Τέτοια εποχή θυμάμαι, κατά την παιδική μου ηλικία, το μαθητικό μας ρολόι άρχιζε να χτυπάει ανάποδα. Πλησίαζε η στιγμή του κλεισίματος των σχολείων και της έναρξης της μεγάλης περιόδου των διακοπών. Της ευκαιρίας να απολαύσουμε το περιβόητο ελληνικό θέρος.
Τα σχολικά μας βιβλία, θυμάμαι, στις τελευταίες τους σελίδες ήταν γεμάτα με εικόνες εποχής. Από χαρουμενοζωγράφιστα, αιγινήτικα, σταμνιά που φυλούσαν δροσερό το νερό στα ψαθοσκέπαστα μπαλκόνια. Από αλαφρά κι ανεπαίσθητα κυμματάκια σε ξανθές αμμουδιές. Από μανδηλοφορούσες γυναίκες με δρεπάνια εξοβελισμένες μέσα σε χρυσαφένια σιτοχώραφα. Από γαιδαράκους με τεράστια κοφίνια που στραβοπατούσανε στις δημοσιές και τους καβαλούσαν αγουροξυπνημένοι μπαξεβάνοι για να κατεβάσουν την καρπουζοπραμάτεια τους στις πόλεις,. Από ένα σωρό τέτοια πράματα… Με αυτού του είδους τις βουκολικές, τις ήρεμες, γραφικές και ποιητικές εικόνες μεγαλώσαμε
. Σε μια εποχή που ο ήλιος και ο χρόνος κινούντουσαν θαρρείς με πιο αργούς ρυθμούς και με πιο ραχατλίδικη διάθεση. Σήμερα, επικρατεί μια αίσθηση, για να μη πω μια βεβαιότητα, πως η εποχή αυτή, οι εποχές αυτές, παρήλθαν ανεπιστρεπτί.
Οι παραλίες δεν είναι πια μοναχικές κι έχουν απωλέσει προ πολλού την κάθε τους γραφικότητα. Είναι πια γεμάτες από σεγκζλονγκ και από ομπρέλες τροπικές που φτάνουν –(αν δεν εισχωρούν μερικές φορές) μέχρι την ίδια την θάλασσα Οι διακοπές δεν είναι πια προσιτές για την πλειοψηφία των ελλήνων. Τα ταξίδια στα νησιά με τα καράβια της ακτοπλοΐας έχουν αποκτήσει απίστευτα τρελές τιμές. Τα ‘rooms to let’ του περασμένου αιώνα αντικαταστάθηκαν από τα RB&B και από σουίτες πολυτελείας στις οποίες, προκειμένου να παραμείνει κανείς για μια μόνον εβδομάδα, θα πρέπει να πουλήσει το νεφρό του. Μπορεί και το ήπαρ του αντάμα…. Ένα απλό καφεδάκι σε ένα νησιώτικο σοκάκι -όταν γαρνίρεται και με μια θέα στο ηλιοβασίλεμα- μπορεί να στοιχίζει κι ίσα με την αγορά ενός ολόκληρου ποδηλάτου. Για να μη πουμε και για τα παράξενα γυρίσματα του καιρού…
Την περιβόητη κλιματική αλλαγή που χει φέρει τα πάνω κάτω και έχει σύρει το κλίμα μας πολύ κοντά σε εκείνο της Σαχάρας.
Να ξεκινά το καλοκαίρι μας με θερμοκρασίες υπερβολικά υψηλές και να συνεχίζεται με καύσωνες που θα τους ζήλευαν κι οι βεδουίνοι. Με καύσωνες μακρύσυρτους που όλο και μεγαλώνουν όλο και θεριεύουν όλο και απλώνονται χρονικά και κάνουν την διαβίωση μας κόλαση.
Θυμάστε κείνες τις εποχές που ό,τι καιρό και νάκανε στην Καστοριάς μας -Ιούνη μήνα- την ημέρα, τα βράδια στο παραδοσιακό σεργιάνι στην γυρολιμνιά δεν τα πάλευες δίχως ένα ζιλεδάκι? Θυμάστε μήπως εκείνα τα ζεστά τα λιμνίσια καθαρά νερά και όλα τα μακροβούτια που ρίχναμε στην πλαζ και στην Αη Σωτήρα? Τα ανεπανάληπτα εκείνα οικογενειακά πικ νικ με τα καράβια που τραβούσαν ίσα για τις απέναντι ακτές της λίμνης και μας βγάζανε στην πάλε ποτέ εξοχή της «Πέτρας» ή στο «Νησί» του Δισπηλιου…
Η εκείνα τα παγωμένα έργα τέχνης της ΕΒΓΑ που μας στέλναν οι μανάδες μας να ψωνίσουμε από τα περίπτερα της παραλίας σαν ένα ειδος βραβείου για μια καλή μας πράξη ή συμπεριφορά με μετρημένα ένα-ένα τα κέρματα στην σφιχτή μας την παλάμη. Και δόξα να λέμε τω Θεώ που μας δόθηκε η ευκαιρία να ζήσουμε, σαν παιδιά, όλο εκείνο το μεγαλείο του θέρους του ελληνικού ώστε να μπορούμε σήμερα να το συγκρίνουμε με τα πολυ-φωτογραφημένα ιντερνετικά υποκατάστατα του.
