• Τα μεγάλα αναπτυξιακά έργα που πρόκειται να γίνουν σε έναν νομό έχουν μια πεπατημένη. Πρώτα συλλαμβάνονται σαν ιδέα, επεξεργάζονται στις λεπτομέρειες τους και ορίζονται στις επί μέρους στοχεύσεις και συνέπειες τους. Κατόπιν ανατίθενται σε τεχνικά επιτελεία και σε συνεργεία ειδικών μελετητών προκειμένου να σχεδιαστούν στις επιμέρους μεθοδεύσεις τους, να εξεταστεί η εφικτότητα, η νομιμότητα, το περιβαλλοντικό τους αποτύπωμα, και τα διαφαινόμενα κέρδη και οι ζημίες που τυχόν θα επιφέρουν. Εντοπίζονται τα χρηματοδοτικά τους εργαλεία και, στην τελευταία τους φάση, αρχίζουν να τσουλάνε πολιτικά από επίπεδο σε επίπεδο, μέχρι να λάβουν έγκριση από την κορυφή

. • Απαξ και συμβεί κι αυτό το τελευταίο τα έργα πλέον περνούν σε μια φάση εκτέλεσης και αποκτούν υπόσταση και ρεαλισμό.

• Αυτό το γενικό πλαίσιο μπορεί να ισχύει στον υπόλοιπο κόσμο δεν ισχύει ωστόσο στην Ελλάδα. Σε εμάς ένα μεγάλο αναπτυξιακό έργο μπορεί και να έχει φτάσει στο τελικό στάδιο της επεξεργασίας του, μπορεί να έχει ολοκληρώσει όλες τις διαβουλεύσεις , να έχει εξοπλιστεί με το σύνολο των απαραίτητων μελετών, να έχουν εξευρεθεί όλοι οι πόροι υλοποίησης του και ΠΑΡ’ ΟΛΑ ΑΥΤΑ, αίφνης, να κατρακυλήσει πίσω στο σημείο μηδέν.

• Σαν εκείνο το παιδικό επιτραπέζιο παιχνίδι να πούμε του οποίου τα πιόνια κινούνται και προχωρούν μπροστά όσο να πατήσουν στο στόμα ενός φιδιού και μετά να γλυστρίσουνε πίσω, εκεί που τελειώνει η ουρά του…

• Αυτό συνέβη (και εξακολουθεί να συμβαίνει) με το φράγμα Νεστορίου.

• Ένα υπερώριμο έργο – τόσο ώριμο που έχει πια σαπίσει- το οποίο ξεκίνησε, σταμάτησε ξαναπήρε μπρός και βάλτωσε, παρά τις δεκάδες διαβεβαιώσεις από κάθε πολιτικής καρυδιάς καρύδι ότι θα πραγματοποιηθεί και παρά το ότι έγινε μέχρι και προσωπικό στοίχημα του ΠΘ…

• Γιατί ?

• Γιατί η γάτα έχει ένα αυτί!!

• Είναι μάταιο να ψάχνει να βρεί κανείς μια λογική εξήγηση.

• Το έργο απλά έχει απενταχθεί από τον πίνακα των εκτελέσιμων στο άμεσο μέλλον έργων. Και είναι πραγματικά μεγάλο κρίμα αυτό γιατί σε περίπτωση που κατασκευαζόταν θα έλυνε ένα σωρό προβλήματα. o Θα διασφάλιζε άπαξ δια παντός την εξαιρετικά επισφαλή σήμερα υδροδότηση του Νεστορίου o θα εξασφάλιζε έξτρα ενέργεια στο δίκτυο της βόρειας Ελλάδας και έσοδα για τον Δήμο Νεστορίου o θα δημιουργούσε μια απίθανη ορεινή λίμνη που θα άνοιγε νέους ορίζοντες τουριστικής αξιοποίησης και αθλητικών διοργανώσεων και το κυριότερο o θα διοχέτευε άφθονο νερό για άρδευση σε εκατομμύρια στρέμματα του οροπεδίου, θέτοντας υγιείς και σταθερές βάσεις για το ξεπέταγμα νέων καλλιεργειών.

• Όλα αυτά, για έναν μυστήριο λόγο, μπαίνουν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας και η υπόθεση του φράγματος παραμένει εδώ και πάμπολα χρόνια νομικά και πολιτικά τελματωμένη.

• Συμβατικά μόνο ξεθάβεται από εκλογές σε εκλογές δίνοντας αφορμή για υποσχέσεις και προεκλογικές παπάτζες.

• Από την στιγμή πάντως που βλέπουμε τον Δήμαρχο του Νεστορίου, τον Χρήστο Γκοσλιόπουλο, έναν άνδρα εξαιρετικά έμπειρο περί τα πολιτικά πράγματα, να εγκαταλείπει έστω και προσωρινά τις πολιτικές επαφές για το ζήτημα και να δρομολογεί κινήσεις ακτιβισμού, το μήνυμα πλέον το συλλαμβάνουμε ξεκάθαρο στην απλότητα του:

• Το όνειρο του φράγματος του Νεστορίου πολιτικά θα πρέπει να θεωρείται πλέον νεκρό.

• Και ο μόνος τρόπος αναζωογόννησης του είναι να βγεί η τοπική πολιτική μας μάχαιρα από το θηκάρι της

• Αν συμπαραταχθεί το καστοριανό Σύμπαν και μετατραπεί σε ένα στόμα, μια φωνή και μια γροθιά, τότε -και μόνον τότε- οι κοτζαμπάσηδες των Αθηνών θα αναγκαστούν να σκύψουνε στο θέμα και να ξαναλαδώσουν τους αρμούς της διολκού.

• Θα το καταφέρουμε άραγε αυτό η θα το στείλουμε στα αδιάφορα κι αζήτητα, όπως κάναμε με την αρχιτεκτονική και τόσα άλλα θέματα?