Θα ήθελα κάποια μέρα να ξυπνήσω και να μη νιώθω πάνω μου το φορτίο της απουσίας σου.

Ίσως πάλι να ήθελα να μην είχαν διασταυρωθεί ποτέ τα βλέμματά μας, να μη γνώριζα πώς είναι να σε “σκοτώνουν” αθόρυβα, δίχως λόγια, μονάχα με σιωπές.

Και κάποιες άλλες φορές θα ήθελα να γυρίσω πίσω τον χρόνο και να τον σταματήσω ακριβώς στη στιγμή που έτεινες το χέρι σου προς το δικό μου, εστιάζοντας στα μάτια, καθώς ο υπόλοιπος κόσμος χάνονταν μέσα στο ίδιο του το βουητό.

Θα ήθελα να μην είχα γνωρίσει το ταίριασμά μας, αυτήν την παράλογα παράξενη ένωση των κορμιών μας.Θα ήθελα να μη συνειδητοποιώ αυτήν την περίεργη ταύτιση, κάθε φορά που οι σκέψεις γίνονταν λόγια.

Θα ήθελα να έχω τη δύναμη να ξεχάσω το άρωμά σου, τη μυρωδιά του σώματός σου και να μην την αναζητώ σαν μεθυσμένη κάθε βράδυ.

Θα ήθελα να μην ερχόσουν σαν άνεμος στη ζωή μου, μόνο και μόνο για να καταλάβω πόσο κενή από συναισθήματα ήταν πριν σε συναντήσω.

Θα ήθελα να μην καταπίνω τις σιωπές σου.

Θα ήθελα να σου υποσχεθώ πως όλα θα γίνουν καλύτερα.

Θα ήθελα να σε παρακαλέσω να μείνεις.

Θα ήθελα να σου πω πως φοβάμαι κι έπειτα να σε δω μπροστά μου.

Θα ήθελα να μπορώ να σηκώσω το τηλέφωνο και να σε πάρω, μόνο για να ακούσω τη φωνή σου να “γεμίζει” το μέσα μου.

Θα ήθελα να γκρεμίσεις όλους τους τοίχους για να με δεις, έστω για πέντε λεπτά, όπως άλλοτε.

Θα ήθελα να ήσουν εδώ και να μη σε ψάχνω στα όνειρα

Θα ήθελα, αφού δεν είσαι εδώ, να μη μου λείπεις, να μη σε συναντώ σε κάθε τραγούδι, να μην τραυματίζεται ο κόσμος μου, να μη σε ψάχνουν τα χέρια μου.

Θα ήθελα να μπορούσα να μοιραστώ μαζί σου όλα τα δειλινά του κόσμου.
Να ξυπνήσω ένα πρωί κι εσύ να με περιμένεις εκεί που διαγράφονται τα “πρέπει” και αρχίζουν οι άνθρωποι να ζουν.