Με πλησίασε κάποιος χθες και μου είπε… τι κάθεστε και τρέχετε στα βουνά και στα λαγκάδια… κοιτάξτε τις δουλειές σας… τίς οικογένειές σας… ξεχάστε τα ολα!!!

Άμεσα σε “ΞΕΧΑΣΑ” συμπολίτη μάς… αλλά μακάρι να μπορούσα και ναι …

Θα ήθελα να ξεχάσω τα 3-4 πρόβατα που δεν προλάβαμε να βγάλουμε από το μαντρί και τα ακούγαμε να φωνάζουν καθώς μας πλησίαζε η φωτιά και εκείνο το σκυλάκι που παρέμεινε σιωπηλό και δεμένο μέχρι τη στιγμή που πανικόβλητο κατάλαβε ότι δεν υπάρχει σωτηρία.. τα αφεντικά του έλειπαν διακοπές και κανείς δεν μας ειδοποίησε για αυτό …

Θα ήθελα να ξεχάσω τα πουλιά που δεν προλάβανε να φύγουν από τα πεύκα καθώς γινόντουσαν παρανάλωμα του πυρός και τα είδα στον αέρα να φτερουγίζουν για λίγο και ύστερα να πέφτουν σαν φθινοπωρινά φύλλα …

Θα ήθελα να ξεχάσω τα τρομαγμένα πρόσωπα των συναδέλφων μου όταν είδαμε τις μετρες φλόγες να μας ζώνουν από παντού…

Θα ήθελα να ξεχάσω τις αγωνιώδεις εκκλήσεις των ιδιοκτητών όλων των σπιτιών τριγύρω μας όταν άρχισαν να γλύφουν τα σπίτια τους οι φλόγες …

Θα ήθελα να ξεχάσω όλους αυτούς που ήρθαν με τζιπάκια κάνοντας χειρόφρενα και πατώντας γκάζι μόνο και μόνο για να απολαύσουν το θέαμα χωρίς να μας βοηθάνε όταν τα ρουθούνια μας τρέχαν κατράμι και μασούσαμε στάχτη…

Θα ήθελα να τους ξεχάσω όταν προσπαθούσαμε να φύγουμε και δεν μπορούσαμε επειδή είχαν δημιουργήσει ενα μπάχαλο μπροστά μας

Θα ήθελα επίσης να ξεχάσω όλους αυτούς που πίναν καφέ και μας ειρωνεύονταν την ώρα που δίναμε και ίσα που κρατούσαμε την ψυχή μας…

Θα ήθελα να ξεχάσω τις πανικόβλητες φωνές συναδέλφων στον ασύρματο όταν τους κύκλωνε η φωτιά

Θα ήθελα να ξεχάσω αυτή τη λαίλαπα που δεν υπήρχε τρόπο να φρενάρεις και λαίμαργα κατάπιε τις όμορφες περιοχές που κάποτε χαρήκαμε ώς παιδιά και τα παιδιά μας δεν θα ξέρουν ότι υπήρχαν…

Μα δεν θα ξεχάσω

εκείνους τους χειριστές των ελικοπτέρων που τελευταία στιγμή μας δημιούργησαν δίοδο διαφυγής μέσα από τους θεόρατους τοίχους φωτιάς που μας περιτριγύρισαν…

Μα δεν θα ξεχάσω τους συνάδελφους από την μισή Ελλάδα που ήρθαν να μας βοηθήσουν σε μια ξένη για αυτούς περιοχή..

Μα δεν θα ξεχάσω όλες τις κυβερνήσεις έως τώρα που επιτρέπουν σε οικοπεδοφάγους να χτίζουν που αντιμετωπίζουν με αναλγησία τους εμπρησμούς και κοροιδεύουν τους Εθελοντές…

Μα δεν θα ξεχάσω το κράτος που ούτε γάντια δεν μας έδωσε πόσο μάλλον ένα ευχαριστώ για να μήν θίξει την επίτηδες ανικανότητα του μπροστά στα συμφέροντα…

Στίς φλόγεςτο #Σοφικο_Κορινθίας (δις)

#Στιμάγκα_Κορινθίας(δις)

να ετοιμάζονται για τις ανεμογεννήτριες..

Θα βοηθήσει να μπορέσω να κοιμηθώ τώρα γιατί δουλεύω νύχτα αλλα και παλι θα γυρίζουν οι εικόνες φρίκης στο μυαλό μου…

Και δεν θα ξεχάσω να λέγομαι ακόμα άνθρωπος και να χρωστάω στη φύση ένα μεγάλο συγνώμη για όλες τις καταστροφές που της έχει προξενήσει το είδος μου…

Δεν θα “ΞΕΧΑΣΩ ” όμως ποτέ… την γιαγιά… τον παππού… τον συμπολίτη μάς … που με δάκρυα… παιδιά σας ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ… η ΠΑΝΑΓΙΑ μαζί σας…

Η απορία μου είναι οι βίλες που θα χτίσετε θα έχουν νόημα εάν δεν υπάρχει πια πράσινο γύρω σας;

Όταν ο αέρας θα μυρίζει στάχτη και θα σου καίει τους πνεύμονες; πώς διάολο θα αναπνέετε εσείς κει πάνω και εμείς εδώ κάτω;

περιμένω από ένα κράτος να δημιουργήσει ένα καλύτερο μέλλον από τις στάχτες που έχουν γεμίσει τα πνευμόνια μου… Λίγη στάχτη στα μαλλιά… και να σκεφτεί κανείς πως σήμερα και μέχρι τον Αύγουστο περιμένουμε ισχυρούς βοριάδες…

Βοηθα Παναγία μου!!!