Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει κάποιο φίλο ή φίλη να μας λέει με πόνο για τα βάσανα της σχέσης του;

Να μας παρουσιάζει έναν σύντροφο που απ᾽ τη μία τηλεφωνεί καθημερινά, κι απ᾽ την άλλη χάνεται για μια εβδομάδα;

Απ᾽ τη μία είναι δίπλα του και καλύπτει κάθε του ανάγκη κι απ᾽ την άλλη αδιαφορεί παντελώς για το τι του συμβαίνει. Ψυχρός και ζεστός παράλληλα, κοντά και μακριά, μέσα κι έξω απ᾽ τη σχέση.

Το αποτέλεσμα το βλέπουμε καθημερινά μπροστά μας.

Ένας άνθρωπος θλιμμένος τις οκτώ απ᾽ τις δέκα φορές.

Ένα άνθρωπος που ταλαιπωρείται συνεχώς, που παραμένει ακάλυπτος, που όλοι γύρω του πιστεύουν πως έχει χάσει τα λογικά του και μαζί κάθε ίχνος αξιοπρέπειας αλλά που, δυστυχώς, εξακολουθεί να παραμένει!

Κι η ζωή συνεχίζεται και τα πράγματα αλλάζουν, αλλά μόνο για λίγο. Για μια δυο μέρες, τον βλέπουμε να είναι καλύτερα και μετά πάλι τα ίδια.

Και η ερώτηση είναι η εξής: Γιατί συνεχίζεις και παραμένεις αφού υποφέρεις;

Oι απαντήσεις σχεδόν πάντα ίδιες.

«Γιατί τον αγαπάω», «γιατί πιστεύω πως κατά βάθος μ᾽ αγαπάει και εκείνος όπως εγώ», «γιατί είμαι σίγουρος πως μ᾽ αγαπάει αλλά φοβάται ν᾽ αφεθεί».

Μα, πώς μπορείς να αγαπάς έναν άνθρωπο που σου κάνει τη ζωή δύσκολη; Τι αδυνατεί να συλλάβει το φτωχό σου μυαλό;

Δεν μπορείς να πιστεύεις για έναν άνθρωπο πως θα είναι μαζί σου και πως θα είστε καλά στο αύριο, όταν δεν είναι εδώ στο σήμερα!

Δεν μπορεί να πιστεύεις πως θα σου δώσει τ᾽ άστρα μεθαύριο, όταν δε σου δίνει μια απλή αγκαλιά στο τώρα!

Δεν μπορείς να ελπίζεις σ᾽ ένα παραμύθι που απέχει χιλιόμετρα απ᾽ την πραγματικότητα!

Παραδέξου το. Ένας είναι ο λόγος που δε σε αφήνει να πεις «όχι», σε μια σχέση που σε βασανίζει και «ναι» σε μια ζωή που σου αξίζει.

Η χαμηλή αυτοεκτίμηση σου. Εκείνη που σε κρατά δέσμιο σε μια σχέση που στην ουσία σε πεθαίνει αργά-αργά. Σε καταθλίβει και σ᾽ αποδυναμώνει, μέρα με τη μέρα.

Φοβάσαι την απόρριψη και την εγκατάλειψη, ενώ τη βιώνεις καθημερινά.

Φοβάσαι το άγνωστο αύριο, ενώ, όντας μέσα στη σχέση, βιώνεις την ίδια ή και μεγαλύτερη αγωνία, μην ξέροντας αν θα εξακολουθεί να είναι μαζί σου το επόμενο πρωί, αν θα δεχτείς ένα τηλεφώνημά του ή αν θα φύγει διήμερο χωρίς να σου πει κουβέντα.

Φωνάζεις και παραπονιέσαι συνεχώς για την κακή συμπεριφορά του, αλλά δεν κάνεις κάτι για να την αλλάξεις.

Αλήθεια, πιστεύεις πως αξίζεις κάτι καλύτερο; Μήπως η απάντηση είναι όχι;

Γιατί αν απλώς πίστευες πως αυτό που αξίζεις, απέχει πολύ από αυτό που έχεις, θα είχες ήδη ψάξει για κείνο. Θα το είχες ήδη βρει και θα το είχες διεκδικήσει.

Εσύ, όμως, εξακολουθείς να παραμένεις εκεί. Ίσως γιατί η κακομεταχείριση κι η άσχημη συμπεριφορά που παίρνεις, σου έχει γίνει πλέον συνήθεια. Έχει γίνει μια ρουτίνα που δε θέλεις να διαταράξεις, που φοβάσαι ν᾽ αλλάξεις γιατί ακριβώς φοβάσαι το άγνωστο που δε γνωρίζεις.

Δεν έχεις καν συνειδητοποιήσει πως αυτό που φοβάσαι, το ζεις ήδη! Απλώς αρνείσαι να το δεις.

Έχεις κάθε δικαίωμα λοιπόν, να επιλέξεις να μείνεις. Έχεις κάθε δικαίωμα να πονάς και να εξευτελίζεις τον εαυτό σου.

Σταμάτα, όμως, επιτέλους να κλαίγεσαι και να γκρινιάζεις. Σταμάτα να παραπονιέσαι πως δεν είσαι καλά μέσα στη σχέση αυτή κι επιτέλους σταμάτα να ζαλίζεις και τους γύρω σου.

