ΒΑΣΙΛΗΣ ΛΑΜΠΟΓΛΟΥ
·
Πρώτα πρώτα ,μάζεψε τις κραυγές των συμμαθητών του στο σχολείο γι’αυτόν και την αδελφή του…πήρε προσεκτικά κάθε λέξη όπως αράπης, σκούρος, μαύρος,έγχρωμος…και τις αποθεσε στη βάση.

Από πάνω τους τοποθέτησε όσα του έκανε ,έλεγε και εσταλαζε στη ψυχή του ,ο ”μέντοραs” του και προπονητήs του(ο άλλοτε πρωταθλητήs μαs Κυτέαs) που καταφερόταν κατά των γονιών του,που ζητούσε- ο προπονητής -από τουs συναθλητέs του να αποστρέφονται τον “μαύρο” και θεωρούσε προσβολή -ο προπονητής -κάποιος να φωτογραφίζεται δίπλα στον Εμμανουήλ .
Προσεκτικά από πάνω εσιαξε στη σειρά τους απανωτούς τραυματισμούς που προς στιγμή του έβαζαν τη σκέψη για εγκατάλειψη της αθλητικής του καριέρας.
Και πάνω πάνω έβαλε τα σκοτάδια του, αυτά που πλουσιοπάροχα του πρόσφερε για καιρό πολύ,η πιστή του φίλη η κατάθλιψη.
Και έφτιαξε ένα κοντάρι ίσα με 5.90 μήκος.
Μετά πήρε την αγκαλιά των γονιών του-του Χάρη και της Σάρας-,τις συμβουλές του νέου του προπονητή κοίταξε για τελευταία φορά όλα όσα είχε αφήσει πίσω του και πήρε φόρα…
Τα υπόλοιπα είναι ιστορία… πλέον.
Όπως μια ιστορία με πολύ κακή αρχή ,μα με όμορφο τέλος είναι αυτό το φωτεινό χαμόγελο που μας στέλνει από τη πόλη του φωτός ο Εμμανουήλ Καραλής.
Και το φωνάζει για όσους δοκιμάζονται…στα σκοτάδια τους.
“Να πιστεύουν στους εαυτούς τους ,να παλεύουν για τα όνειρα τους ,να μην απογοητεύονται και να εμπιστεύονται όσους τους αγαπούν”.
Αυτό το άδολο και αμνησίκακο χαμόγελο του Εμμανουήλ ,του κολλητού του Μίλτου Τεντογλου(τι όμορφοι άνθρωποι ρε
γαμω το,στον άνυδρο καιρό μας).
Εξακολούθησε να πετάς Εμμανουήλ.
Είσαι ωραίοs μικρέ… Νεφελοκατακτητή.