• Κοιτώντας προχθές τον ψηλό μαύρο μπασκεμπολίστα να δακρύζει στην ανάκρουση του εθνικού μας ύμνου δεν μπόρεσα να αποφύγω μια σειρά από σκέψεις… • Αν ένας άνθρωπος ΑΠΟΦΑΣΙΣΕΙ να είναι κάτι, τότε ποιός και τί θα σταθούν ικανά να αναχαιτίσουν αυτή του την απόφαση?

• Αν ένας άνθρωπος ενστερνιστεί μια ιδέα, αν υιοθετήσει μια φιλοσοφία, αν ενδυθεί ολοκληρωτικά μια πεποίθηση, ποια θα είναι εκείνη η δύναμη που θα καταφέρει να τον διαχωρίσει από αυτές?

• Μήπως ο Παύλος από απηνής διώκτης του Χριστιανισμού δεν μετατράπηκε σε διαπρύσιο απόστολο του?

• Μήπως ο Φρύγιος Αίσωπος από φυλετικά διάφορος, δεν πολιτογραφήθηκε έλληνας?

• Μήπως ο Μακεδόνας Αλέξανδρος δεν μετατράπηκε τελικά σε αξιακό κοσμοπολίτη?

• Μερικά πράματα -που αρχικά είναι έξω από μας- κάποτε εισχωρούν τόσο βαθιά μέσα μας και διασυνδέονται με την υπόσταση μας σε τέτοιο βαθμό, ώστε η κάθε προτέρα διαφορά να εξαχνίζεται και η ενότητα να γίνεται τελεία.

• Είναι τελικά ο Αντετοκούμπο (και ο Σοφοκλής Σχορτσιανίτης και ο κάθε μαύρος μετανάστης) έλληνες?

• Φυσικά και είναι. • Κι αν όχι εκ καταγωγής, σίγουρα εξ επιλογής!

• Είναι φορές που ο εθνικισμός, που βασιλεύει βαθιά μέσα μας, μας αποτρέπει να βλέπουμε τα πράγματα γενναιόψυχα κι ολιστικά αλλά η μαύρη αλήθεια είναι ότι όλα αυτά τα ζητήματα εθνολογικής και ρατσιστικής καθαρότητας είναι προ πολλού ξεπερασμένα.

• Καμιά φυλή και καμιά ράτσα στον πλανήτη Γη δεν είναι σε θέση να διεκδικήσει και να πιστοποιήσει την απόλυτη εθνολογική της καθαρότητα και πολύ περισσότερο εμείς που στην μακραίωνη ιστορική μας πορεία αναμιχθήκαμε με δεκάδες ξένους λαούς.

• Ακόμα και αν δεχτούμε το επιχείρημα ότι οι Πέρσες, οι Σλάβοι, οι Βούλγαροι, οι Γότθοι, οι Αλβανοί, οι Ρωμαίοι, οι Ενετοί, οι Γενοβέζοι και οι Οθωμανοί που κατσικώθηκαν σε αυτόν τον τόπο για αιώνες κι αιώνες τελικά εξελληνίστηκαν και εξομοιώθηκαν μαζί μας, πόσο φυλετικά καθαροί μπορούμε να θεωρούμε τους εαυτούς μας μετά από τόσες μίξεις και προσμίξεις? • Ακόμα κι αν ολοκληρωτικά επιμένουμε να απορρίπτουμε την θεωρία της ασυνέχειας του Φαλμεράγιερ ή της ‘Μαύρης Αθηνάς’ του Μάρτιν Μπερνάλ, ελάχιστα μπορούμε να αποκρύψουμε την μεγάλη μας όχληση από τα θεωρήματα τους.

• Πράγμα που άλλωστε καθιστά φανερό και το γεγονός ότι ΠΟΤΕ δεν μπήκαμε στον κόπο να μεταφράσουμε τα βιβλία τους στα ελληνικά. Μπορεί να μεταφράσαμε το δοκίμιο του κάθε παρατρεχάμενου που τους αντιστρατευόταν και τους έβριζε, αλλά ΠΟΤΕ τα πρωτότυπα δικά τους.

• Και φτάσαμε επίσης κάποτε στο σημείο χιλιάδες από εμάς να ψηφίζουν και πολιτικούς σοβινιστές σαν τον Μιχαλιολιάκο και τον Παναγιώταρο, ανθρώπους δηλαδή που ανοικτά χύνανε το δηλητήριο της ρατσιστικής τους μισαλλοδοξίας, επιχειρηματολογώντας πως ο Αντετοκούνμπο δεν γίνεται να θεωρηθεί Έλληνας-μαύρος ών- και με ένα όνομα που κανείς δεν μπορεί να προφέρει και μιας και τέτοια ονόματα, σαν το δικό του, δεν συμμετείχαν στα έπη του 12 και του 40.

• Παρ’ όλα αυτά κανείς δεν μπορεί να πει σε κανέναν τι είναι και πως θα πρέπει να αισθάνεται.

• Οι μεγάλοι πολιτικοί του παρελθόντος το αντιλήφθηκαν μια χαρά αυτό. Αντιλήφθηκαν ότι μέσα σε μια εθνοτικά και φυλλετικά κατακερματισμένη νέα Ελλάδα η οποία συναρμολογήθηκε με υλικά από ένα σωρό φυλές (για το γνήσιο του λόγου βλέπε και την ‘Βαβυλωνία’ του Δ. Βυζάντιου) θα ήταν κυριολεκτικά αδύνατο να καθορίσει κανείς την ιθαγένεια, με αδιάσειστα και χειροπιαστά κριτήρια.

• Γι αυτό κι ο μέγας Ελ. Βενιζέλος πρώτος προώθησε την ιδέα πως «η ‘ελληνικότητα’ δεν μετριέται από τη φυλή, τη γλώσσα ή τη θρησκεία, αλλά από την εθνική συνείδηση κάποιου». Δηλαδή από την επιλογή του.

• Γι αυτό και ο Simon McIlwaine είπε πως «η ελληνική εθνοτική ομοιογένεια δεν συνιστά τίποτε περισσότερο παρά μια απλή πεποίθηση»

• Καλύτεροι άνθρωποι και καλύτεροι Έλληνες γινόμαστε, όχι με αποκλεισμούς, αλλά με συμπεριλήψεις. Με την ένταξη στον εθνικό μας κορμό όλων των ‘της ημετέρας παιδεύσεως και κοινής φύσης μετέχοντας’ όπως θα μας σιγοψιθύριζε κι ο μακαρίτης ο Ισοκράτης…