Αλήθεια, δε σας έχει τύχει ποτέ να πηγαίνουν όλα κατά διαόλου κι όταν πέφτετε για ύπνο να ονειρεύεστε πάντα τον ίδιο άνθρωπο;
Kι όμως συμβαίνει κι όποιος πει το αντίθετο ψεύδεται! «Το υποσυνείδητο» λένε κάποιοι. «Τυχαίο» λένε οι περισσότεροι. Υπάρχουν κι εκείνοι που δεν τολμούν να το ομολογήσουν καν στον ίδιο τους τον εαυτό κι απλά το προσπερνούν στη σκέψη τους, φοβούμενοι μη νιώσουν τύψεις. Τίποτα από όλα τα παραπάνω θα τολμήσω να πω!
Αμέσως μετά έρχεται η θλίψη γιατί αντιλαμβανόμαστε το χθες και το σήμερα. Γιατί είναι σαν να ταξιδέψαμε για λίγο πίσω στο χρόνο. Σαν να γευτήκαμε και πάλι εκείνες τις στιγμές με το συγκεκριμένο άνθρωπο που μας λείπει, εκείνον που του έχουμε παραδώσει ανεπίστρεπτα ένα κομμάτι της καρδιάς μας. Εκείνες τις αναπάντεχες ώρες είναι που καθόμαστε μπροστά στον καθρέφτη κι αναρωτιόμαστε τι κάναμε. Αντιλαμβανόμαστε έτσι ξαφνικά τον στίχο εκείνον. «Λάθος δρόμο πήραμε καρδιά ρίξαμε ανάποδη ζαριά».
Τότε είναι που αρχίζουν τα αναθεματισμένα (για να μην πω τίποτα χειρότερο) «αν».
Αν προσπαθούσα λίγο παραπάνω; Αν επέμενα λίγο περισσότερο; Αν δεν έπαιρνα τόσο βιαστική απόφαση; Αν δεν άκουγα τον κόσμο; Αν δεν έβαζα μπροστά τον εγωισμό; Αν δεν πίστευα πως έτσι θα είναι καλύτερα και για τους δυο; Αν το πάλευα, ρε φίλε; Γιατί άξιζε, γιατί ήταν αυτός ο μόνος άνθρωπος τελικά που ήξερε να με απογειώσει, που ήξερε να με ηρεμεί, που ακόμα και στις μαύρες μου μ’ έκανε να γελάω και να μη σκέφτομαι. Γιατί ήταν η ντόπα μου και η απελευθέρωσή μου ταυτόχρονα. Γιατί μου λείπει, γαμώτο. Ακόμα και μετά από τόσο καιρό, μου λείπει. Ας το παραδεχτούμε επιτέλους!
Δεν ξεχνάς ποτέ τα σενάρια που έκανες με το μυαλό σου πως χτυπάει ένα βράδυ η πόρτα σου κι ορμάει μέσα λέγοντας σου ένα «συγνώμη, δε μπορώ χωρίς εσένα στη ζωή μου!». Δεν ξεχνάς ποτέ ότι περίμενες τουλάχιστον να σε διεκδικήσει, να το παλέψει, να προσπαθήσει όπως προσπάθησες εσύ τόσες φορές κι έπεσες σε τοίχο. Δεν ξεχνάς ποτέ εκείνη τη μέρα που του είπες «αντίο» κρατώντας το κεφάλι σου ψηλά για να μη δει τα δάκρυα στα μάτια σου, λέγοντάς του «είμαι εντάξει». Όχι, δεν ξεχνάς ότι σε άφησε να του φύγεις.
Ο πόνος δεν φεύγει ποτέ για τους ανθρώπους που αγαπήσαμε πραγματικά. Ποιος φταίει; Από ένα σημείο και μετά δεν έχει καμία απολύτως σημασία. Όντας πια αργά να διορθώσουμε ό,τι περνάει απ’ το χέρι μας, φαντάζουν πια αυτοί οι άνθρωποι φύλακες άγγελοι στη ζωή μας κι έρχονται εκεί στα δύσκολα, να μας θυμίσουν τι αφήσαμε πίσω. Η μήπως έρχονται για να μας ωθήσουν σε μια τελευταία καθοριστική προσπάθεια;
Γράφει η Βίβιαν Παναγιώτου