εις να κάνεις γάμο σε νησί. Χαίρομαι για σένα. Δεν πληρώνεις ξενοδοχείο, μεταφορικά. Δεν ήταν απαραίτητο. Αλλά να ζητάς και να πληρώσουν οι καλεσμένοι το φαγητό τους στο τραπέζι, τι φάση”

Ο κόσμος σχολιάζει απο κάτω

Αν είναι να το πληρώσουν όμως θα πρέπει να αποφασίσουν για το νυφικό συνολικά

“Νυφικό έχουν, ή θα το πληρώσετε εσείς κι αυτό;”

Και γω πρώτη φορά το ακούω αυτό

“Πρώτη φορά το ακούω αυτό. Το τραπέζι είναι πάντα δωρεάν στην πρόσκληση. Στα “δωράκια” που αφήνει ο καθένας φροντίζουν να καλύψουν τουλάχιστον το κόστος του τραπεζιού, άτυπα.”

Μπορεί να τους πλήρωσαν οι καλεσμένοι και τα ακτοπλοϊκά, εδώ που φτάσαμε..

“Συγγνώμη αλλά αν δεν μπορείς να πληρώσεις ούτε το φαγητό για τους καλεσμένους σου, το νησί σε μάρανε. Τί προτεραιότητες βάζει ο κόσμος δεν μπορώ να καταλάβω;”

Αν είναι έτσι η Σουηδία, καλύτερα να μείνουμε Βαλκάνια θα πω

“Καλησπέρα, μένω στη Σουηδία. Εδώ είναι σύνηθες όπου και να πας να πληρώσεις το φαγητό σου. Είτε σε γάμο γιορτή ή οτιδήποτε άλλο. Το καταθέτω ως γεγονός, όχι σαν κριτική.”

Την επόμενη φορά θα προσέλθω με τον συμβολαιογράφο μου αν είναι

“Γάμος ρεφενέ λέγεται, υπογράφεις στο τέλος κι όλας όχι βιβλίο ευχών αλλά μνημόνιο συναντιληψης που τα πρώτα 20 χρόνια μοιράζεσαι όλους του λογαριασμούς του ζευγαριού.”

Μακριά και αγαπημένοι σε τέτοιες καταστάσεις

“Μμμμ το έχω ζήσει με συγγενή ασεεε κούκος αηδόνι μας βγήκε ο γάμος”

Λες, μισό πάω στην τουαλέτα και έρχομαι να πληρώσω και απλά τρέχεις

“Δεν καταλαβαίνω, θα φάτε και μετά έρχεται ο σερβιτόρος και σου ζητάει ”μετρητά η κάρτα” ;”

Εσείς τι θα κάνατε σε μία τέτοια περίπτωση;