Σήμερα γιορτάζουμε επίσημα την αγία μνήμη του για τρίτη χρονιά.
Τρία χρόνια, λοιπόν, επισήμως άγιος ο χαρούμενος και χαμογελαστός Γέροντας και πολλά άλλα χρόνια ως ένας επίσημος άγιος στην πεποίθηση του λαού! Αυτό έφερε και την επίσημη αγιοκατάταξή του!
Την ευχή του να έχουμε! Και είθε να γευτούμε και εμείς την «αναπάντεχη» και «απροσδόκητη» χαρά που κατοικούσε μέσα του και τον πλημμύριζε!
Μια χαρά που δεν ήταν εκ του κόσμου τούτου, αφού δεν αποτελούσε το επιστέγασμα μιας κατά κόσμον προσπάθειας!
Μάλλον, μια ερωτική επιθυμία και προσπάθεια ήταν που μοναδικό στόχο είχε τον Θεό!
Έτσι και ο ίδιος έλαβε επίσημη διαπίστευση ως ηγαπημένος του Θεού ανάμεσα σ’ Αυτόν και τους ανθρώπους!
Ως ένας μεσάζοντας στην ζωή των ανθρώπων με τις πολλές κατά κόσμον προσπάθειες οι οποίες συνήθως εμποδίζουν την άμεση ψηλάφηση και βίωση των θείων ενεργειών που παρέχονται, σχεδόν, δωρεάν και βέβαια πλουσιοπάροχα!
Και έτσι ένα μαράζι μας θλίβει και «τσαλακώνει» την καρδιά μας!
Ο κόσμος που περιστοίχιζε τον αγαθό όσιο Ευμένιο, μαρτυρούσε καθημερινά την αγιότητα που εξέπεμπε και φώτιζε εξαγιαστικά και παραμυθητικά και την δική του ζωή!
Ήταν ένας διαρκής ήλιος αγάπης μέσα στην ζωή τους!
Αυτόν που όταν λειτουργούσε τους έλεγε να μην αφήνουν τα παιδάκια μπροστά στο τέμπλο γιατί κάνουν φασαρία και διώχνουν τον Άγγελο που έβλεπε όταν λειτουργούσε!
Μάλλον, ο ίδιος αφαιρείτο από τις ομιλίες των παιδιών και έτσι δεν μπορούσε να βλέπει οφθαλμοφανώς τον άγγελο! Θα ήταν μια ιδιαίτερα οδυνηρή εμπειρία η επιστροφή αυτή στον δικό μας κόσμο!
Ο άγιος Ευμένιος είχε από μικρό παιδί την «εύνοια» του Θεού να βλέπει πράγματα που δεν έβλεπε κανείς άλλος, ενώ σε μία επίσκεψη της θείας χάριτος αναφώνησε «θα γίνω καλόγερος»!
Αυτό συνέβη την πρωτοχρονιά του 1944.
Έτσι, διηγείται ο ίδιος το περιστατικό αυτό:
«Εκεί που τρώγαμε, ήρθε μια λάμψη και με τύφλωσε και μπήκε μέσα στα βάθη της ψυχής μου. Κι αμέσως, την ίδια στιγμή, φώναξα της Ευγενίας [στην αδελφή του]: ‘Ευγενία, θα γίνω καλόγερος’. Την ίδια στιγμή. Εκείνη την στιγμή με φώτισε ο Θεός. Την είδα με τα μάτια μου εκείνη την λάμψη, που μπήκε μέσα μου. Μόλις είδα αυτή την λάμψη, είπα κατ’ ευθείαν: ‘Θα γίνω καλόγερος’. Όταν ο άνθρωπος έχει την κλήση από τον Θεό για να κάνη κάτι καλό, ο Θεός ενεργεί και τον βοηθά».
Τι άλλο να γίνει;
Ο δρόμος του είχε φωτιστεί και ήταν μονόδρομος!
Και αυτό έκανε στην ζωή του.
Αλλά αυτός ο μονόδρομος δεν ήταν ένας δρόμος αποκλειστικά για τον εαυτό του! Ήταν πολλαπλής κυκλοφορίας! Ένας κόμβος και μια πλατεία που ο ίδιος ήταν στο επίκεντρο! Από εκεί εξέπεμπε τις μυστικές, φωτεινές αύρες της χάριτος που δεχόταν και μετείχε ο φωτεινός ταπεινός μας άγιος! Ένας πομπός και ο ίδιος της θείας χάριτος! Μυστήριο μέγα!
