Στην παγωμένη ατμόσφαιρα της Καστοριάς, όταν ο Δεκέμβρης αγγίζει την κορύφωση του και οι λίμνη καθρεφτίζει το φως των αστεριών, η πόλη αντηχεί από τις ιδιαίτερες τοπικές μελωδίες των γιορτινων ημερών. Τα κάλαντα της Καστοριάς συνδέονται άμεσα με την παραδοσιακή οικοτεχνία της πόλης, δηλαδή την τέχνη της γουνοποιίας, που κάποτε αποτελούσε την κινητήρια δύναμη της τοπικής οικονομίας. Οι τεχνίτες και οι οικογένειές τους δούλευαν σκληρά όλο το χρόνο, συχνά σε συνθήκες δύσκολες, για να παράγουν μοναδικά έργα τέχνης από γούνα, τα οποία ταξίδευαν σε όλο τον κόσμο. Η ανάγκη για κοινωνικότητα και συλλογικότητα οδήγησε στη γέννηση εθίμων όπως τα κάλαντα, τα οποία προσέφεραν μια ευκαιρία για χαρά και ελπίδα στα κρύα, χειμωνιάτικα βράδια.
Τις ημέρες αυτές, ομάδες μεταμφιεσμένων, ντυμένων με παραδοσιακές φορεσιές, διασχίζουν τα σοκάκια της πόλης. Τα τραγούδια που ακούγονται δεν είναι απλά μελωδίες· είναι αφηγήσεις γεμάτες λαογραφικά και ιστορικά στοιχεία, που φέρνουν κοντά το παρελθόν με το παρόν.
Ανακαλείται η αρχαία διονυσιακή παράδοση, όπου η μεταμφίεση και το τραγούδι ήταν τρόποι απελευθέρωσης από τα δεσμά της καθημερινότητας και του μόχθου. Ταυτόχρονα, είναι μια μορφή προσφοράς προς την κοινότητα: με τη συλλογή χρημάτων, δώρων για κοινωφελείς σκοπούς.
Η πόλη, ντυμένη στα γιορτινά της, με το φως από τα φανάρια να αντικατοπτρίζεται στη λίμνη, μοιάζει να αφηγείται τη δική της ιστορία μέσα από τη μουσική, τις φωνές και τις παραδόσεις.
Στο πέρασμα του χρόνου, τα κάλαντα της Καστοριάς δεν είναι απλώς ένα έθιμο· είναι ένας ζωντανός διάλογος ανάμεσα στην ιστορία, την κοινότητα και την ανάγκη για συνεχή επανασύνδεση με τις ρίζες μας.
Με αυτές τις εικόνες χαραγμένες στο μυαλό μου, σας εύχομαι καλές γιορτές και σας αφιερώνω το υπέροχο βίντεο του συλλόγου “Αθανάσιος Χριστόπουλος”.θα το βρείτε στο πρώτο σχόλιο.