Και φεύγεις εσύ, γενναία καρδιά, σκληρή. Μία ακόμα που απογοήτευση, μια σαν όλες τις άλλες, τίποτα λιγότερο τίποτα περισσότερο. Αυτό που πονάει πιο πολύ, είναι πως αυτή τη φορά πίστεψες. Αυτή τη φορά αφέθηκες, αυτή τη φορά έδειξες ποιος πραγματικά είσαι. Είχες κατεβάσει στα τείχη σου και άφησες κάποιον να δει από μέσα, αυτό είναι πονάει. Δεν ήσουν σκληρή όπως με όλους τους άλλους, ήσουν ο εαυτός σου, και αυτό είναι που πονάει.

Αναρωτιέσαι μήπως πρέπει να φύγεις εσύ πρώτη, να απομακρυνθείς σιγά-σιγά, χωρίς κάποια μεγαλειώδη έξοδο. Βήμα βήμα τη φορά, να απομακρύνεσαι. Όσο θα φεύγεις, τόσο θα σου λείπει. Μα τι σημασία έχει πια, είναι ένας άνθρωπος που βασανίζεται. Θα ήταν εγωιστικό να μείνεις ενώ ξέρεις. Για μένα οι άνθρωποι που ανοίγουν την καρδιά τους και ερωτεύονται είτε έχουν άγνοια κινδύνου, είτε είναι αφελής.

Πιστεύουν σε μια πραγματικότητα η οποία δεν υπάρχει ανοίγουν τις καρδούλες τους σε ανθρώπους, που τα χέρια τους είναι αρκετά άγαρμπα για να την προσέξουν και να την φυλάξουν. Οι καρδιές όμως είναι τόσο εύθραυστες. Και έτσι φεύγεις, προτιμάς να πονάς εσύ και να φύγεις.

Τι να την κάνεις μια στιγμή ευτυχίας ενώ βλέπεις πως άνθρωπος απέναντί σου βασανίζεται. Τον αφήνεις λοιπόν. Τον αφήνεις να πετάξει, σε μέρη μακριά, σε άλλες χώρες, άλλες ηπείρους, εκεί που ανήκει καρδιά του εκεί που ψυχή του θα κάνει ειρηνη. Κι αυτό δεν είναι μαζί σου.