Άλλωστε, ήταν ο άνθρωπος του ασκούσε το καθήκον του χαρούμενα όπως και την αντίστοιχη διακονία προς τους συνανθρώπους του!
Το λαμπρό του πρόσωπο έμοιαζε να ομολογεί συνεχώς πως η δική του ζωή και ο κόσμος του είχαν «εξοικειωθεί» με τον Χριστό ο οποίος είχε καλέσει τον κόσμο κοντά του λέγοντας πως «ὁ ζυγός μου χρηστὸς καὶ τὸ φορτίον μου ἐλαφρόν ἐστιν».
Ίσως και γι’ αυτό τον έβλεπαν ορισμένες φορές να μην πατά στο έδαφος όταν λειτουργούσε! Ήταν ανάλαφρος! Και μπορούσε, πλέον, να πετά!
Ο άγιος Ευμένιος ενώ υπηρετούσε την στρατιωτική του θητεία, όντας μάλιστα μοναχός, διαγνώστηκε ότι έπασχε από την ασθένεια της λέπρας και έτσι βρέθηκε ανάμεσα στον οδυνηρό κόσμο των λεπρών και της ζωής τους. Από τότε και μετά δεν εγκατέλειψε ποτέ τους ασθενείς αυτούς.
Ούτε και όταν ανακαλύφθηκε η θεραπεία της ασθένειας. Ο ίδιος έμεινε και πάλιν στο ίδιο μέρος μαζί με τους εναπομείναντες ασθενείς ή πρώην ασθενείς οι οποίοι, κουβαλούσαν, πάνω τους τα βαριά στίγματα της αρρώστιας αυτής. Αυτό τους στερούσε πολλές φορές την δυνατότητα να συμπορευτούν με την λοιπή κοινωνία. Και ο ίδιος ήταν ο συμπαραστάτης τους!
Βέβαια, εκεί, στο Λοιμωδών της Αθήνας ο άγιος Ευμένιος συνάντησε και έναν πολύτιμο θησαυρό! Έναν έκτακτο και ανεπανάληπτο Γέροντα, πνευματικό καθοδηγητή! Τον άγιο Νικηφόρο τον λεπρό.
Έτσι ο άγιος Ευμένιος, στην «κόλαση» του Λοιμωδών μορφώθηκε εν Χριστώ από την χάρη και την ευλογία που εξέπεμπε ο άλλος απλός και πλήρης χάριτος άγιος Νικηφόρος ο λεπρός.
Εν τω μεταξύ ο άγιος Ευμένιος είχε χειροτονηθεί ιερέας και έτσι η διακονία του και η προσφορά του στον χώρο αυτό, αλλά και σε όλα τα περίχωρα ήταν πλέον τέλεια! Ήταν και ένας ξεχωριστός και ανεπανάληπτος πνευματικός, γεμάτος διάκριση και αγάπη!
Όποιος κατέφευγε σ’ αυτόν τον «κρυφό άγιο», όπως τον αποκάλεσε ο άγιος Πορφύριος, έβρισκε παραμυθία και συνδρομή σε ό,τι τον απασχολούσε!
Ακόμη και αν η περισσή απλότητα που τον κοσμούσε δεν σε προδιέθετε για κάτι τέτοιο.
Αλλά μήπως ήταν αποτρεπτική και η χαρά από την οποία εμφορείτο; Μάλλον! Γιατί οι άνθρωποι έχουν συνηθίσει να βλέπουν τους κληρικούς κατηφείς ή έστω σε περίσκεψη.
Αυτός, όμως, ήταν ο ίδιος μια χαρά! Μια χαρά ήταν και για όλο τον κόσμο!
Και έτσι χαρούμενος και φωτεινός μάς έρχεται στην μνήμη όταν τον σκεφτόμαστε και πολύ περισσότερο σήμερα που η Εκκλησία μας τιμά την μνήμη του!
Να έχουμε την χαρά του!
Πηγή: https://www.pemptousia.gr/2024/05/agios-evmenios-na-echoume-tin-chara-tou/