Οι φωτιές στην Αττική είναι η μεγάλη ευκαιρία για τον καθένα να καθίσει να αναλογιστεί λιγάκι την κατάσταση. Τα τελευταία χρόνια οι φυσικές και οι τεχνολογικές καταστροφές ακολουθούν σταθερά μια ανοδική πορεία και ο κόσμος μας έχει πάψει πια να θεωρείται σταθερός και ασφαλής. Κανείς δεν ξέρει πια τι θα του φέρει το αύριο.

Μια πλημμύρα, ένας σεισμός μια εκτεταμένη φωτιά, μια τοξική διασπορά, μια κοινωνική εξέγερση μπορούν ανά πάσα στιγμή να τον αναγκάσουν να εγκαταλείψει την εστία του. Και αυτό μπορεί να χρειαστεί να το κάνει άρον-άρον. Μια οποιαδήποτε ώρα της ημέρας ή (το χειρότερο) της νύκτας…

Όταν χτυπήσει το κακό, το μυαλό του ανθρώπου σταματά. Παγώνει. Ο ιππόκαμπος, το κέντρο της λογικής σκέψης στο κέντρο του μετώπου, διακόπτει προσωρινά την λειτουργία του και αναλαμβάνει η αμυγδαλή, το κέντρο της συναισθηματικής αντίδρασης.

Οι περισσότεροι άνθρωποι όταν βρεθούν αντιμέτωποι με μια ανεξέλεγκτη κρίση πανικοβάλλονται και αντιδρούν σπασμωδικά. Είτε καταρρέουν και παγώνουν εκεί που βρίσκονται, είτε κυριεύονται από μια ακατάσχετη τάση φυγής. Υπό τέτοιες συνθήκες κανείς δεν μπορεί να περιμένει από τον εαυτό του να δράσει σωστά και γρήγορα Αρα ό,τι είναι να γίνει μια τέτοια ώρα, θα πρέπει να έχει σχεδιαστεί από τα πριν. Κάθε οικογένεια θα πρέπει να έχει καταρτίσει ένα σχέδιο επανένωσης και διαφυγής προς ένα συγκεκριμένο προορισμό.

Θα πρέπει να δέχει προσχεδιάσει το πως θα (ξανα)συναντηθούν στην περίπτωση εκείνη που το πλήγμα τους πετύχει διασκορπισμένους, (πχ, ο πατέρας στη δουλειά, η μητέρα στο σπίτι τα παιδιά στο σχολείο ή στο φροντιστήριο) και πως θα εγκαταλείψουν την κατοικία τους συγκροτημένα και μεθοδικά.

Από την στιγμή που θα χαθεί η κάλυψη της κατοικίας, οι ανάγκες του καθενός θα χρειαστεί να εξυπηρετηθούν όπως-όπως στο ύπαιθρο.

Καθώς, όλοι θα τρέχουν αλλόφρονες και καθώς οι κρατικές υπηρεσίες θα χρειαστούν κένα κάποιο χρονικό διάστημα να οργανωθούν και να αντιδράσουν, βοήθεια δεν θα πρέπει να περιμένει κανείς από πουθενά

. Ό,τι καταφέρει ο καθένας μόνος του. Για αυτές τις περιστάσεις χρειάζεται το κάθε μέλος μιας οικογένειας να έχει προετοιμάσει ένα ατομικό σάκο διαφυγής. Ένα σακίδιο που θα φοριέται στην πλάτη και θα περιέχει τα απολύτως αναγκαία: Λίγο φαί λίγο νερό, κάποιον φακό, χαρτί υγείας ένα αδιάβροχο έναν υπνόσακο κλπ

. Το κάθε μέλος θα πρέπει να ετοιμάσει και να κουβαλά το δικό του σακίδιο. Και επίσης καλό είναι ο αρχηγός της οικογένειας να αποφασίσει από τώρα ποια ντοκουμέντα, ποια χαρτιά, κειμήλια φωτογραφίες κλπ είναι απαραίτητο να διασωθούν. Κανείς δεν εγγυάται ότι ένα σπίτι που εγκαταλείπεται θα εξακολουθεί να στέκεται στην θέση του όταν το κακό περάσει.

Οπότε ό,τι είναι διασωθεί μέσα από αυτό, θα πρέπει να αποφασιστεί έγκαιρα και σωστά η διάσωση του. Ένα ξεχωριστό σχέδιο επίσης θα πρέπει να καταρτιστεί για την φυγάδευση των κατοικίδιων ζώων.

Η πείρα έχει δείξει ότι πάρα πολλοί ιδιοκτήτες, επάνω στον πανικό και την βιάση τους, εγκαταλείπουν τα ζώα τους πίσω και θυμούνται πολύ αργά να γυρίσουν να τα πάρουν. Οπότε, είτε τα χάνουν παγιδευμένα μεσα σε συντρίμμια, είτε διακινδυνεύουν αχρείαστα και τη δική τους ζωή.

Αξίζει εδώ να σημειωθεί πως όλα τα σχέδια πολιτικής προστασίας των Δήμων, των Αντιπεριφερειών και των Περιφερειών, χωλαίνουν σε αυτό το σημείο.

Δεν περιλαμβάνουν δράσεις διάσωσης και φιλοξενίας δεσποζόμενων και αδέσποτων ζώων.

Οπότε ο καθένας θα πρέπει να κάτσει να σκεφθεί εγκαίρως τι θα κάνει σε μια ώρα ανάγκης με τα ζωντανά του. Πως και που θα τα μεταφέρει και από ποιον θα ζητήσει να τα φιλοξενήσει.