίστηκε, προκειμένου να εκφράσουν την αφοσίωσή τους στον Κύριο, αντιμετωπίστηκε με την πανταχού παρουσία του Θεού, με την θεική άμεση επέμβαση.
Τον παγερό λίθο, έλιωσε η φλογερή αγαπώσα τον Χριστό, καρδία τους. Και ο προφήτης του Όρθρου του Μεγ. Σαββάτου θα το πεί διαφορετικά: «Λέγει Κύριος ο Θεός… δώσω υμίν καρδίαν καινήν και πνεύμα καινόν δώσω εν υμίν και αφελώ την καρδίαν την λιθίνην εκ της σαρκός υμών και δώσω υμίν καρδίαν σαρκίνην… και το πνεύμα μου δώσω εν υμίν ίνα εαυτοίς δικαιώμασί μου πορεύησθε» (Ιεζεκιήλ, 36, 26-27).
Μήπως ήλθε καιρός ν’ αφαιρέσουμε και μείς τον λίθον από την καρδιά μας; Ο Αναστημένος Χριστός περιμένει.