• ‘Ποιον να καλέσω αν θέλω να μιλήσω με την Ευρώπη?’, είχε ρωτήσει κάποτε ο Χένρυ Κίσσιγκερ. Κι αυτή είναι μια ερώτηση που μέχρι σήμερα κανείς δεν έχει καταφέρει να απαντήσει μιας και η Ευρώπη, σαν ολότητα, δεν αντιπροσωπεύεται πλήρως από κανέναν.
• Για κάθε έκφανση της ευρωπαϊκής πολιτικής υπάρχει μέσα στην Ένωση συγκεκριμένο όργανο το οποίο έχει συγκεκριμένες αρμοδιότητες αν και αυτές σπανίως είναι δεσμευτικές για όλους. Η Ευρώπη συνεχίζει να αποτελεί μια κοινότητα διαρκών συνομιλιών, διαπραγματεύσεων και συμβιβασμών διατηρώντας πολύ περισσότερα θέματα ανοικτά από όσες σύμπνοιες και κοινές πολιτικές διαθέτει
• Σε αυτή την δυσκολοδιάβατη Ευρώπη των σύνθετων ισορροπιών είναι που καλούμαστε καλοκαιριάτικα να στείλουμε εκπροσώπους. Κι όμως! Αντί να συζητούμε για την ουσία και το περιεχόμενο της πολιτικής που αυτοί θα έπρεπε να σχεδιάζουν και εκφράζουν κει πέρα εμείς συζητούμε άλλα αντί άλλων. Για την φθηνή ή ακριβή τιμή της φέτας επί παραδείγματι και την σταθερότητα της ελληνικής οικονομίας .
• Αυτή η κοντοφθαλμία κι αυτός ο διαλεκτικός εκτροχιασμός οφείλονται κατεξοχήν στην μικροκομματική πολιτική και στον διαγκωνισμό για την κουτάλα. Οι κλασσικές δυσκαμψίες της σοβινιστικής ελληνικής σκέψης που φθείρουν σε τόσο μεγάλο βαθμό την ευρωπαική προοπτική της χώρας και το ενδιαφέρον των πολιτών για την Ευρώπη ώστε να οδηγούν σε τεράστια αδιαφορία και εκλογική αποχή.
• Και όμως καθώς ο κόσμος γύρω μας ραγδαία αλλάζει και έρχονται καιροί πολύ δύσκολοι για όλους, εμείς εξακολουθούμε να ζούμε στο μικρό γαλατικό μας χωριό, απομονωμένοι από όλους και όλα.
• Πώς θα αντιμετωπίσουμε τις τρομακτικές συνέπειες της κλιματικής αλλαγής? Μόνοι? Ποιος θα πληρώσει τα κολοσσιαία κόστη των ζημιών που η άνοδος της θάλασσας θα επιφέρει? Πως θα λύσουμε το ενεργειακό? Τι πολιτικές θα εφαρμόσουμε στην αυτοκίνηση? Πως θα αντιμετωπίσουμε τα αλλεπάλληλα ρεύματα λαθρομεταναστών στα σύνορα μας? Πως θα προστατεύσουμε τους ουρανούς μας σε μια περίπτωση γενικευμένης σύρραξης? Πως θα μπλοκάρουμε τις άπληστες οικονομικές πρακτικές των πολυεθνικών βιομηχανιών τροφίμων και φαρμάκων? Πως θα εξορθολογίσουμε τις εξεζητημένες πολιτικές των τραπεζών? Τι θα κάνουμε με την προστασία μας από πυρκαγιές, την διασφάλιση της καθαρότητας των θαλασσών μας? Πως θα ρυθμίζουμε καλύτερα τα συμφέροντα των αγροτών και κτηνοτρόφων μας, τις ποσοστώσεις εκπομπών CO2 της βιομηχανίας μας?
• Είναι τόσα πολλά τα θέματα που θα μπορούσαμε να θέσουμε επί τάπητος και να καλέσουμε τα κόμματα να εκφράσουν τις θέσεις τους επ΄ αυτών αλλά εμείς περί άλλων τυρβάζουμε • Το κυριότερο πάντως από όλα τα ζητήματα είναι να καθίσουμε κάποια στιγμή και να συζητήσουμε όλοι εμείς σε αυτό τον τόπο τι ακριβώς σημαίνει η Ευρώπη για εμάς.
• Με αυτά και με εκείνα μας συμφέρει τελικά ή όχι η συμμετοχή μας σε αυτή? Με δεδομένες την αλβανική, τουρκική, λιβυκή και σκοπιανή επιθετικότητα θα ήταν καλύτερα αν τις αντιμετωπίζαμε μόνοι δίχως τις πλάτες της Ένωσης? • Θα είχαμε καλύτερες οικονομικές προοπτικές αν είμασταν εκτός -όπως πήγε το 15 να μας βγάλει ο ΣΥΡΙΖΑ- ή μήπως είμαστε πράγματι εγκλωβισμένοι σε μια «φυλακή λαών» όπως διατείνεται το ΚΚΕ?
• Αυτά θα έπρεπε σήμερα να συζητάμε. Και που ΔΕΝ συζητάμε.