• Φυσικά και δεν είναι δουλειά των social media να επιλύουν προβλήματα, μπορούν όμως κάλλιστα να διατυπώνουν και να απηχούν έναν στοιχειωδώς πιο ήπιο και πιο ψύχραιμο λόγο, αντί να διασπείρουν πανικό και διχόνοια….

• Στο πρόβλημα, για παράδειγμα, που εσχάτως εντατικοποιήθηκε στην Καστοριά με τις διελεύσεις/επισκέψεις /τροχαία αρκούδων, τα social media επιδόθηκαν σε ένα κρεσέντο διαδήλωσης φοβικών συναισθημάτων, κατηγοριών, κατακρίσεων αλλά και αναζήτησης πολιτικών ευθυνών.

• Πάρα πολλοί άνθρωποι έψαχναν μεθοδικά –ή ίσως και απεγνωσμένα- να εντοπίσουν κάπου κάποιους ‘υπεύθυνους’ προκειμένου να τους φορτώσουν το πρόβλημα και να απαιτήσουν λύσεις.

• Κι ως συνήθως στράφηκαν προς τους συνήθεις ύποπτους.

• Αφού, για έναν περίεργο λόγο, στα μυαλά του ευρέως κοινού ο όρος «αρκούδα» συνειρμικά δένει σταθερά κι αμετάκλητα με τις δυο φιλοζωικές ΜΚΟ της περιοχής, τον ‘Αρκτούρο’ και την ‘Καλλιστώ’. Ο κόσμος πιστεύει ακλόνητα ότι η προστασία του από τα μεγάλα αυτά ζώα συνιστά θεμελιώδη ευθύνη αυτών των συλλογικοτήτων, οι οποίες άλλωστε (ειρήσθω εν παρόδω ) παίρνουν και τόσα πολλά λεφτά….

• Μονο που, δυστυχώς για το πλήθος ,η εξίσωση δεν επιλύεται διόλου με αυτόν τον τρόπο. Ο τυπικά υπεύθυνος για την διαχείριση του πληθυσμού των άρκτων σε κάθε νομό είναι το κατά τόπους Δασαρχείο. Και επειδή οι δυνατότητες του αποδεκατισμένου υπαλληλικού προσωπικού του δικού μας Δασαρχείου είναι μηδαμινές, αναγκαστικά αυτό συμπράττει με την αστυνομία και κάποιους επιστήμονες των ΜΚΟ στις όποιες επιχειρήσεις απομάκρυνσης εκτελεί • Θα μπορούσε άραγε, αναρωτιέται ο μέσος πολίτης, να κάνουμε κάτι περισσότερο από το να διώχνουμε ζώα τα οποία έτσι κι αλλιώς μερικές μέρες αργότερα ξανα-επιστρέφουν?

• Το τελευταίο διάστημα αναπτύχθηκε μια πολιτική πρωτοβουλία η οποία άρχισε να ΥΠΑΙΝΙΣΕΤΑΙ μερικές κάπως πιο δραστικές λύσεις.

• Ο κόσμος αναθάρρησε και πάρα πολλοί συντάχθηκαν μαζί της. Ηταν σαν να έπεσε μια πολιτική φωτοβολίδα η οποία άναψε τα αίματα , άνοιξε τα στόματα και αναπτέρωσε τις ελπίδες ότι ίσως και να είναι δυνατόν να καταφέρουμε τελικά να βρούμε μια ολιστική λύση.

• Είναι όμως στ’ αλήθεια δυνατόν κάτι τέτοιο και με ποιες μεθόδους και μέσα?

• Κανένας φυσικά δεν περιμένει να βρεθούν πολιτικοί αρκετά χαζοί ώστε να διατυπώσουν με απόλυτη σαφήνεια αυτό που έχουν στο βάθος του μυαλού τους.

• Ούτε πολίτες βγαίνουνε να πουν ξεκάθαρα τις μοβόρικες σκέψεις που διαλογίζονται. Μπορεί όλοι να σκέφτονται το ίδιο πράμα αλλά κανένας δεν τολμά να το πει outloud

. • Γυρω-γυρω όλοι, στην μέση ο Μανώλης. Ολοι το κλώθουν και δεν πάνε παραπέρα από μισόλογα και υπαινιγμούς. Εχουν κυκλοφορήσει και κάποια ενδεικτικά του κλίματος σλογκαν του στυλ «δεν θέλουμε να ζούμε μαζί με τις αρκούδες» ή «οι αρκούδες δεν είναι πια απειλούμενο είδος». Πράματα δηλαδή που προλειαίνουν καταστάσεις.

• Όλοι αντιλαμβάνονται ότι το ζήτημα είναι αρκούντως σοβαρό και μπορεί να καταλήξει έως μία απαξίωση και ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΞΑΦΑΝΙΣΗ εκείνων που τολμήσουν να το σπρώξουν στα άκρα. Ετσι ατομικά όλοι κάνουν γαργάρες και το σπρώχνουν σε συλλογικά πολιτικά όργανα (πχ ΠΕΔ) και στην συνέχεια υπομονετικά περιμένουν μπας και η ‘ένωση των Δήμων’ καταφέρει να βρει μια αρκετά Σολομώντεια λύση η οποία, και τις αρκούδες θα καταφέρει να κρατήσει μακριά από τους ανθρώπινους οικισμούς, και τους ανθρώπους θα καταφέρει να διατηρήσει ασφαλείς από τα επικίνδυνα συναπαντήματα μαζί τους.

• Υπάρχει όμως στ αλήθεια τέτοια λύση WIN-WIN?

• Οι πιο ρεαλιστές αντιλαμβάνονται πως οι πιθανότητες για κάτι τέτοιο είναι μηδαμινές.

• Αλλά πότε το ανέφικτο κατάφερε να εξαλείψει την υποσχετολογία ,την κομπορημοσύνη και τον ανερμάτιστο, καθησυχαστικό λόγο από τα χείλη των πολιτικών?

• Ποτέ!