Στις ημέρες των Χριστουγέννων σήμερα η αγάπη έχει τιμή – εννοείται χρηματική – χάνοντας συγχρόνως την πραγματική τιμή της, το ουσιαστικό νόημά της.

Λυπάται ο φτωχός, μελαγχολεί όμως και ο πλούσιος ψάχνοντας να βρει τη χαμένη του ψυχή στα ράφια των πολυκαταστημάτων, στη ζάλη των αλκοολούχων ποτών και στους καπνούς των στενόχωρων και μισοσκότεινων κέντρων διασκέδασης, στην εκκωφαντική μουσική και στους αντίλαλους “αναστενάρικων” τραγουδιών.

Η αιτία είναι ότι ξεχάσαμε αυτόν που γιορτάζουμε, αυτόν που γεννήθηκε για να φέρει στον κόσμο την αγάπη. Παραμελήσαμε το πνεύμα μας και την επικοινωνία με τον συνάνθρωπο δίνοντας προτεραιότητα στην ύλη.

Ο σύγχρονος άνθρωπος απέκτησε γνώσεις και περισσότερα υλικά αγαθά αλλά παράλληλα μεγάλωσε ο βαθμός της μοναξιάς και της ανασφάλειάς του. Έτσι όσο πιο πλούσιος γίνεται τόσο περισσότερο ανησυχεί για τη ζωή του τοποθετώντας κλειστά κυκλώματα παρακολούθησης, συναγερμούς, κιγκλιδώματα και κλειδαριές υψίστης ασφάλειας για την αυτοπροστασία του.

Ο φόβος και η καχυποψία για τον συνάνθρωπο έχουν φωλιάσει στην ψυχή του. Τα Χριστούγεννα είναι γιορτή αγάπης, ελπίδας και χαράς για όλους τους ανθρώπους. Ας αδράξουμε την ευκαιρία μιλώντας κατευθείαν στην καρδιά του άλλου αφού πρώτα συνομιλήσουμε με τον εαυτό μας. Και μακάρι τα Χριστούγεννα να κρατούσαν όλο το χρόνο για να μην επέστρεφαν ποτέ τα πάθη και τα μίση στην ψυχή των ανθρώπων. Αλλά όπως αναφέρει ο Αλ. Παπαδιαμάντης αυτά δεν έχουν ποτέ τελειωμό…