Σπίτι της γιαγιας είναι εκείνο που μπαίνεις όποτε θέλεις και σου λέει «Καλώς το παιδί μου!» Κάθε απόγευμα βρίσκομαι εκεί.Αχ εκείνο το σπίτι. Που έχω κλειδιά αλλά δεν τα βγάζω ποτέ γιατί ξέρω ότι πίσω από την πόρτα έχω μια γιαγια που με περιμένει. Που θα μου ανοίξει εκείνη για να μπω. Που θα φωνάζει από το διάδρομο «Καλώς την!» και θα το εννοεί. Που θα μου δώσει ένα φιλί και μια αγκαλιά και θα μου πάρει όλη την απογοήτευση. Και εγώ μετά θα κάτσω στον καναπέ να περιμένω την πιο γλυκιά ερώτηση της ημέρας. «Έφαγες; Να σου βάλω να φας;» Και ας μη θέλω να φάω. Την ερώτηση θέλω. Νιώθω παιδί ακόμα. Που θα ψήσει καφεδάκι και θα τον πιούμε παρέα στο μπαλκόνι. Κι εκεί θα της πω όσα με βάρυναν όλη τη μέρα. Και μετά περιμένω να ακούσω εκείνο το: «Πουλάκι μου να προσέχεις τον εαυτό σου, να μη στεναχωριέσαι.» Και κάπως έτσι μαγικά το βάρος γίνεται ελαφρύ και εγώ το αντέχω περισσότερο. Σα να μπήκε στην ψυχή μου και να έβαλε ένα χεράκι να το κουβαλήσουμε μαζί. Που πιάνω τα φύλλα από τα λουλούδια της και τα χαϊδεύω. Που το μπαλκόνι της μυρίζει μαμαδένια λουλούδια. Μα πώς γίνεται να της ανθίζουν πάντα; Και πώς γίνεται στο δικό μου μπαλκόνι να ανθίζουν μόνο όσα μου δίνει εκείνη; Που με πιάνει η κούραση στο σπίτι της, και εκείνη γυρνάει πάντα με μια κουβέρτα και με σκεπάζει η γιαγια. Και νιώθω ότι με σκέπασε με την αγάπη όλου του κόσμου. Και η κούραση φεύγει. Που έρχεται η ώρα να φύγω με τα παιδιά και περιμένω να ακούσω την προσφορά της. «Περίμενε να σου βάλω φαγητό να πάρεις στο σπίτι. Γιατί αν δεν πάρω τα τάπερ της γιαγιας γεμάτα με το φαγητό της αγάπης, δε φεύγω από εκεί. Δε θα φύγω ποτέ από το σπίτι της όσο μένει εκεί, το σπίτι της θα είναι η αγκαλιά της. Όσο μένει εκεί, θα είμαι ακόμα το δικό της παιδί. Θα είμαι ακόμα το μικρό της κορίτσι. Όσο μένει εκεί θα έχω πάντα μια γιαγια να με περιμένει. Να μου ανοίγει την πόρτα. Να μου φωνάζει από το διάδρομο «Καλώς την!» και να το εννοεί. Να με ρωτάει αν θέλω να φάω. Να μου παίρνει το βάρος. Θα γυρνάω πάντα εκεί. Γιατί είναι το σπίτι της γιαγιας