Δεν ξέρω για εσάς αλλά εμένα όλη αυτή η ιστορία με το ξαφνικό ενδιαφέρον και οι αλλεπάλληλες επισκέψεις δημοσίων προσώπων, εδώ στις εσχατιές της χώρας κάπου έχει αρχίσει να με ψιλο-ενοχλεί. Και με ενοχλεί γιατί απηχεί ένα ξεκάθαρα ψεύτικο, φτιαχτό και δήθεν ενδιαφέρον για τα προβλήματα μας, διανθισμένο με μπόλικη κατανόηση και με μερικές εξαιρετικά καλές ιδέες λύσεων τις οποίες όμως θα δούμε να υλοποιούνται ΜΟΝΟΝ εάν και εφόσον ψηφίσουμε αυτούς τους καλούς ανθρώπους και τους στείλουμε στην Ευρωβουλή να κονομάνε καμιά εικοσαριά χιλιάδες ευρώ τον μήνα…

Τώρα θα μου πεις… γιατί τα λες γι’ αυτούς, θαρρείς κι αποτελούν κάποιο ιδιαίτερο δείγμα ανθρώπου, και δεν τα λες για όλους μας, και δεν βάζεις και τον εαυτό σου μέσα …. Θα πρέπει στ΄αλήθεια να παραδεχθούμε πως, για τόσα λεφτά, δεν υπάρχει άνθρωπος σ’ ολόκληρο τον ντουνιά που να μη αποφάσιζε να οργώσει την επικράτεια και να επισκεφτεί και το τελευταίο χωριουδάκι της χώρας, στα σύνορα των συνόρων, μπας και καταφέρει να ψωνίσει καμιά πρόσθετη ψήφο.

Οι υποψήφιοι ευρωβουευτές λοιπόν δεν κάνουν κάτι που δεν θα έκανε ο οποιοσδήποτε άλλος έλληνας.

Για το ψωμάκι τους (άντε για το παντεσπάνι τους) αγωνίζονται οι άνθρωποι. Για να μπούνε στο Δημόσιο άνευ εξετάσεων κι άνευ ΑΣΕΠ. Για να πάρουν μια θεσούλα για μερικά χρονάκια και να εξασφαλίζουνε με αυτή τα γηρατειά τους και τα γηρατειά των παιδιών, των εγγονιών και των δισέγγονων τους. Οπότε λίγη προεκλογική ταλαιπωρία είναι μέσα στους κανόνες του παιχνιδιού.

Ερχονται, ακούνε τα προβλήματα μας, κουνάνε με κατανόηση το κεφάλι τους, ρίχνουν το φταίξιμο πάντα στους προηγούμενους και στους απέναντι, χαμογελάνε με νόημα -του στυλ ‘εδώ είμαστε εμείς’, εδώ σας τις έχουμε έτοιμες τις λύσεις, όλο κι όλο πούχετε εσείς να κάνετε είναι να μας θυμηθείτε την ώρα της κάλπης…. Το θυμάστε μήπως εκείνο το παλιό τραγουδάκι? Που σηκώνει και μια επικαιροποιημένη διασκευή…

«Από την πόλη σου περνώ Βήχω και ξεροβήχω Και άμα την ψήφο σου δεν δω Στο πυρ, το εξώτερο, σε ρίχνω»