– Η συμφωνία που υπογράφθηκε μεταξύ Ελλάδας & Β. Μακεδονίας στις 17/6/2018 στις Πρέσπες δεν είναι άμοιρη συνεπειών σε πολλαπλά επίπεδα
μερικά από τα οποία μπορεί να θεωρούνται, κατ’ αρχήν, άσχετα με αυτήν.
Ένα από αυτά είναι η εφεξής λειτουργία των διαφόρων πολιτιστικών φορέων που έχουν ως αντικείμενο τους θέματα και στοιχεία της τοπικής μας μακεδονικής ιστορίας και κληρονομιάς. Φορέων, όπως το ‘Μακεδονικό Μουσείο’ της πόλης της Καστοριάς. Θα παραμείνει άραγε του λοιπού απρόσκοπτη και ελεύθερη η λειτουργία αυτού του Μουσείου ή θα αρχίσει μήπως να επιδέχεται έναν διακριτικό -ή λιγότερο διακριτικό- έλεγχο των κινήσεων και των δρώμενων του από την κεντρική εξουσία και κάποιες ‘ειδικές επιτροπές ελέγχου’ που αυτή θα συστήσει? Και γιατί να συμβεί κάτι τέτοιο, θα αναρωτιόταν δικαιολογημένα κάποιος….
Γιατί, η Ελληνοσκοπιανή συμφωνία, πέρα από τα απολύτως στοιχειώδη γύρω από το όνομα της γείτονος χώρας, περιλαμβάνει και αρκετά πρόσθετα άρθρα, μερικά εκ των οποίων είναι ιδιαιτέρως μυστήρια στις διατυπώσεις τους. Καλή ώρα το άρθρο 6, στις σελίδες 9 και 10 της επίσημης συμφωνίας, το οποίο προβλέπει στην παράγραφο 2// «Έκαστο Μέρος θα λάβει αμελλητί αποτελεσματικά μέτρα για να αποθαρρύνει και να αποτρέπει την εκδήλωση πράξεων από ιδιωτικούς φορείς που πιθανόν υποδαυλίζουν την βία, το μίσος ή την εχθρότητα εναντίον του άλλου Μέρους.
Εάν ένας ιδιωτικός φορέας στο έδαφος ενός μέρους εμπλακεί δε τέτοιου είδους δραστηριότητες χωρίς να το γνωρίζει αυτό το Μέρος, αυτό το Μέρος , μόλις λάβει γνώση αυτών των ενεργειών θα λάβει αμελλητί όλα τα απαραίτητα μέτρα που του παρέχει ο νόμος.» Και στην παράγραφο 3// «Έκαστο Μέρος θα αποτρέπει και θα αποθαρρύνει ενέργειες, περιλαμβανομένων των προπαγανδιστικών, από ιδιωτικούς φορείς που πιθανόν υποδαυλίζουν τον σωβινισμό, την εχθρότητα, τον αλυτρωτισμό και τον αναθεωρητισμό ενάντια στο άλλο Μέρος.»
Σκεφθείτε λοιπόν το ενδεχόμενο το Μακεδονικό Μουσείο Καστοριάς να διοργανώσει μια ιστορική ημερίδα όπου να επιχειρηθεί μια αποτίμηση του ανθρώπινου κεφαλαίου που ξόδεψε η Ελλάδα στον -από εμάς αποκαλούμενο- ‘Μακεδονικό αγώνα’ κατά τα έτη 1904-1908 και να αναφερθούν σε αυτήν ορισμένα πραγματικά δεδομένα όπως: • Πεσόντες στρατιωτικοί αρχηγοί σωμάτων= 10 και πολίτες αρχηγοί = 5. • Πεσόντες οπλαρχηγοί και ομαδάρχες= 55.
Πεσόντες οπλίτες αντάρτικων σωμάτων και άμεσοι συνεργάτες= 570. • Πεσόντες ιδιώτες συνεργάτες και απλοί πολίτες= Ακαθόριστος αριθμός Δεν θα ερμηνευόταν άραγε ένα τέτοιο συμβάν από την απέναντι, την σκοπιανή πλευρά ως προσβλητικό και υποδαυλίζον «τον σωβινισμό, την εχθρότητα, τον αλυτρωτισμό και τον αναθεωρητισμό» απέναντι της? Και τι ελευθερία θα είχε άραγε το Καστοριανό Μουσείο να διοργανώσει ένα θεατρικό δρώμενο ή μια απαγγελία, όπου ένας από τους ηθοποιούς θα έδινε λαλιά στα κείμενα του Ίωνα Δραγούμη? Να στεκόταν ας πούμε όρθιος εμπρός σε ένα ντόπιο Μακεδονικό κοινό και με λυπημένη, μα συνάμα αυστηρή, φωνή να απήγγελνε: «Ήρθατε με διάφορες προπαγάνδες κρυφά να μας κλέψετε την Μακεδονία, ή τέλος και φανερά να μας την αρπάξετε. Εμείς πήραμε ό,τι όπλα είχαμε και κοιτάζαμε να την βαστάξουμε με τα δόντια.
Στην προπαγάνδα σας αντίκρυ στήσαμε αντιπροπαγάνδα. Σηκώσαμε έναν τοίχο και ξεχωρίζαμε τις ορέξεις σας από την Μακεδονία μας, την πανέμορφη χώρα.
Σεις κοιτάζατε να αρπάξετε. Μεις υπερασπιζόμασταν. (Μαρτύρων και ηρώων αίμα. σελ 108. εκδ. Πελεκάνος. Αθήνα 2005) Ποια θα ήταν η αντίδραση άραγε των Σλαυομακεδόνων σε ένα τέτοιο πολιτισμικό δρώμενο? Πόσες πιέσεις και τι λογιών θα προωθούσαν προς το υπουργείο Εξωτερικών μας και κείνο με την σειρά του δεν θα διέταζε άραγε την Περιφέρεια να στείλει ανθρώπους να νουθετήσουν την διοίκηση του Μουσείου να σταματήσει και να απέχει του λοιπού από τέτοιου είδους ενέργειες? Ενέργειες ‘μη φιλικές’, ενέργειες που ‘δυναμιτίζουν το καλό κλίμα’ ανάμεσα στα δύο μέρη… Κι αν υποθέσουμε ότι το Μουσείο θα υπάκουε και θα συμμορφωνόταν. Προς όφελος ποιανού θα ήταν τάχατε μια τέτοια υποτέλεια και μια οπισθοχώρηση εμπρός στην ιστορική αλήθεια? Τι ιστορία θα μάθαιναν οι νέες γενιές για το παρελθόν αυτού του τόπου? Την αληθινή ή την πιο βολική για του κυρίου Κοτζιά τα σχέδια?
