– Από ελάχιστα πιθανό έως καθόλου αλλά σε αυτόν τον κόσμο ποτε δεν πρέπει να είναι κάποιος κατηγορηματικός. Τα στοιχεία δείχνουν ότι -με κάποιες εναλλαγές και μέχρι το 2000- η γουνοποιία συμμετείχε στο τοπικό ΑΕΠ σε ποσοστά άνω του 65%. Η καταβαράθρωση αυτού του παραγωγικού κλάδου, έτσι όπως σταδιακά επισυνέβη, σχεδόν μηδένισε την συμμετοχή του στα εισρέοντα κεφάλαια
. Σήμερα η γουνοποιία αγωνίζεται απλώς για να δώσει ένα οικονομικό παρών και τίποτε άλλο. Μπορεί ασφαλώς και να συνέλθη, αλλά αυτό θα εξαρτηθεί από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα και όχι από την ίδια. Το πρόβλημα δεν εστιάζεται στους παραγωγικούς μηχανισμούς – στους συντελεστές παραγωγής αν θέλουμε να μιλήσουμε την μαρξιστική διάλεκτο- αλλά στην διάθεση.
Στις αγορές απορρόφησης του προϊόντος. Οι οποίες, δυστυχώς, η μία μετά την άλλη, συρρικνώνονται και αφανίζονται. Οπότε τίποτε απτό και άμεσο δεν έχει να περιμένει η σημερινή Καστοριά από ΑΥΤΗ την κατεύθυνση. Τι μένει? Μήπως ο πρωτογενής τομέας.
Μπορεί άραγε ένα οροπέδιο που βρίσκεται στην ψυχρότερη ζώνη της χώρας να ανταγωνιστεί τις γεωργικές παραγωγές των κάμπων της μεσόγειας Ελλάδας και μάλιστα σε τέτοιο ποσοστό και με τέτοιους ρυθμούς ώστε να φέρει πακτωλούς χρημάτων και να αναπληρώσει τα κενά της γουνοποιίας? Ασφαλώς και όχι. Ναι, έχουμε καλά μήλα, ναι έχουμε καλά φασόλια, ναι, αρχίσαμε να έχουμε και καλές ντομάτες, αλλά δεν έχουμε τις απαραίτητες εκτάσεις, δεν έχουμε την δύναμη και το δυναμικό παραγωγής ώστε να παίξουμε με τα μεγάλα νούμερα που είναι αναγκαία… Τι άλλο μένει? Μήπως το εμπόριο? Μα ποιο εμπόριο? Όπου κι αν κοιτάξει κανείς προς τα ένδον της πόλης βλέπει την ερήμωση την απαξίωση και το κενό.
Οι παλιοί εμπορικοί δρόμοι της Καστοριάς αφανίζονται, τα καταστήματα κλείνουν με ρυθμό πολυβόλου. Εχουμε περάσει πλέον σε μια εποχή όπου ούτε τα φυσικά μαγαζιά κρίνονται πλέον τόσο απαραίτητα, ούτε το πουγκί των ντόπιων καταναλωτών κουδουνίζει όπως κουδούνιζε άλλοτε.
Δεν βγαίνει μάνα μου το πράμα… Τι άλλο απομένει? Μα το γνωστό παραμύθι με τον τουρισμό όπου οι ηρωικοί μας πολιτικοί θα αναδείξουν τάχα μου όλα τα φυσικά πλεονεκτήματα του τόπου και θα ανοίξουνε τις πύλες ώστε τα μιλιούνια των ασυγκράτητων τουριστών που περιμένουν με τα voucher στα δόντια εκείθε παραέξω εις τας Ευρώπας, αίφνης θα εισβάλουν και θα αρχίσουν να σκορπάνε πεντακοσιόευρα δεξιά κι αριστερά
. Δεν είναι κάτι που δεν μπορεί να συμβεί αλλά θα συμβεί ΑΝ ΚΑΙ ΕΦΟΣΟΝ από το παραμύθι εκλείψουν οι πολιτικοί δράκοι και ΑΝ αρχίσουμε μεθοδική δουλειά για την παραγωγή ενός δελεαστικού σωστού, εξυπηρετικού και οικονομικού τουριστικού πακέτου!
ΑΝ πραγματικά το πάρουμε απόφαση πως αυτή είναι η μόνη μας διέξοδος και ΑΝ στρωθούμε όλοι μαζί συγχρονισμένα στην δουλειά, ΤΟΤΕ και μόνον τότε θα δούμε μπροστά μας μια αληθοφανή ελπίδα ανάκαμψης.