Είσαι ελεύθερος άνθρωπος, έχεις επιλογές και μια από αυτές είναι η σχέση σου. Στήριξε, λοιπόν, την όποια επιλογή πήρες, δεδομένου πως είναι δική σου.

Στο κάτω-κάτω, στο τέλος, εσύ ο ίδιος είσαι που υποτιμάς τον εαυτό σου, παίζοντας τον ρόλο του θύματος. Εκτός αν αυτός ο ρόλος σου ταιριάζει και τον παίρνεις συχνά στη ζωή σου.

Αν, όμως, κάτι απ᾽ αυτά που διάβασες σ᾽ άγγιξε έστω και ελάχιστα, αν όντως πιστεύεις πως σου αξίζει κάτι καλύτερο, μάθε πως ποτέ δεν είναι αργά. Το μόνο που έχεις να κάνεις, είναι να σηκωθείς όρθιος και να πράξεις!

Πάρε τη ζωή σου στα χέρια σου και ξεκίνα απ᾽ την αρχή. Κάνε restart. Ξεκίνα ν᾽ ασχολείσαι με τον εαυτό σου.

Είμαι σχεδόν βέβαιη, πως οι άνθρωποι που κολλάνε σε τέτοιες σχέσεις, δεν αφιερώνουν χρόνο για τον εαυτό τους.

Δεν του δίνουν και πολύ σημασία, ακριβώς γιατί δίνουν όλη τους την προσοχή στο να δώσουν χαρά στον άλλον, ώστε να του αποδεικνύουν συνεχώς πως αξίζει να παραμένει μαζί τους.

Γι᾽ αυτή τη φορά, λοιπόν, αγκάλιασε τον εαυτό σου. Χάιδεψέ τον, μίλησε του όμορφα και νοιάξου για εκείνον.

Δώσε του όλη σου την προσοχή, ακριβώς όπως την έδινες τόσο καιρό σ᾽ έναν άνθρωπο που δεν την εκτιμούσε. Και αμέσως θα δεις τα πάντα ν᾽ αλλάζουν.

Θα δεις το χαμόγελο να σχηματίζεται ξανά στο πρόσωπο σου και τη ζωή να επιστρέφει σε σένα. Αν ο ίδιος δε σε φροντίσεις, κανένας άλλος δε θα το κάνει για σένα.

Αντιθέτως όμως ο εαυτός σου, θα σ᾽ ανταμείψει άμεσα.

Η αυτοπεποίθησή σου θ᾽ ανέβει στα ύψη. Θα νιώσεις δυνατός κι ίσως για πρώτη φορά ευτυχισμένος. Γιατί απλώς και μόνο θα έχεις φροντίσει τον εαυτό σου. Εκείνον που αξίζει όσο κανένας άλλος να φροντιστεί από εσένα.

Θα έχεις δώσει αγάπη σ᾽ εκείνο το μικρό παιδάκι μέσα σου, που το έχει τόσο πολύ ανάγκη. Και τότε θα δεις κάτι μαγικό να συμβαίνει.

Θα δεις η αγκαλιά του να γίνεται τεράστια. Τόσο, που θα μπορείς ολόκληρος να κουρνιάσεις μέσα της.

Τότε σίγουρα δε θα έχεις πλέον ανάγκη να πληρώνεις για αγκαλιές, ούτε να παρακαλάς για αγάπη και χάδια. Θα έχεις δώσεις εσύ στον εαυτό σου ό,τι χρειάζεται για να γεμίσει, κι ως ώριμος και γεμάτος πλέον άνθρωπος, θα προσελκύσεις στη ζωή σου έναν ανάλογο σύντροφο.

Έναν σύντροφο που δε θα του ζητάς να καλύψει τα κενά σου, ούτε εκείνος από εσένα να καλύψεις τα δικά του, αλλά σαν γεμάτοι κι ολοκληρωμένοι άνθρωποι θα δώσετε ο ένας στον άλλον όμορφα κομμάτια σας.

Αυτό αξίζει στον καθέναν μας κι αυτό χρειάζεται να έχουμε στη ζωή μας. Κι εγώ, κι εσύ, και όλοι μας.

Κάποιος στο παρακάτω στενό είναι έτοιμος να σου δώσει. Εσύ έχε απλώς ανοιχτά τα μάτια σου, ώστε να συναντήσουν τα δικά του.

Κάποιος σοφός είχε γράψει κάπου, πως οι σχέσεις χρειάζεται να κυλάνε και να ρέουν χωρίς κόπο και απ᾽ τις δυο πλευρές.

Αν είναι να τις σπρώχνουμε ξανά και ξανά, να κολλάνε, να τις ξανασπρώχνουμε και να μας φεύγει η μέση, καλύτερα να τις τοποθετήσουμε στο ύψος ενός γκρεμού, όπου μόνο εκεί είναι σίγουρο πως θα κυλήσουν άνετα.

Πιθανόν γιατί εκεί ανήκουν. Στον γκρεμό! Μαζί με ό,τι άλλο άχρηστο υπάρχει στη ζωή μας.