«Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων της Μικράς Ασίας…

102 χρόνια από τις τραγικές εκείνες στιγμές του βίαιου και απάνθρωπου ξεριζωμού του Ελληνισμού της Μικράς Ασίας από την πατρώα Ιωνική γη, όπου φύτρωσε και καρποφόρησε από τους αρχαίους χρόνους ο σπόρος του ελληνικού πολιτισμού.

Στο νου μας έρχονται τα λόγια του κορυφαίου Έλληνα νομπελίστα ποιητή, του Γεώργιου Σεφέρη, μικρασιατικής καταγωγής -που περασε τα παιδικά του χρόνια στη Σμύρνη και τα Βουρλά και κουβαλούσε τη Μικρασία μέσα του- όπως τα αποτύπωσε στο ημερολόγιό του “Μέρες”:

“Τώρα πια είναι συνηθισμένο πράγμα να μιλάς για τις καταστροφές των πολέμων. Όμως είναι κάτι βαρύτερο να ’χεις μέσα στ’ άντερά σου τον ξαφνικό ξολοθρεμό ενός ολοζώντανου κόσμου με τους φωτισμούς του, με τους ίσκιους του, με τις τελετές της χαράς και της θλίψης, με το πυκνό δίχτυ της ζωής του. Να ’χεις ακόμη μέσα στ’ αυτιά σου το τρίξιμο των αρμών του την ώρα του αφανισμού. Και τ’ άσχημα φερσίματα την ώρα εκείνη. Είναι άλλο πράγμα αυτή η μοίρα μέσα στο αίμα σου, που έσμιξε πια, όπως ήταν αναπότρεπτο, με τη μοίρα της σύγχρονης οικουμενικής φρίκης.”

Απέναντι σε αυτή τη μοίρα, δικό μας χρέος για τη θυσία τόσων αθώων ψυχών, είναι να διατηρήσουμε άσβεστη τη μνήμη των προγόνων μας, να αγωνιζόμαστε για τη δικαίωσή τους, γιατί η λήθη επιτρέπει στη φρίκη και τη βαρβαρότητα απέναντι στην ανθρώπινη ύπαρξη να επαναλαμβάνονται και να στοιχειώνουν την ανθρωπότητα.»